Καθώς κορυφώνεται η αγωνία για την έκβαση του Κυπριακού, όλοι οι ψύχραιμοι παρατηρητές, «κρατούν μικρό καλάθι» για την επιτυχία των συνομιλιών στην Γενεύη.
Πράγματι, γίνεται σοβαρή προσπάθεια για εξεύρεση λύσης, ωστόσο, τα ακανθώδη ζητήματα (αποχώρηση στρατευμάτων κατοχής-κατάργηση εγγυήσεων και άλλα επιμέρους) δεν φαίνεται ούτε ότι έχουν λυθεί ούτε ότι υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις για επίλυση.
Βεβαίως, ακόμα και αν δεν βρεθεί η λύση τώρα (κάτι το οποίο είναι το πιο πιθανό σενάριο) αυτά που έχουν γίνει και από ελληνικής πλευράς έχουν μόνο θετικό πρόσημο.
Καταρχήν, είναι πολύ θετικό και ουσιαστικό το γεγονός ότι ολόκληρη η πολιτική και πολιτειακή ηγεσία της Χώρας είναι συντεταγμένη σε κοινή γραμμή μέσα σε κλίμα συνεργασίας και συναίνεσης. (Μακάρι το κλίμα αυτό να επικρατούσε και για άλλα μείζονα προβλήματα που ταλανίζουν τη χώρα μας, όπως η παρατεταμένη πλέον οικονομική κρίση).
Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα σύσσωμη προσήλθε στις διαπραγματεύσεις (παρασκηνιακές και μη) με σωστή γραμμή, αμετακίνητη στις θέσεις της και σε σύμφωνη γνώμη με την Κύπρο (τον Νίκο Αναστασιάδη) και την Ε.Ε. Σε αυτό πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιξαν, όπως λένε οι πληροφορίες, οι κινήσεις που έκανε στο παρασκήνιο τόσο με ευρωπαίους αξιωματούχους όσο και με τον πρωθυπουργό αλλά και τον πρόεδρο της Κύπρου ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, Προκόπης Παυλόπουλος.
Από την άλλη, το timing των συζητήσεων βρήκε μία (αδύναμη και προβληματική Τουρκία) και μία Ευρωπαϊκή Ένωση να μην επιθυμεί να παίξει μαζί της.
Ο Ταγίπ Ερντογάν έχει πολλά και πολυεπίπεδα προβλήματα. Από το τρομοκρατικό έως το οικονομικό που πνίγουν καθημερινά την Τουρκία. Και ως γνωστό στο «Τούρκικο παζάρι» όταν ο Τούρκος αντιληφθεί ότι «ξαναμοιράζεται η τράπουλα» προβάλει όλες τις διεκδικήσεις -παίζει τα ρέστα του- με σκοπό να αρπάξει ό,τι περισσότερο μπορεί.
Έτσι, ο Ερντογάν εδώ και καιρό έχει μυριστεί «ψητό» και δεν αφήνει τίποτα όρθιο.
Από την αμφισβήτηση της Συνθήκης της Λωζάνης μέχρι τα ελληνικά νησιά και όχι μόνο.
Εκβιάζει (και αυτό θεωρώ ότι είναι τραγικό λάθος του) την Ευρώπη με τους πρόσφυγες, αναζητά ισορροπίες με τους Ρώσους και δεν ξέρει τι του ξημερώνει με τους Αμερικανούς.
Μέσα σε αυτό το κλίμα και με το εσωτερικό του μέτωπο να «καίγεται» κυριολεκτικά περισσότερο, εκτιμώ ότι ενδιαφέρεται για την «συνταγματική μεταρρύθμιση» στη χώρα του και για την έγκριση των αλλαγών που θα μετατρέψουν το πολίτευμα της Τουρκίας σε ένα σύστημα «προεδρικής δημοκρατίας» που θα τον κρατήσει για τα επόμενα πολλά χρόνια στο τιμόνι της χώρας, παρά για το Κυπριακό.
Γι' αυτό και ο Ερντογάν στην κατάσταση που βρίσκεται αποκλείεται να δείξει πνεύμα συνεργασίας για την επίλυση του Κυπριακού και επιπλέον αποκλείεται να δείξει ότι υποχωρεί στο παραμικρό.
