Ποιο ήταν αλήθεια το παιδικό όνειρο του Αλέξη; Να συναντήσει τον Φιντέλ; Τον Τσε; Δεν νομίζω ότι το όνειρό του όπως και το όνειρο κάθε «επαναστάτη», μέσα στη σιγουριά και τις ανέσεις που τους προσφέρει περισσότερο ή λιγότερο απλόχερα η Αστική Φιλελεύθερη Δημοκρατία, περιορίζεται στη συνάντηση με τους «λαϊκούς ήρωες» των παιδικών τους ονειρώξεων.
Αυτό που ονειρεύονταν ήταν να πετύχουν αυτό που δεν κατάφερε ο Άρης, ο Μάρκος και ο Ζαχαριάδης. Να εγκαθιδρύσουν στην Ελλάδα τον «υπαρκτό σοσιαλισμό» της ανύπαρκτης Δημοκρατίας και της υπαρκτής φτώχιας. Να κάνουν δηλαδή την Ελλάδα «Λαϊκή Δημοκρατία». Με άλλα λόγια να επιβάλουν Δικτατορία του Προλεταριάτου. Ή επί το ορθότερο, όπως διαπίστωναν οι αριστεροί φοιτητές, επιστρέφοντας τα πρώτα χρόνια μετά τη χούντα με κομμένα τα επαναστατικά τους φτερά από «επαναστατικά προσκυνήματα» στις χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού», «δικτατορία επί του προλεταριάτου».
Αλλά ήταν φυσιολογικό για τον Αλέξη. Όπως πάλι παρατηρεί ο Λ. Κύρκος στη συνέντευξη αναφερόμενος στον εαυτό του και στις ψευδαισθήσεις που είχε ως νέος και ενθουσιώδης επαναστάτης:
«Ένας νέος αν δεν έχει εμπειρίες, δεν τις έχει ζήσει, δεν τις έχει βιώσει για να μπορεί να κάνει τον κριτικό έλεγχο, εύκολα παραδίδεται στους εντυπωσιασμούς.» Σε τρυφερή ηλικία έβλεπε τα πλήθη «μεθυσμένα» από τον «Πράσινο ήλιο» να αλαλάζουν «απόψε πεθαίνει η Δεξιά» και «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι». Με «μαέστρο» έναν πολιτικό του οποίου η οικογένεια βολεύτηκε επί 20 χρόνια στις Η.Π.Α. και είχε την Αμερικανική υπηκοότητα πολύ πριν αποκτήσει, για πολιτικούς λόγους, την Ελληνική. Δεν ήταν εύκολο λόγω απειρίας να ξεχωρίσει το κάλπικο από το αληθινό. Δεν ήταν εύκολο όπως πάλι για τον εαυτό του παρατηρεί ο Κύρκος «…ένα στελεχάκι της βάσης, που δεν μετείχε στις πολιτικές διεργασίες, που δεν είχε την πληροφόρηση, αλλά δεν είχε και το κουράγιο να δει κατάματα τους ανθρώπους, οι οποίοι στα μάτια του παρουσιάζονταν γιγάντιοι. … όλοι αυτοί, ας μην τους πω όλους, ήταν περιτρίμματα». Δεν ήταν εύκολο σε όποιον δεν έζησε τη μετάλλαξη της κοινωνίας τα πρώτα 30 χρόνια μετά τον εμφύλιο να ξεχωρίσει «την ήρα από το στάρι». Ανάμεσα στα εκστασιασμένα από τα νάματα της «Αλλαγής» πλήθη δεκάδες χιλιάδες ήταν οι πρώην χουντικοί. Η Λήθη είναι πάντα μια βολική συντροφιά και η κρίση είναι χρήσιμη μόνο απέναντι στους απέναντι. Και η χώρα είναι γεμάτη χαμαιλέοντες που χθες έκαναν δουλειές με τη χούντα και σήμερα κυκλοφορούσαν με τις σημαίες της επανάστασης αναπεπταμένες.
Όσον αφορά των «πυρπολητή των ονείρων και των ψυχών δεν υπήρχε και κανένας «δημοκράτης» που να επισημαίνει τη «βολική απουσία» από τους Εθνικούς (Ελλάδα) αλλά και από τους Δημοκρατικούς και κοινωνικούς (Αμερική) αγώνες από το 1940 μέχρι το 1963. Όπως δήλωσε σε συνέντευξή του και ο Λ. Κύρκος η σκοπιμότητα επέβαλε «Να μην πάμε σε πολεμική, να μην ανακατώσουμε ότι ο Ανδρέας ήταν ο μέγας απών στη διάρκεια της Κατοχής, αλλά να κοιτάξουμε να δημιουργήσουμε φιλικές σχέσεις αποβλέποντας στο μέλλον» .
Ήταν τα χρόνια της 24χρονης απουσίας, προτού αφυπνισθεί το «επαναστατικό» του σύνδρομο, όταν η βεβαιότητα της επερχόμενης και πολλά υποσχόμενης υπό την πατρική ηγεσία εξουσίας τον οδήγησε να «σαλτάρει» στο όχημα, όχι για να πάρει τη ρεζέρβα αλλά σημαντικό «μέρισμα» και σε σύντομο χρονικό διάστημα το τιμόνι και την ιδιοκτησία του «μαγαζιού». Τώρα το κατά πόσο οι «κοιμισμένοι δαίμονες» τα όνειρα και οι τύψεις τον οδήγησαν από τον πρώτο χρόνο (1964) να εμπλακεί σε θεωρίες συνομωσίας είναι ένα άλλο ερώτημα που καλύφθηκε κάτω από τις εντάσεις της εποχής και τα εγκλήματα της 7χρονης δικτατορίας. Όμως τόσο το γεγονός, της καθυστερημένης και γι’ αυτό αμφισβητούμενης, ομολογίας του Α. Μπουλούκου, όσο κυρίως η ανάδειξη μετά τη δικτατορία με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. τουλάχιστον 5 εκ των πρωταγωνιστών του ΑΣΠΙΔΑ και συγκεκριμένα των Μπουλούκου, Χονδροκούκη και Παπαγεωργόπουλου ως βουλευτών και των Πανούτσου και Θ. Τόμπρα (γνωστού από το σκάνδαλο των υποκλοπών) ως κυβερνητικών στελεχών δείχνει ότι η υπόθεση είχε βάση. Τώρα αν «στήθηκε» για να εμποδίσει τον ερχομό μιας δικτατορίας ή για να δημιουργήσει την «Κούβα των Βαλκανίων» ποτέ δεν θα το μάθουμε». Γιατί ποτέ δεν θα μάθουμε τις προθέσεις εκείνου που εκ των πραγμάτων θα ήταν ο αναμφισβήτητος ηγέτης του εγχειρήματος.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου έβλεπε μόνο την άνοδο στην εξουσία
Όμως είναι γεγονός ότι, όπως πάλι καταμαρτυρεί στην ίδια συνέντευξη ο Λ. Κύρκος, ο Αντρέας δεν είχε εγκαταλείψει τις ονειρώξεις της εφηβείας του έτσι: «Ο Ανδρέας ο Παπανδρέου δεν έβλεπε τίποτε άλλο, παρά την άνοδο στην εξουσία. Και η άνοδος στην εξουσία σήμαινε συνέχιση της διχοτομίας δεξιά-αντιδεξιά. Λυσσαλέο μίσος για να μπορέσουμε να συγκεντρώσουμε τον κόσμο μας. … Γυρίσαμε στις παραμονές της 21ης Απριλίου και αυτό από ανθρώπους που ζήσανε τη δικτατορία εξ αποστάσεως. Ο Ανδρέας θριαμβολογούσε από το εξωτερικό, σκεφτόταν να κηρύξει ένοπλο αγώνα, έβλεπε τον εαυτό του στη θέση του Άρη ή του Γκεβάρα, επικεφαλής στρατιών Ελλήνων που θα επιστρατεύονταν πάλι σε έναν εμφύλιο πόλεμο,».
Είναι γεγονός ότι την εποχή του εκ του ασφαλούς «σκληρού αγώνα» από τα φιλόξενα «κάστρα» του Ιμπεριαλισμού και των «σοσιαλδημοκρατών λακέδων του» το εμπόριο των ονείρων ήταν ιδιαίτερα αποδοτικό ασφαλές και ευχάριστο. Με τυχερά γιατί ο Σαββόπουλος που απειλούσε: «στη φοιτητριούλα που σ’ έχει ερωτευθεί θα σε καταγγείλω πονηρέ πολιτευτή» έγραψε αργότερα τους στίχους του. Όταν η εμπειρία τον οδήγησε στο τέρμα των ψευδαισθήσεων.
Ποιο ήταν λοιπόν το όνειρο του Αλέξη; Ποιο ήταν το όνειρο του Ανδρέα; Όχι από αυτά που δηλώσανε ή δηλώνουν. Ούτε από αυτά που έκαναν αναγκασμένοι από τις συνθήκες. Αλλά από αυτά που θα έκαναν αν είχαν την ευκαιρία και τη δυνατότητα. Ήταν οι «πρώιμες» παρέες με τους «αδέσμευτους», με τον Καντάφι και τον Άσαντ; Ή οι Βαρουφάκιες «δημιουργικές ασάφειες» που πληρώνονται πανάκριβα από τον λαό; Οι ήρωες τους, Λένιν, Τρότσκι, Στάλιν, Άρης, Ζαχαριάδης, Τσε, Φιντέλ έβγαλαν τη γλώσσα στους ισχυρούς και το «κατεστημένο». Αλλά όσοι από αυτούς επέζησαν έγιναν δικτάτορες και οι λαοί τους, όταν απέκτησαν την ελευθερία τους δεν θέλουν να τους θυμούνται.
Εμείς το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να αναστενάξουμε με ανακούφιση. Είναι αλήθεια ότι τους πληρώσαμε, τους πληρώνουμε και θα τους πληρώνουμε ακριβά για πολλά χρόνια ακόμα. Αλλά ευτυχώς δεν τους δόθηκε η δυνατότητα να κάνουν τα παιδαριώδη όνειρά τους πραγματικότητα.