Η πρόσφατη επίσκεψη της γερμανίδας Καγκελαρίου στην Τουρκία αποτελεί την πέμπτη επίσημη επίσκεψή της στην Τουρκία, μετά το ξέσπασμα της προσφυγικής κρίσης.
Αυτή η πρόταση θα μπορούσε να αποτελεί από μόνη της την ανάλυση των προθέσεων της Merkel και του μηνύματος που μετέφερε στον τούρκο Πρόεδρο. Η Γερμανία έχει θορυβηθεί ιδιαιτέρως μετά τις πρόσφατες απειλές Erdogan για αναθεώρηση της συμφωνίας επί του μεταναστευτικού με την Ε.Ε. και σε αυτό το σημείο εισέρχεται ως «πέτρα του σκανδάλου» και η χώρα μας.
Η πρόσφατη δικαστική απόφαση για την μη έκδοση των 8 τούρκων διαφυγόντων μετά το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου αποτελούσε απλά την αφορμή για την Τουρκία ώστε να απειλήσει εκ νέου τη γερμανίδα Καγκελάριο η οποία τρέχει έντρομη να προλάβει εξελίξεις εν όψει των σημαντικών ευρωπαϊκών εκλογών στις χώρες του ευρωπαϊκού μπλοκ της. Η μεταναστευτική κρίση δημιούργησε, μοιραία, δεσμούς μεταξύ της Τουρκίας και της Ε.Ε., καθιστώντας τους δεσμούς τους στενότερους από ποτέ. Αυτή η αναγκαστική τοποθέτηση Τουρκίας και Ευρώπης σε τόσο μικρή διπλωματική απόσταση ανέδειξε την αποστροφή που νοιώθουν μεταξύ τους η οποία εκδηλώθηκε με τέτοια ένταση που θα συγκρινόταν με την εχθρότητά τους κατά τον 17ο αιώνα.
Οι 8 Τούρκοι που διέφυγαν στην Ελλάδα δεν είναι το μοναδικό θέμα του τούρκου Προέδρου. Οι διωκόμενοι από το τουρκικό καθεστώς που διαβιούν αυτή τη στιγμή στη Γερμανία είναι, κατά πολύ, περισσότεροι. Ίσως το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αποτελεί ο δημοσιογράφος C. DUNDAR και πρώην διευθυντής της αντιπολιτευόμενης εφημερίδας CUMHURRIYET. Ο εν λόγω Τούρκος αποτελεί σύμβολο για το βίαιο τρόπο που ο Erdogan διώκει την αντιπολίτευση και περιορίζει την ελευθερία του Τύπου στη χώρα του. Παρόλα ταύτα ο δημοσιογράφος ζει κανονικά στη Γερμανία και μάλιστα επιδίωκε διά καώς συνάντηση με τη Merkel, για να εκφράσει τα ζητήματα καταπάτησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Γείτονα.
Η γερμανίδα Καγκελάριος απέφευγε χαρακτηριστικά να συναντηθεί με τον DUNDAR, παρά το γεγονός ότι σύμβουλοί της τον είχαν προσκαλέσει στην Καγκελαρία. Τοιούτο τρόπο η γερμανίδα πολιτικός επαναλάμβανε την πάγια τακτική της να αποποιείται ευθύνες υφισταμένων της και να μπορεί να ελίσσεται, ενώ ταυτόχρονα δεν προκαλούσε τον τούρκο Πρόεδρο, ο οποίος θα καταφερόταν εναντίον της, ειδικά από τη στιγμή που η Τουρκία κατέστη ρυθμιστής του μεταναστευτικού προβλήματος της Ευρώπης.
Η δυσχερής θέση στην οποία έχει περιέλθει η πολιτική καριέρα της Merkel φαίνεται από το γεγονός πως, μετά από 5 ανεπιτυχή αιτήματα του DUNDAR, η Καγκελάριος δέχτηκε τελικά να τον συναντήσει πριν την επίσκεψή της στην Τουρκία και να θέσει το θέμα του στον Erdogan. Σε αυτό το σημείο διαφαίνεται πως η Γερμανία αδιαφορεί πλήρως για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Τουρκία ή για τη μετεξέλιξη του Erdogan σε έναν εκλεγμένο φασιστοειδή δικτάτορα, αρκεί να μην διαταραχθεί η συμφωνία μαζί του.
