Το ραδιόφωνο έπαιζε συνέχεια Δημήτρη Μητροπάνο εκείνη την Τρίτη μόλις δύο ημέρες μετά το Πάσχα. Λίγο αργότερα ο εκφωνητής έλεγε "αντίο" στον Μητροπάνο. Δυστυχώς, ο μεγάλος λαϊκός τραγουδιστής, ένας από τους γνήσιους ανθρώπους και φωνές του πεντάγραμμου είχε "αποχωρήσει" από ετούτη τη ζωή.
Η είδηση είχε αφήσει εμβρόντητους πολλούς Έλληνες, ακόμα και κάποιους που γνώριζαν την περιπέτειά του. Ήταν μαχητής, το είχε αποδείξει ο βίος του, ένας βίος σχεόν μυθιστορηματικός, με στερήσεις, πόνο, απομόνωση αλλά και δύναμη για ζωή, προσπάθεια και επιμονή. Όπως άλλωστε πολλών τότε παιδιών από...συγκεκριμένες οικογένειες.
Γεννήθηκε στην Αγία Mονή, μια συνοικία έξω από τα Τρίκαλα Θεσσαλίας -από την οποία καταγόταν η μητέρα του- στις 2 Απριλίου του 1948, έναν χρόνο πριν λήξει ο αιματοβαμμένος εμφύλιος. Ο Μητροπάνος ήταν ήδη "χαρακτηρισμένος". Η συνοικία στην οποία ήρθε στο φως λέγονταν "Μικρή Μόσχα", ήταν μία "κόκκινη" συνοικία. Οι αστοί την απέφευγαν οι δεξιοί την μισούσαν, εκεί ζούσαν οι αριστεροί "παρίες". Μέχρι τα 16 του δεν ήξερε πως ο ΕΑΜίτης πατέρας του ζούσε, νόμιζε πως είχε "χαθεί" στον εμφύλιο ως μαχητής του ΔΣΕ. Τότε πληροφορείται πως ζει πολιτικός πρόσφυγας στην Τασκένδη. Είναι παιδί "αναπιθύμητο" και έτσι κατεβαίνει στην Αθήνα το 1964, στον θείο του ο οποίος μόλις έχει απολυθεί από την εξορία. Τελικά θα τελειώσει ιδιωτικό σχολείο.
Γίνεται μέλος των "Λαμπράκηδων" αλλά πριν καν τελειώσει το γυμνάσιο αρχίζει την ενασχόλησή του με το τραγούδι. Γνωρίζει τον Γρηγόρη Μπιθικώτση ο οποίος τον ωθεί μα επισκεφτεί την Κολούμπια. Κάνει γνωριμία με τον Γιώργο Ζαμπέτα και τραγουδά στο κέντρο "Ξημερώματα". Το 1966 τραγουδά "Της Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ" στην Νέα Φιλαδέλφεια μαζί με τον Μίκη Θεοδωράκη και το 1967 ηχογραφεί τον πρώτο του 45άρη δίσκο, με το τραγούδι Θεσσαλονίκη.
Είχε προηγηθεί η ηχογράφηση του τραγουδιού Χαμένη Πασχαλιά, το οποίο όμως λογοκρίθηκε από τη Χούντα και δεν κυκλοφόρησε ποτέ.
Ίσως ο πλέον σημαντικός σταθμός στο πεντάγγραφο για το Δημήτρη Μητροπάνο να είναι αυτός το 1972 οταν ο συνθέτης Δήμος Μούτσης και ο ποιητής-στιχουργός Μάνος Ελευθερίου κυκλοφορούν τον Άγιο Φεβρουάριο, με ερμηνευτές τον Μητροπάνο και την Πετρή Σαλπέα.
Στη μακρόχρονη πορεία του στο ελληνικό τραγούδι, ο Δημήτρης Μητροπάνος συνεργάστηκε με τους μεγαλύτερους δημιουργούς του λαϊκού, αλλά και του έντεχνου τραγουδιού.
Γιώργος Ζαμπέτας, Μίκης Θεοδωράκης, Δήμος Μούτσης, Απόστολος Καλδάρας, Τάκης Μουσαφίρης, Χρήστος Νικολόπουλος, Γιάννης Σπανός, ήταν μερικοί από τους συνθέτες με τους οποίους συνδέθηκε επαγγελματικά.
Αξίζει να σταθούμε και σε μία πολύ ξεχωριστή στιγμή, στη συνεργασία του με τον Θάνο Μικρούτσικο στο δίσκο Στου Αιώνα την Παράγκα, σε στίχους Άλκη Αλκαίου, Κώστα Λαχά, Λίνας Νικολακοπούλου και Γιώργου Κακουλίδη. Αρκετοί την χαρακτηρίζουν ως στροφή του ερμηνευτή σε πιο "έντεχνες" διαδρομές, διατηρώντας όμως πάντα την ταυτότητα του λαϊκού.
Η φωνή του είχε μία "δωρικότητα", όχι όμως όπως εκείνη του Μπιθικώτση αλλά μία ξεχωριστή, δική του «δωρικότητα». Ήταν αληθινός και αυθεντικός ερμηνευτής όπως ήταν και ως άνθρωπος. Λατρεύτηκε ως άνθρωπος και ως ερμηνευτής ειδικά όταν "μίλαγε" για την αγάπη και τον έρωτα.
Και αυτό του το ζειμπέκιικο...κάθε φορά στην μια συναυλία ή σε ένα φεστιβάλ περιμέναμε όλοι να "φέρει βόλτες" στην Ρόζα...
Ήταν γνήσιος, ξεχωριστός και λαϊκός. Σε μία συνέντευξή του ρωτήθηκε για τον Καζαντζίδη και απάντησε αφοπλιστικά:
"Υπάρχουν κάποιοι που λένε "δεν μ' αρέσει ο Καζαντζίδης". Δέχομαι να μου πει "δεν μ΄ αρέσει ο Καζαντζίδης", αλλά μη μου πει "δεν αξίζει ο Καζαντζίδης", γιατί θα του σπάσω το κεφάλι (...). Αγγίζει το τέλειο. Τραγούδησε την ξενιτιά και την προσφυγιά. Από την άλλη πλευρά υπήρχε ο Μπιθικώτσης που είπε την άμμο της θάλασσας. Εγώ έχω δηλώσει μακάρι να είχα τη φωνή του Καζαντζίδη και το ρεπερτόριο του Μπιθικώτση. Όταν ήμουν μικρός και δούλευα με τον Ζαμπέτα μου είχε πει "μην κάνεις το λάθος και προσπαθήσεις να μοιάσεις σε κανέναν γιατί δεν θα είσαι ποτέ τίποτα. Αν μιμηθείς κάποιον θα είσαι πάντα ο δεύτερος"».
Ο Μητροπάνος δεν ήταν ποτέ δεύτερος. Δεν μιμήθηκε ποτέ. Τραγούδησε όπως έζησε. Γνήσια και λαϊκά.
