Κατήγαγαν καθημερινά τόσες νίκες και σε τόσα μέτωπα που ο λαός είχε κουραστεί από τους αλλεπάλληλους θριάμβους και δε συνέρρεε πλέον στον Ιππόδρομο.
Οι κρατούντες, όταν διαπίστωσαν την απροθυμία, χωρίς να εξετάσουν τις αιτίες που την προκαλούσαν, έσπευσαν να πολλαπλασιάσουν τους τελάληδες και αύξησαν τις βάρδιες τους ώστε το μήνυμα κάθε νέας νίκης να φτάνει άμεσα σε όλη την επικράτεια.
Τα εκφωνούμενα κείμενα έγιναν υπέρ το δέον αναλυτικά και τόνιζαν με κάθε τρόπο τις δυσκολίες μέσα στις οποίες επιτεύχθηκαν οι νίκες, την ύψιστη σημασία τους για τη χώρα και το λαό, ενώ στο τέλος υπογράμμιζαν με το πλέον κατηγορηματικό ύφος ότι καμία άλλη ηγεσία πριν, και οπωσδήποτε καμία στο μέλλον, δεν θα τα κατάφερνε καλύτερα.
Αλλά και με τους θριάμβους υπερέβαλαν. Οι πομπές, που ούτως ή άλλως ήταν πολυπληθείς, γιγαντώθηκαν. Οι δε μετέχοντες, με την πλέον επίσημη και απαστράπτουσα περιβολή, διαμοίραζαν όπως πάντοτε στους διαρκώς όμως μειούμενους θεατές όλο και περισσότερα τιμαλφή αλλά και τα αυτάρεσκα των θριαμβευτών μειδιάματα.
Ώσπου μια μέρα, σαν να μην είχαν ακουστεί προηγουμένως οι βραχνιασμένοι από τις υπερωρίες τελάληδες, σαν να μην είχε αναγγελθεί ακόμα μια περίλαμπρη νίκη, σαν να είχε περάσει απαρατήρητος ο θρίαμβος που απαραίτητα θα ακολουθούσε σφραγίζοντάς την, η πομπή διέσχισε μια παντέρημη πόλη και κατέληξε σε έναν εκκωφαντικά άδειο Ιππόδρομο.
Τότε, για πρώτη φορά οι κρατούντες απόρησαν· ωστόσο θαμπωμένοι από τις ίδιες τους τις νίκες δεν ήταν ικανοί να εξηγήσουν το κατ΄αυτούς ανεξήγητο φαινόμενο. Τους ήταν αδύνατον να αντιληφθούν ότι ο λαός, κατάκοπος από το σερί των νικών, επιθυμούσε διακαώς την ανατροπή αυτού που εδώ και καιρό είχε καταστεί κανονικότητα. Ο λαός ορέγονταν επιτέλους να γευτεί μια ήττα.
Πηγή: tsalapetinos