Η χάραξη της αναπτυξιακής στρατηγικής δεν μπορεί να γίνεται ερήμην του ιδιωτικού τομέα, ο οποίος δεν μπορεί να δίνει τη μάχη για την ανάπτυξη με δεμένα χέρια, αναφέρει ο ΣΕΒ στο εβδομαδιαίο δελτίο για την οικονομία. Σύμφωνα με τον Σύνδεσμο, τα χέρια του ιδιωτικού τομέα είναι δεμένα, λόγω υψηλού κόστους χρηματοδότησης, φορολογίας, φοροδιαφυγής, περιορισμών στην κίνηση κεφαλαίων, καθυστερήσεων στη Δικαιοσύνη, υψηλού μη μισθολογικού κόστος, κ.α.
Ο ΣΕΒ τονίζει πως κανείς δεν διαφωνεί ότι η ανάπτυξη πρέπει να τηρεί κοινωνικές μέριμνες και να επιμερίζει τα οφέλη της με δίκαιο τρόπο στις κοινωνικές ομάδες, θέτει, όμως, το ερώτημα πώς μπορεί να γίνει δίκαιος επιμερισμός, όταν η επένδυση δεν είναι ανταγωνιστική και απλά δεν γίνεται στη χώρα μας και, συνεπώς, δεν υπάρχει τίποτα, για να επιμερισθεί.
Η ανάπτυξη είναι πρωτίστως θέμα επιχειρηματικού κλίματος και εμπιστοσύνης στις προοπτικές της οικονομίας, υπογραμμίζει ο ΣΕΒ και προσθέτει πως η εφαρμογή του μνημονίου είναι αναγκαία συνθήκη για την επιστροφή στην ανάπτυξη, όχι μόνον όσον αφορά στην επίτευξη των στόχων δημοσιονομικής προσαρμογής, αλλά και την εφαρμογή των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων και του προγράμματος αποκρατικοποιήσεων και αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας. «Όλα αυτά φτιάχνουν το κλίμα και την εμπιστοσύνη και διαμορφώνουν το φιλικό προς την επιχειρηματικότητα περιβάλλον για να γίνουν επενδύσεις με κέρδος για τον ιδιώτη επιχειρηματία», σημειώνει.
Οι κοινωνικοί εταίροι στις διαβουλεύσεις τους θα πρέπει να φροντίζουν να μην χειροτερεύει η ανταγωνιστικότητα και συνεπώς, να μην αυξάνεται το σχετικό κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος, δηλαδή να μην αυξάνονται οι μισθοί πάνω από την παραγωγικότητα της εργασίας περισσότερο απ' ό,τι αυτό συμβαίνει στις διεθνείς αγορές, υπογραμμίζει ο Σύνδεσμος.
Διαφορετικά, επισημαίνει ο ΣΕΒ, οι επιχειρήσεις θα αρχίσουν να χάνουν μερίδιο αγοράς και αργά ή γρήγορα, οι ίδιες θα βρεθούν εκτός αγορών και οι εργαζόμενοι τους στο δρόμο.
Σύμφωνα με τον ΣΕΒ, απαιτείται να βελτιωθεί η παραγωγικότητα στο δημόσιο τομέα και να παταχθεί η φοροδιαφυγή στην οικονομία, άνευ των οποίων η δημοσιονομική προσαρμογή είναι έωλη. Στην ανάλυση τονίζεται χαρακτηριστικά πως «η αύξηση της παραγωγικότητας στο δημόσιο τομέα είναι μονόδρομος, διαφορετικά οι περικοπές δαπανών που έχουν γίνει, μέχρι σήμερα, αργά ή γρήγορα θα ανατραπούν, καθώς χειροτερεύει ραγδαία η ποιότητα εξυπηρέτησης των πολιτών».