Η φοροδιαφυγή έχει πολλές μορφές και δεν είναι πάντα εύκολο να αποδειχθεί.
Οι περίπλοκοι μηχανισμοί φοροδιαφυγής των πολυεθνικών, θέτουν σε δοκιμασία τη δημόσια διοίκηση, που πρέπει να αποκρυπτογραφήσει πολυπλόκαμες διαδικασίες (τιμές εμβασμάτων, κυκλώματα διανομής μερισμάτων ή ενδοομιλικά δάνεια), στα όρια μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας.
Οι επιχειρήσεις αυτές, καθώς λειτουργούν σε περισσότερες της μίας χώρες, έχουν τη δυνατότητα να επωφελούνται από τις διαφορετικές νομοθεσίες.
Οι τράπεζες είναι ο κύριος μεσάζων που χρησιμοποιείται από ιδιώτες αι επιχειρήσεις για την απόκρυψη εσόδων ή περιουσίας.
Ωστόσο, οι τράπεζες είναι υποχρεωμένες εδώ και δεκάδες χρόνια να αναφέρουν πρακτικές ή κινήσεις χρημάτων που θα μπορούσαν να σχετίζονται με ξέπλυμα εισοδημάτων προερχομένων από εγκληματική δραστηριότητα μικρής ή μεγάλης έκτασης.
Όμως οι κανόνες αυτοί γίνονται ελάχιστα σεβαστοί. Και η υποχρέωση αυτή από το νόμο προσκρούει στην επιθυμία τους να προσελκύσουν και να κρατήσουν τους πιο μεγάλους πελάτες.
Από την δεκαετία του 1970, οι τράπεζες ς έχουν διαδραματίσει ηγετικό ρόλο στην προσέλκυση πλούσιων επενδυτών και ανώτερων στελεχών ως πελάτες, βοηθώντας τους να μετακινήσουν τον πλούτο τους στο εξωτερικό και να τον επενδύσουν αφορολόγητα υπό την κάλυψη υπεράκτιων αμοιβαίων κεφαλαίων και εταιρειών, παρέχοντας υπηρεσίες διαχείρισης χαρτοφυλακίου, αλλά και βοηθώντας τους να έχουν πρόσβαση σε αυτά τα πλούτη τους από μακριά.
Πέραν απο το πως παρέχεται αυτή η "αρωγή" ένα μείζον ερώτημα είναι που καταλήγει αυτός ο πλούτος. Και όλες οι ενδείξεις και οι έρευνες καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα: οι πλούσιοι προτιμούν να επενδύουν σε περιοχές με αγορές που έχουν ρευστότητα, πρόσβαση σε κορυφαίους διαχειριστές επενδύσεων, και οικονομική και πολιτική σταθερότητα.
Δηλαδή συνθήκες που εξασφαλίζουν μόνο οι πιο προηγμένες αγορές κεφαλαίου στον κόσμο. Και αυτό εξηγεί γιατί ο περισσότερος υπεράκτιος πλούτος καταλήγει να κατευθύνεται μέσω των «νησιών θησαυρού» στους τελικούς παραδείσους -οικονομικά κέντρα του Πρώτου Κόσμου όπως η Νέα Υόρκη, το Λονδίνο, η Ζυρίχη, η Γενεύη, η Φρανκφούρτη, και, σε μικρότερο βαθμό, η Σιγκαπούρη, το Χονγκ Κονγκ και το Ντουμπάι.
Αυτοί είναι οι απόλυτοι παράδεισοι που αποτελούν τον τελικό προορισμό για το μεγαλύτερο μέρος του λεγόμενου υπεράκτιου ιδιωτικού πλούτου.
ΠΗΓΗ: