Στις 7 Ιουλίου 1869 (με το ισχύον τότε «παλαιό» ημερολόγιο) γεννήθηκε στην Κέρκυρα ο Αντιστράτηγος Ξενοφών Στρατηγός, ένας από τους πιο σημαντικούς στρατιωτικούς, πολιτικούς και συγγραφείς της εποχής του, ο οποίος δικάστηκε ως ένας από τους πρωταιτίους της Μικρασιατικής Καταστροφής («Δίκη των Έξι») και καταδικάστηκε σε ισόβια δεσμά, για να αμνηστευτεί στη συνέχεια.
Ο Ξ.Στρατηγός φοίτησε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, όταν αυτή έδρευε στον Πειραιά, από την οποία αποφοίτησε στις 10 Αυγούστου 1890, με το βαθμό του Ανθυπολοχαγού Μηχανικού.
Ήταν συμμαθητής στη Σχολή και πολύ στενός φίλος ζωής του Ιωάννη Μεταξά και του Αμβρόσιου Φραντζή. Συμμετείχε ως Ανθυπολοχαγός (ΜΧ) στον Ελληνοτουρκικό Πόλεμο του 1897 και ακολούθως μετεκπαιδεύτηκε στη φημισμένη Ακαδημία Πολέμου του Βερολίνου (1899-1903), όπου και εκεί ήταν συμμαθητής του Ιωάννη Μεταξά, όπως και του Ιπποκράτη Παπαβασιλείου.
Στους Βαλκανικούς Πολέμους (1912-1913) υπηρέτησε με τον βαθμό του Λοχαγού ως αξιωματικός του επιτελείου του Αρχιστρατήγου και Διαδόχου Κωνσταντίνου.
Στις 08:00 της 21ης Φεβρουαρίου 1913, οι Λοχαγοί (ΜΧ) Ι.Μεταξάς και Ξ.Στρατηγός, υπόγραψαν εκ μέρους της Ελλάδος, το Πρωτόκολλο παραδόσεως των Ιωαννίνων. Στη διάρκεια των πολέμων προήχθη σε Ταγματάρχη. Μετά το πέρας των πολεμικών επιχειρήσεων προήχθη σε Αντισυνταγματάρχη και το 1915 τοποθετήθηκε επικεφαλής της Υπηρεσίας Πληροφοριών του Στρατού.
Το Νοέμβριο του 1916, ως Αντισυνταγματάρχης (ΜΧ) τοποθετήθηκε υπαρχηγός της Επιτελικής Υπηρεσίας Στρατού (προκατόχου του σημερινού ΓΕΣ), μέχρι τον Ιούνιο του 1917.
Το διάστημα 1917-1920, όταν στην εξουσία επανήλθε ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο Ξ.Στρατηγός παρέμεινε εκτός στρατεύματος για πολιτικούς λόγους, ενώ καταδιώχτηκε, καταδικάσθηκε και φυλακίστηκε ως Βασιλικός από τους Βενιζελικούς.
Ας σημειωθεί ότι τότε, Μάιος 1916, είχε παραδοθεί αμαχητί στα γερμανοβουλγαρικά στρατεύματα το οχυρό Ρούπελ. Για την «υπόθεση Ρούπελ» παραπέμφθηκε σε δίκη, που έμεινε στην ιστορία ως «Δίκη πρώην Επιτελείου» (Οκτώβριος 1919-Ιανουάριος 1920), μαζί με τους Δούσμανη, Μεταξά, Εξαδάκτυλο, κατηγορούμενοι για την παράδοση της Ανατολικής Μακεδονίας, του Δ΄ Σώματος Στρατού και άφθονου πολεμικού υλικού στα Γερμανικά και Βουλγαρικά στρατεύματα, στην οποία αθωώθηκε. Ο Στρατηγός στην απολογία του υποστήριξε ότι «αι Διαταγαί του Επιτελείου ήσαν απόρροιαι των αποφάσεων της Κυβερνήσεως» και δήλωσε: «Εξηγέρθην κατά της κατηγορίας ήτις μου απηυθύνθη επί γερμανοφιλία. Από του σημείου όμως αυτού μέχρι του να σχηματίσω την αντίληψιν ότι δεν ήτο δυνατόν να ζήσω υπό βενιζελικό καθεστώς και να διαπράξω προδοσίαν, κύριοι, είναι μεγάλη η απόστασις» («Η Καθημερινή», 30/1/1920).