Από την άλλη, δεν θέλει να φαίνεται και τυπικά αδιάλλακτος και γι' αυτό συνομίλησε τηλεφωνικά με τον Αλέξη Τσίπρα και συμφώνησε στη θέση Τσίπρα, να μεταβούν στη Γενεύη, αν διαφανεί πιθανότητα συμφωνίας. Σε διαφορετική περίπτωση οι δύο χώρες θα εκπροσωπηθούν από τους υπουργούς Εξωτερικών.
Πέραν τούτων, και επειδή, δεν διαφαίνεται ορατή η πιθανότητα επίλυσης, το «ναυάγιο» δεν θα το χρεωθεί η Κυπριακή πλευρά αλλά εξ ολοκλήρου η τουρκική η οποία δεν φαίνεται πρόθυμη να συναινέσει.
Γιατί γνωρίζει πολύ καλά, όπως και όλοι, ότι δεν μπορεί να μιλούμε για επίλυση του Κυπριακού με την παραμονή στρατευμάτων κατοχής.
Από την άλλη, η μεγάλη επιτυχία της Κυπριακής πλευράς να ενταχθεί στην ΕΕ της έδωσε το μεγάλο πλεονέκτημα να είναι το ύστατο σύνορο της Ευρώπης και μάλιστα σε νευραλγική θέση.
Από τη στιγμή που έχουμε καταφέρει (Ελλάδα-Κύπρος) και την επίλυση του Κυπριακού το έχουμε περάσει ως Ευρωπαϊκό θέμα οι συσχετισμοί είναι υπέρ μας και κατά της τουρκικής πλευράς.
Ειδικά στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή που στη «μεγάλη γεωπολιτική σκακιέρα» τα πιόνια και οι παίκτες έχουν πάρει θέση για σκληρές παρτίδες.
Σε αυτά να προσθέσουμε και τα κοιτάσματα του φυσικού αερίου και τη συνεργασία (Ισραήλ-Κύπρου-Ελλάδας) με την Τουρκία εκτός παιχνιδιού. Όλα τα παραπάνω αποδεικνύουν ότι η Κυπριακή πλευρά διαπραγματεύεται έχοντας ισχυρούς συμμάχους απέναντι στην αδιάλλακτη πλην μόνη της Τουρκία.
Τουτέστιν, τι θα γίνει; Το πιθανότερο είναι να μην γίνει απολύτως τίποτα σε επίπεδο εύρεσης λύσης τώρα αλλά να έχουν μπει γερά θεμέλια για την εξεύρεση λύσης καθώς θεωρείται πιθανότατο να συνεχιστούν οι διαπραγματεύσεις.
Και επειδή ο Τούρκος ξέρει από παζάρια περιμένει να δει πόσο θα πιεστεί, τι θα χάσει και τι θα κερδίσει, και εν γένει «πόσο τον παίρνει» να παραμένει αδιάλλακτος.
Μην ξεχνάμε ότι όλες οι πλευρές πλην των Τούρκων παίζουν «σκληρό πόκερ». Ο Τούρκος, όμως, είναι πιο «μπρουτάλ».
Το τούρκικο παζάρι δεν έχει κανόνες όπως το πόκερ. Στηρίζεται στην ψυχολογία του αντιπάλου, στην εκμετάλλευση της ανάγκης του, στην μπαγαποντιά, και κυρίως στη φιλοσοφία να «πάρω τα πιο ακριβά ή τα πιο πολλά σε φτηνή τιμή».
Γι' αυτό εξαρτάται από ποιους έχουν απέναντι, αν συνολικά είναι πιο δυνατοί από αυτούς και πόσο αποφασισμένοι είναι να τους στριμώξουν στη γωνία.
Κυρίως, όμως, παίζει μεγάλο ρόλο στους Τούρκους η επίδειξη δύναμης. Με άλλα λόγια, χωρίς να έχει ακόμα ανοίξει τα χαρτιά του ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντόναλτ Τράμπ, για το Κυπριακό, ο Τούρκος αποκλείεται να συναινέσει σε λύση.
Μέχρι τότε θα παίζει καθυστερήσεις. Προς το παρόν θα εγείρει αξιώσεις και θα εκβιάζει.