Αυτή η αλληθωρίζουσα μετάφραση της ανθρώπινης αξίας συνδυάζεται ακριβώς με τα διπλωματικά μηνύματα που η Merkel ήθελε να μεταφέρει στην Τουρκία. Ουσιαστικά προκατέβαλε, μέσω του Τύπου, τον Erdogan ότι προτίθεται να ανταπαντήσει στις προκλήσεις του για ακύρωση της μεταναστευτικής συμφωνίας με ανάδειξη της καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η οποία μεταφράζεται σε οικονομική καταστροφή για την Τουρκία σε περίπτωση ψηφίσματος κυρώσεων εναντίον της.
Οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την Τουρκία θεωρείται πως έχουν de facto καταρρεύσει με κοινή ευθύνη των δύο πλευρών. Ωστόσο αυτός που φαίνεται πως έχει το πρόβλημα δεν είναι η Τουρκία την οποία χωρίζεται από την Ευρώπη με τον Ατλαντικό, όσο η Ευρώπη η οποία χωρίζεται από την Τουρκία με το Λίβανο, τη Συρία και το Ιράκ. Μία ενδεχόμενη διάρρηξη των ευρωτουρκικών σχέσεων θα καταδίκαζε την Ε.Ε. σε ψηφίσματα απαγόρευσης εισόδου, αντίγραφα των αμερικανικών και θα δικαίωνε περίτρανα την ακροδεξιά ευρωπαϊκή πτέρυγα, με ότι συνεπάγεται για τις πολιτικές καριέρες των σημερινών ιθυνόντων.
Δεν είναι διόλου τυχαίο ότι από την ανάληψη της Καγκελαρίας από την A. Merkel, εδώ και 11 χρόνια η Τουρκία και η Ευρώπη απομακρύνθηκαν σε ιστορικά σημεία, από την εποχή που ξεκίνησαν οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις για την πρώτη. Την εποχή της ανόδου Merkel στην Καγκελαρία 3 στους 4 Τούρκους επιθυμούσε την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας του και ο Erdogan πιεζόταν για δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις. Σήμερα οι 3 στους 4 Τούρκους επιθυμούν τη διακοπή των ενταξιακών διαπραγματεύσεων, μόνο το 15% των Γερμανών επιθυμεί ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. (δεν αποκλείεται να είναι όλοι τουρκικής καταγωγής) και περισσότεροι από τους μισούς Γερμανούς επιθυμούν ότι και η τουρκική πλειοψηφία.
Η Γερμανία επιθυμεί με οιοδήποτε τρόπο να διατηρήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων στην Ευρώπη και τον απόλυτο έλεγχο της ηπείρου. Η είσοδος μίας μουσουλμανικής χώρας στην Ευρώπη με το μεγαλύτερο πληθυσμό έθνους ανάμεσα στα κράτη μέλη και με προοπτικές αύξησης αυτού, όταν ολόκληρη η Ευρώπη διαθέτει δημογραφικό πρόβλημα, αποτελεί ξεκάθαρη απειλή για το Βερολίνο. Αν προσθέσουμε σε αυτή τη θεώρηση τη γερμανική εμπειρία με τον υψηλό αριθμό τούρκων μεταναστών τότε μπορούμε να αντιληφθούμε και τις πραγματικές προθέσεις της Γερμανίας για την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας, την οποία προτιμά συνεργάτη παρά εταίρο.
Οι σχέσεις Τουρκίας και Ευρώπης αποτελούν φαινόμενο ανεκπλήρωτων προσδοκιών, αποτυχημένων πολιτικών σκοπιμοτήτων, προκαταλήψεων και υστεροβουλίας. Κανένας εκ των δύο είδε ουδέποτε ειλικρινά το όλο εγχείρημα. Αντιθέτως η Ευρώπη επιθυμούσε ένα συνεργάσιμο οικονομικό υποτελή και η Τουρκία μία νέα Κερκόπορτα για την κατάληψη της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Πηγή: