Η γνωστή για την εγκυρότητά της γερμανική εφημερίδα Bild μας κατηγορεί -την κυβέρνηση κι εμάς που την ακούμε- ότι υπουδαυλίζουμε την εμπάθεια εναντίον του Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε.
Δεν χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να τον αντιπαθήσεις. Πολύ περισσότερο δεν χρειάζεται κάποιος να προκαλέσει κλίμα εμπάθειας εναντίον του. Ο Σοϊμπλε τα καταφέρνει πάρα πολύ καλά και στα δύο. Γίνεται αντιπαθής και προκαλεί εμπάθεια χωρίς κόπο...
Ο κ.Σόϊμπλε ποτέ δεν χώνεψε τον "ηλιόλουστο νότο". Το πρόβλημά του δεν προέκυψε τώρα με την οικονομική κρίση. Κρατάει χρόνια. Δούλεψε μεθοδικά για πολλά απ΄ όσα σήμερα ζούμε. Εκμεταλλευόμενος τα δικά μας λάθη αλλά και το "μικρό" μέγεθος πολιτικών που διαθέταμε.
Από το 2005 που ο κ.Σόϊμπλε ήταν για δεύτερη φορά υπουργός Εσωτερικών -η πρώτη ήταν από το 1984 ως το 1991- σε κάθε συνάντηση με τους ευρωπαίους ομολόγους του έθετε με το γνωστό εμμονικό του τρόπο "θέμα φύλαξης εξωτερικών συνόρων" της Ευρώπης!
Από τότε χρησιμοποιούσε αυτή τη φράση που την ακούσαμε τους τελευταίους μήνες ξανά,πάλι από τη Γερμανία.
Αφού το επαναλάμβανε διαρκώς, κάποια στιγμή η ελληνική αντιπροσωπεία σε μια από τις συναντήσεις πήρε το λόγο και είπε ότι καταννοεί πως ο κ.Σόϊμπλε την "φωτογραφίζει" και δεσεμύτηκε ότι την επόμενη φορά θα παρουσίαζε μια ολοκληρωμένη πρόταση για την βελτίωση φύλαξης των "εξωτερικών συνόρων".
Η πρόταση κατατέθηκε, ο Σόϊμπλε ενθουσιάστηκε, μέχρι τη στιγμή που έφθασε στο...συνημμένο έγγραφο! Τι ήταν αυτό το έγγραφο; Ο απαραίτητος εξοπλισμός που έπρεπε να αγοραστεί για να υπάρχει αποτελεσματικότερη φύλαξη των "εξωτερικών συνόρων της Ευρώπης".
Εξοπλισμός που προτεινόταν να αγοραστεί με δαπάνες της ΕΕ φυσικά. Ο Σόϊμπλε το προσπέρασε και πιεζόμενος δέχτηκε να υπάρχει η πρόβλεψη σε κείμενο της ΕΕ,σύμφωνα με την οποία οποιαδήποτε χώρα θα ΄πρεπε να εξοπλιστεί για να αντιμετωπίσει προβλήματα προσφύγων και μεταναστών δεν θα αναλάμβανε μόνη της το κόστος.
Περιττό να αναφέρουμε ότι ο Σόϊμπλε έκανε ότι περνούσε από το χέρι του για να "σβηστεί" η σχετική πρόβλεψη. Το κατάφερε γρήγορα. Ο Σόϊμπλε έβλεπε μακρυά,αυτό πρέπει να το παραδεχτούμε...
Προφανώς το ζήτημα δεν είναι προσωπικό. Η γερμανική πολιτική δεν καθορίζεται από το ποιος την εκφράζει δημόσια. Ωστόσο το κάθε πρόσωπο και η ιδιοσυγκρασία του δεν μπορούν να αγνοηθούν.
Πηγή: