Αν η πολιτική έχει και μια παιδαγωγική πλευρά η περίπτωση Αντώνη Σαμαρά είναι να ακούς πολιτική και να κόβεις δρόμο. Ο λόγος του και η εν γένει δημόσια παρουσία του παραμένει το ίδιο λούμπεν, όπως το 1977 που πρωτομπήκε στη Βουλή μόλις στα 26 του. Ή το 2004 που ως καθοδηγητής των «Κενταύρων» και Ρέητζερς, ερχόταν στα χέρια με τον τότε αστυνομικό διευθυντή της Αθήνας.
Ήταν από τότε «της ανδρικής σχολής», όπως θα παρουσίαζε ο ίδιος τον αυτός του πολλά χρόνια αργότερα. Ο αξιωματικός πάντως «παραλίγο να τον πνίξει», σύμφωνα με όσα είπε στον Ανδρέα Παπανδρέου, ο δικός του καθοδηγητής Ευάγγελος Αβέρωφ.
Αν με βάση αυτά και άλλα, πολλοί θεωρούν ότι ο πολιτικός βίος του Σαμαρά είναι ό,τι χειρότερο έχει να επιδείξει ο μεταπολιτευτικός δικομματισμός, άλλοι διαπιστώνουν ότι μπορεί να γίνει και χειρότερος. Ειδικά όσοι διαβάσουν την τελευταία συνέντευξή του στα «Παραπολιτικά». Αν δεν πουλάει τρέλα- κατά το λεξιλόγιο που του αρέσει- στο πρόσωπό του αποτυπώνεται η τραγική ειρωνεία -με την αρχαιοελληνική έννοια: ο ήρωας αγνοεί ότι βρίσκεται μπλεγμένος στη μοίρα του και νομίζει ότι θα νικήσει…
Αυτή τη στιγμή ο πρώην Πρωθυπουργός είναι στον κατάλογο των προσώπων που ερευνώνται από τη Δικαιοσύνη για χρηματισμό από τη Νοvartis. Η έρευνα γίνεται λόγω των καταθέσεων από νόμιμους μάρτυρες, στα πλαίσια της αναζήτησης των ορίων του σκανδάλου. Άρα, αν υπάρχει πιθανότατα να καθίσει κάποιος στο σκαμνί είναι αυτός -και μακάρι να μη συμβεί ποτέ. Αλλά απειλεί να καθίσει στο σκαμνί τον Πρωθυπουργό και υπουργούς του.
Ο ίδιος -και μαζί του οι Λοβέρδος, Γεωργιάδης- πλασάρει την ιδέα ότι αυτός που έβαλε τους εισαγγελείς να ψάχνουν είναι ο Τσίπρας. Άλλωστε τον έχει μηνύσει ως μέλος της ιδίας «συμμορίας» με τους εισαγγελείς Διαφθοράς. Κανείς εισαγγελέας βάρδιας δεν συγκινήθηκε. Ίσως φοβήθηκε τη μήνυση.
Σύμφωνα με την νοοτροπία που αναδύεται από τις αντιδράσεις Σαμαρά για μια νόμιμη δικαστική έρευνα, αν ποτέ τον καταδικάσει κάποιο δικαστήριο για οτιδήποτε, θα κάνει μήνυση στον πρόεδρο. Ή στον τροχονόμο αν τον γράψει. Μάγκας με τα όλα του. Και αυτός ο άνθρωπος ήταν πρωθυπουργός.
Αν οι αρχικές αντιδράσεις του μπορούσαν να γίνουν κατανοητές -κανείς πολιτικός δεν θα ήθελε να είναι στη θέση του- ότι επιμένει δείχνει πως φοβάται. Ή παραμένει αμετανόητος. Όπως σε όλα άλλωστε. Π.χ. λέει ότι καλά έκανε και έκλεισε την ΕΡΤ και ας βούιξε ο πλανήτης εναντίον του.
Καθώς παραμένει «μάγκας βγήκε για σεργιάνι» είναι υπερήφανος για την αντιθεσμική συμπεριφορά του όταν έχασε τις εκλογές και δεν παρέδωσε στον διάδοχο του. Προφανώς δεν τον θεωρούσε της πατρίδος ώστε να πάρει τη θέση του. Στο Μακεδονικό δείχνει να εκλαμβάνει τον εαυτό του ως μετεμψύχωση του Παύλου Μελά και του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Ο Σαμαράς θέλει ειδικό δικαστήριο -από εκεί τα ξεπατικώνει ο Άδωνις- για τον Τσίπρα, τον Βαρουφάκη κ.α. που έβλαψαν τη χώρα στο πρώτο εξάμηνο του 2015. Πόσο την έβλαψε αυτός με την συμπεριφορά του 1991-92 την οποία πληρώνει ακόμη η χώρα, ασφαλώς δεν το υπολόγισε ποτέ.
Το περιέγραψε όμως ο άνθρωπος που τον εμπιστεύθηκε -και του την έφερε πισώπλατα. Όσα είπε ο Κώστας Μητσοτάκης για τον Σαμαρά, όταν τον ανέτρεψε «υπέρ των διαπλεκόμενων συμφερόντων», θα έκαναν οποιονδήποτε πολιτικό μην ξαναβγεί από το σπίτι του. Ιδίως για να μην ακούσει τους ψιθύρους που συνόδευσαν την πράξη του.
Αυτός όπως επέστρεψε. Χάρη στη μεγαλοψυχία του Καραμανλή -εναντίον του οποίου βυσσοδομεί τώρα- και την ανοχή της Ντόρας Μπακογιάννη που το… ξαναπλήρωσε, ακριβά: την πέταξε από τη ΝΔ και την έβαλε στο περιθώριο για χρόνια, ενώ βρήκε τρόπο να πάρει με το μέρος του τον αδελφό της, τον οποίο αντιμετωπίζει πάντα πατερναλιστικά και του επιβάλλει πρόσωπα και πολιτικές θέσεις.
Ο Σαμαράς είναι αυτό που δεν πρέπει να είναι η πολιτική. Όσοι τον ξέρουν λένε ότι δεν πιστεύει ότι τέλειωσε και σχεδιάζει την επιστροφή του. Θεωρεί άλλωστε τον εαυτό του επιτυχημένο, μεταρρυθμιστή και χρήσιμο.
«Ανάμεσα στο 2011 και στα τέλη του 2015, πρότεινα, στήριξα, ψήφισα και εφάρμοσα τις περισσότερες µμεταρρυθμίσεις που έχουν γίνει ποτέ!» Και ανάμεσα στο 1990 και το 2015 εφάρμοσε τις μεγαλύτερες ίντριγκες που έγιναν ποτέ. Πάντα με τον τρόπο της «ανδρικής σχολής»…
ΠΗΓΗ: Το άρθρο του Γιώργου Λακόπουλου δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα anoixtoparathyro.gr