Στις εκλογές της 1ης Νοεμβρίου 1920 εξελέγη βουλευτής Κερκύρας, αλλά σύντομα παραιτήθηκε, καθώς ανακλήθηκε στο στράτευμα και με τον βαθμό του Υποστρατήγου υπηρέτησε ως σύνδεσμος της Κυβερνήσεως με τη Στρατιά Μικράς Ασίας.
Το 1921 αποστρατεύτηκε λόγω διαφωνιών του και ανέλαβε υπουργός Συγκοινωνιών (2 Μαρτίου – 3 Μαΐου 1922) στην τελευταία κυβέρνηση του Δημητρίου Γούναρη και στην επακολουθήσασα κυβέρνηση του Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη (9 Μαΐου – 28 Αυγούστου 1922).
Μετά την επικράτηση της Επανάστασης του 1922 διώχθηκε, δικάστηκε και καταδικάστηκε από το Έκτακτο Στρατοδικείο («Δίκη των Εξ») σε ισόβια δεσμά και ατιμωτική καθαίρεση, στις 15 Νοεμβρίου 1922.
Το 1924, του χορηγήθηκε αμνηστία και αναχώρησε για την Ελβετία προκειμένου να αντιμετωπίσει βαριάς μορφής φυματίωση από την οποία είχε προσβληθεί και υπέφερε.
Τρία χρόνια αργότερα, στις 11 Μαρτίου 1927, πέθανε στο Νταβός της Ελβετίας, σε ηλικία μόλις 58 ετών.
Ο Ξενοφών Στρατηγός, ο οποίος αποκαταστάθηκε στο Στρατό και έλαβε τον καταληκτικό βαθμό του Αντιστρατήγου, υπήρξε στρατιωτικός και επιτελικός μεγάλης μορφώσεως και καλλιέργειας, ενώ διακρίθηκε και ως συγγραφέας και ως Μηχανικός για πλούσιο τεχνικό έργο στρατιωτικής φύσεως που δημιούργησε. Ως συγγραφέας συνέγραψε το έργο: «Η Ελλάς εν Μικρά Ασία» (1925), μία απολογία, τρόπον τινά, της αντιβενιζελικής συμμετοχής στη Μικρασιατική εκστρατεία. Παρ’ όλα αυτά, αν και περιέχει την άποψη της αντιβενιζελικής παρατάξεως και μόνο, εντούτοις, πρόκειται για ένα εξαιρετικό βιβλίο τόσο από πλευράς συγγραφής, όσο – και αυτό είναι το πιο σημαντικό – από πλευράς παραθέσεως ιστορικών στοιχείων της περιόδου 1910-1922 που περιγράφει, καθώς περιέχει πολλά ανέκδοτα ελληνικά διπλωματικά έγγραφα της εποχής από το προσωπικό αρχείο του συγγραφέως. Σε αυτό μάλιστα χαρακτηρίζει τη Συνθήκη των Σεβρών ως «διπλωματικόν κομψοτέχνημα» και «φιλολογικόν κειμήλιον», που όμως «εν μόνον δεν προβλέπει και δεν κανονίζει: το πώς θα αναγκασθώσιν οι Τούρκοι να υποταχθώσιν εις τους απειροπληθείς όρους» της (σ. 133). Εξ αυτού συμπεραίνει ότι ήταν «θνησιγενής» και «πρόξενος πολέμου»: «θαμβώνει από απόψεως εξωτερικών φαινομένων […] πλην όμως υπό το απατηλόν περίβλημα χαίνουσι μυριάδες στομίων όπλων και πυροβόλων, ετοίμων να εξεμέσωσι πυρ και σίδηρον» (σ. 134).
Ως επιστήμονας Μηχανικός, ανήκων στο Όπλο του Μηχανικού του Στρατού Ξηράς, ο Ξ.Στρατηγός όταν συγκροτήθηκε η «Γεωδαιτική Αποστολή», μετέπειτα «Γεωδαιτικό Απόσπασμα και Χαρτογραφική Υπηρεσία Στρατού» και σήμερα «Γεωγραφική Υπηρεσία Στρατού» (ΓΥΣ), υπό τον Ερ. Χαρτλ, ήταν ένας από τους πρώτους Αξιωματικούς του Μηχανικού οι οποίοι συμμετείχαν σε αυτήν, ως Ανθυπολοχαγός (ΜΧ)!