Στην «τεράστια εθνική αποτυχία», όπως την χαρακτήρισε, των Τεμπών αλλά και συνοπτική παρουσίαση του έργου που έχει συντελεστεί στο Υπουργείο Εθνικής Αμύνης αναφέρθηκε ο αρμόδιος Υπουργός κ. Νίκος Δένδιας, μιλώντας σήμερα το πρωί στην Ολομέλεια της Βουλής, κατά τη συζήτηση επί της προτάσεως δυσπιστίας κατά της Κυβερνήσεως, που υποβλήθηκε από τέσσερα κόμματα της αντιπολιτεύσεως.
Για την τραγωδία των Τεμπών
«…Απαιτείται τεράστια προσοχή και απόλυτος σεβασμός απέναντι στην ευρύτατη λαϊκή διαμαρτυρία για την τραγωδία των Τεμπών.
Οι πολίτες απαιτούν απαντήσεις, δεν απαιτούν αντεγκλήσεις. Απαντήσεις στέρεες, σαφείς, διαυγείς.
Κρίνεται η Κυβέρνηση και ορθώς κρίνεται. Αλλά κρίνεται και η αντιπολίτευση αν προτεραιοποιεί την αποκάλυψη της αλήθειας ή την πτώση της Κυβέρνησης.
Κρινόμαστε όλοι από τη νέα γενιά η οποία απαιτεί πολύ καθαρά από εμάς, να εκσυγχρονίσουμε τη λειτουργία του Κράτους, όπου υπάρχει υστέρηση», τόνισε μεταξύ άλλων ο κ. Δένδιας, προσθέτοντας: «…Είναι νομίζω προφανές σε όλους μας ότι η ελληνική κοινωνία διατηρεί ακέραιη την απαίτησή της για απόδοση ευθυνών για ό,τι συνέβη στα Τέμπη. Και, ταυτόχρονα, η λαϊκή κινητοποίηση επιβεβαιώνει ένα πρόταγμα βελτίωσης της λειτουργίας του ελληνικού κράτους. Τα Τέμπη είναι μια τεράστια συμφορά, με την οποία ταυτίστηκε κάθε ελληνική οικογένεια.
Και το πόρισμα των Τεμπών περιγράφει με ανατριχιαστική διαύγεια μια τεράστια εθνική αποτυχία. Μια καταστροφή που προβάλλει πεντακάθαρα μπροστά σε όλους μας διαχρονικές παραλείψεις, διαχρονικές αστοχίες, ολιγωρίες, στρεβλές αντιλήψεις, στρεβλές πρακτικές δεκαετιών στη λειτουργία του κράτους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται…»
Για το έργο που έχει συντελεστεί στο ΥΠΕΘΑ
«…Μεταρρυθμίζουμε πλήρως τις Ένοπλες Δυνάμεις, με μια νέα προσέγγιση, με μια νέα φιλοσοφία, με ένα νέο αφήγημα εθνικής ασφάλειας, που λαμβάνει υπόψη τις προκλήσεις, αλλά λαμβάνει υπόψη και τα δημοσιονομικά μας περιθώρια.
Διαμορφώνουμε στρατηγική εικοσαετίας, δέκα συν δέκα χρόνια και εξοπλιστικό εικοσαετίας, δέκα συν δέκα χρόνια. Θα σας παρουσιαστεί σε πολύ λίγες ημέρες στην Ολομέλεια της Βουλής. Θα ήθελα να σας πω ότι εξοπλιστικό, πόσο μάλλον δεκαετίας ή εικοσαετίας, δεν έχει παρουσιαστεί στην ιστορία της Ελλάδας.
Ως πρωτοβουλίες, έχουμε ήδη διαμορφώσει την είσοδο στο διεθνές περιβάλλον αμυντικής καινοτομίας με το ΕΛΚΑΚ και με τη Διεύθυνση Καινοτομίας των Ενόπλων Δυνάμεων. Και διαμορφώνουμε τη θωράκιση της Πατρίδας με «έξυπνα», προηγμένα, αλλά και φθηνότερα οπλικά συστήματα σε πεδία που μέχρι τώρα δεν υπήρχαμε.»
Για το νέο Δόγμα Αμύνης και Αποτροπής
«Έχουμε δημιουργήσει ένα νέο δόγμα Άμυνας και Αποτροπής. Η «Ασπίδα του Αχιλλέα» κατ’ αρχήν, μια συνεκτική, αντιπυραυλική, αντιαεροπορική, αντι-drone, αντιπλοιϊκή και ανθυποβρυχιακή άμυνα. Η «Ασπίδα» μόλις ολοκληρωθεί θα απελευθερώσει τον στόλο των νέων φρεγατών και των αεροσκαφών 4,5 και 5ης γενιάς από το καθήκον της χωρικής υπεράσπισης που επιτελούν σήμερα και θα μπορούν απελευθερωμένα να εκπληρώσουν έναν ευρύτερο ρόλο αποτροπής με στρατηγικά όπλα, που επίσης για πρώτη φορά στην ιστορία μας εισέρχονται στο ισοζύγιο. Δεν θα είναι εγκλωβισμένα στη στενή άμυνα του Αιγαίου.
Και δημιουργούμε συνθήκες διεξαγωγής κυβερνοπολέμου. Ήδη έχουμε αλλάξει τη δομή. Εγκρίθηκε από την αρμόδια Επιτροπή και το ΚΥΣΕΑ και «μέχρι το καλοκαίρι» (αυτό μέσα σε εισαγωγικά, γιατί αργεί πάρα πολύ το νομοθετικό έργο, έχουμε ήδη περάσει δύο νομοθετήματα από το Υπουργικό Συμβούλιο που δεν έχουν φτάσει ακόμα στη Βουλή, για την Υγεία και για την ακίνητη περιουσία των Ενόπλων Δυνάμεων ), ελπίζω να μπορέσουμε να σας έχουμε παρουσιάσει τα νομοθετήματα για τη νέα θητεία, τη νέα εφεδρεία, τη νέα Εθνοφυλακή και την εθελοντική στράτευση των γυναικών. Αύριο είναι η Ημέρα της Γυναίκας υπενθυμίζω.
Κοινώς, με την «Ατζέντα 2030» στοχεύουμε σε μια συνολική ‘’απογείωση’’ των αμυντικών μας δυνατοτήτων, ώστε να μπορέσουμε να καλύψουμε το τεράστιο πληθυσμιακό και αριθμητικό χάσμα έναντι της απειλής στη χώρα. Χωρίς, επαναλαμβάνω, να υποθηκεύσουμε την οικονομική μας ανεξαρτησία, που είναι το ίδιο σημαντική.
Και, βέβαια, θα ήθελα να επικροτήσω τα χθεσινά αποτελέσματα του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τη νέα ευρωπαϊκή προσέγγιση για τις δαπάνες για την Άμυνα, που αποτελεί αναγνώριση του λάθους και της σχιζοφρενούς αντίληψης που υπήρχε μέχρι σήμερα.
Και να υπογραμμίσω το ρόλο που ο Έλληνας Πρωθυπουργός έπαιξε για να καταλήξει το Συμβούλιο σε αυτά τα Συμπεράσματα.
Αναφέρομαι επιγραμματικά: Καταρχήν, στην εθνική ρήτρα διαφυγής, που αφορά το οικονομικό. Την κινητοποίηση της ιδιωτικής χρηματοδότησης για τις δαπάνες της Άμυνας. Μέσω του ΕΛΚΑΚ εμείς το κάνουμε ήδη, στους τομείς προτεραιότητας. Σας διαβάζω: αεροπορική, αντιπυραυλική άμυνα, συστήματα πυροβολικού με δυνατότητες κρούσης μακράς ακριβείας, drones, αντί-drones, ό,τι κάνουμε εμείς εδώ και δυο χρόνια.
Και, επίσης, κάτι εξαιρετικά σημαντικό στο τέλος. Λέει το Συμβούλιο ότι θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψη απειλές στα υπόλοιπα σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αναφέρεται στα σύνορα εκτός Βαλτικών χωρών και Ουκρανίας, δηλαδή και στα δικά μας. Ορθότατα, επιτέλους! Ορθότατα. Θα ήθελα να καταθέσω στα πρακτικά τα αποτελέσματα του χθεσινού Συμβουλίου.»
Για την Τουρκία
«Όμως, θα ήθελα να διατυπώσω με την άδειά σας και ένα ερώτημα. Μετά από δυο χρόνια επίμονης προσπάθειας για αυτό που χθες έγινε αποδεκτό, μετά οφείλω να πω την εκλογή του Προέδρου Τραμπ στις Ηνωμένες Πολιτείες, όχι επειδή η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση αυτοβούλως κατέληξε σε αυτά τα συμπεράσματα. Κατέληξε σε αυτά τα συμπεράσματα η Ευρωπαϊκή Ένωση χθές μάλιστα. Επί χρόνια όμως επιχειρεί και ορθά να στηρίξει μία χώρα μη μέλος της οποίας έχει παραβιαστεί η κυριαρχία και η εδαφική ακεραιότητα με εισβολή από έναν γείτονα, από έναν εισβολέα τριπλάσιο σε μέγεθος. Και έχει καταβάλει η Ευρωπαϊκή Ένωση δισεκατομμύρια δισεκατομμυρίων ως δωρεάν βοήθεια στο θύμα αυτής της εισβολής.
Όμως, μέχρι χθες περιόριζε, για να μην πω τιμωρούσε, δημοσιονομικά μία χώρα-μέλος, μία χώρα-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης που εξ ανάγκης δαπανούσε για δεκαετίες για την άμυνά της, γιατί ακριβώς είχε την ανάγκη να αμυνθεί, εάν χρειαζόταν, μόνη της.
Μία χώρα-μέλος η οποία αντιμετώπιζε διακηρυγμένη απειλή πολέμου εναντίον της εάν ασκούσε δικαιώματα τα οποία προβλέπονταν από το ευρωπαϊκό κεκτημένο, δηλαδή την κοινή Συνθήκη δημιουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και που αντιμετώπιζε όλα αυτά ως απειλή, όχι από τριπλάσιο γείτονα, αλλά από δεκαπλάσιο γείτονα.
Ήταν ή δεν ήταν σχιζοφρενική αυτή η προσέγγιση;
Είναι όμως χαρά μου που επιτέλους έστω, πρέπει να πω, ίσως και για εξωγενείς παράγοντες, επιστρέφουμε στην κοινή λογική…»