Είχε άδικο ο κύριος Παπαδημούλης. Όφειλε αν όχι να καταψηφίσει, τουλάχιστον να απέχει από την ψηφοφορία που αφορούσε τον φράχτη. Οι ευρωβουλευτές της ΝΔ απείχαν παρά το γεγονός ότι το Λαϊκό κόμμα –και ο ”φίλος” Βέμπερ- ήταν υπέρ. Θα μπορούσε βέβαια και να υπερκεράσει τους συναδέλφους του καταψηφίζοντας. Όχι, τότε η κριτική δεν θα ήταν αντίστροφη αλλά θα υπήρχε εσωτερικό πρόβλημα στον ΣΥΡΙΖΑ για τους γνωστούς λόγους. Οι Ευρωπαίοι είναι αντίθετοι με τους φράχτες. Αλλά γιατί όχι, δεν έχουν αυτοί το μεγάλο πρόβλημα. Η συνθήκη Σέγκεν -βάσει της οποίας οι παράνομα εισερχόμενοι ”κατακυρώνονται” στην χώρα εισόδου- εξασφαλίζει τα νότα τους. Έτσι μπορούν να παριστάνουν τους φιλεύσπλαχνους. Αλλά δεν δέχονται τον καταμερισμό των ”προσφύγων”.
Καλά κάνει η κυβέρνηση και παρά τις όποιες αντιδράσεις επιμένει στην κατασκευή του φράχτη στον Έβρο. Τόσο τα χερσαία όσο και τα θαλάσσια σύνορα πρέπει να θωρακιστούν. Δεν είναι δυνατόν, μια από τις πιο φτωχές χώρες της Ευρώπης, να επωμιστεί το κύριο βάρος της ”εισβολής” των ”παράτυπων” που ονειρεύονται την Γερμανία και τις άλλες πλούσιες χώρες του Βορά. Ως προς το κατά κεφαλήν ΑΕΠ, η Ελλάδα το 2022 υπολειπόταν κατά 32,2% του Ευρωπαϊκού μέσου όρου καταλαμβάνοντας την Τρίτη θέση από το τέλος μετά την Βουλγαρία και την Σλοβακία. Δεν είναι λογικό η Ελλάδα με το 67,8% να σηκώνει το κύριο βάρος, όταν χώρες όπως η Δανία (136%), η Ολλανδία (130%), η Σουηδία (119%), η Γερμανία (117%) παριστάνοντας τις φιλάνθρωπες ”σφυρίζουν” αδιάφορα.
Όμως σύνορα δεν είναι μόνον ο Έβρος, δεν είναι μόνο στη θάλασσα. ”Σύνορα” υπάρχουν και εντός, πολλά και σε πολλά μέτωπα. Ένα από αυτά είναι στην Δυτική Θράκη, πέρα από τον Έβρο. Οι ευαίσθητες, για το Έθνος, ”ιδιαιτερότητες” της Ροδόπης και της Ξάνθης είναι κραυγαλέες. Η ενίσχυση των ”τειχών” σε αυτούς τους νομούς φαντάζει, στον κοινό νου, αυτονόητο εθνικό καθήκον. Ο Ευριπίδης Στυλιανίδης είναι ένας αυτοδημιούργητος και καταξιωμένος πολιτικός με μακρά πορεία. Δεν προέρχεται από τζάκι πολιτικό ή οικονομικό. Γονείς του δύο εκπαιδευτικοί. Απόφοιτος Δημόσιου Λυκείου, πτυχιούχος Ελληνικού Πανεπιστημίου, Διδάκτορας Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου. Δεν είναι τηλεπερσόνα, ”προϊόν” της εύνοιας εκδοτών. Δεν είναι ”φυτευτός αυλικός” από πολιτικό-οικογενειακό ”μαγαζί”. Ξεκινώντας από την ΟΝΝΕΔ μετά τις μάχες στα πανεπιστήμια έδωσε τις πολιτικές μάχες σε ένα μετερίζι δύσκολο και εθνικά κρίσιμο. Βουλευτής Ροδόπης από το 2000, υπηρέτησε στα Υπουργεία Εξωτερικών, Παιδείας, Μεταφορών, Εσωτερικών στις κυβερνήσεις Κ. Καραμανλή και Α. Σαμαρά.
Με δεδομένη την κρισιμότητα των νομών της Ξάνθης και της Ροδόπης -κρισιμότητα που με αυξανόμενη ένταση μας υπενθυμίζουν με ενέργειες και δηλώσεις οι κύριοι Ερντογάν και Τσαβούσογλου- θα περίμενε, ο κοινός πολίτης, κάποια πρόσωπα να μην απουσιάζουν από κανένα κυβερνητικό σχήμα. Ιδιαίτερα όταν αυτά τα σχήματα και πολυπρόσωπα είναι και ”διακοσμούνται” από πλήθος εξωκοινοβουλευτικών των οποίων η εθνική χρησιμότητα, η κοινωνική ευαισθησία, η δημοκρατική νομιμοποίηση και η πολιτική επάρκεια είναι στοιχεία μη ανιχνεύσιμα. Η απουσία του Ε.Σ. από το κυβερνητικό σχήμα ίσως να οφείλεται σε άλλους ”φράχτες”. Κανένας ”ηγέτης” όμως δεν πρέπει να κουβαλά τέτοιους ”φράχτες” στην ψυχή του. Και κανένας δεν πρέπει να δέχεται τέτοιους ”φράχτες” στην ”προίκα” του.