Κάθε φορά που ανακοινώνεται από τις ΗΠΑ ότι το Πολεμικό Ναυτικό της αποενεργοποιεί μία μεγάλη ή μικρότερη μονάδα επιφανείας του Στόλου τους, αμέσως σαν κάποιο «γκονγκ» να ηχεί στην Ελλάδα και να ξυπνά τους «εν ύπνω» ευρισκόμενους συμπατριώτες μας αρχίζοντας να φωνάζουν: «Γιατί να μην πάρει και η Ελλάδα ένα;»
Ευθύς εξ αρχής να διευκρινίσουμε δύο πράγματα:
Πρώτον δεν είμαστε εξ ορισμού κατά της αποκτήσεως τέτοιας προελεύσεως σκαφών από το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ, αλλά μετά από επιτελική σκέψη και πλήρη εκμετάλλευσή τους από ένα «μικρό» στο μέγεθος και στο εύρος αποστολών Πολεμικό Ναυτικό, όπως το Ελληνικό. Δηλαδή, αν η απόκτηση ναυτικών μονάδων επιφανείας τέτοιου μεγέθους είναι “cost effective” για την Ελλάδα, γιατί και στο παρελθόν αποκτήσαμε μεγάλου μεγέθους σκάφη – ως πολεμικές αποζημιώσεις – και τελικά κατέληξαν «προέκταση του ντόκου», πλοία διοίκησης εν όρμω, και τελικά ναυτικές φυλακές, όπως η περίπτωση του καταδρομικού «ΕΛΛΗ», πρώην «Κόμης της Σαβοΐας», που μας έδωσε η Ιταλία ως πολεμική αποζημίωση για τη βύθιση του ευδρόμου «ΕΛΛΗ» στην Τήνο, στις 15 Αυγούστου 1940.
Δεύτερο, με τον τίτλο «Τικοντερογκάδες» εναντίον «Αρλεϊμπουργκεράδων» αναφερόμαστε σε όσους συμπατριώτες μας τάσσονται υπέρ της παραχωρήσεως από της ΗΠΑ και αποκτήσεως από την Ελλάδα πυραυλοφόρων καταδρομικών κλάσεως Ticonderoga ή αντίθετα πυραυλοφόρων αντιτορπιλλικών κλάσεως Arleigh Burke, τα οποία σε σταθερή και προγραμματισμένη βάση αποσύρει τα τελευταία χρόνια το Αμερικανικό Ναυτικό.
Τα καταδρομικά κλάσης Ticonderoga μπορούν να εκτοξεύσουν βλήματα επιφανείας – επιφανείας RGM-84 Harpoon (οι παλαιότερες εκδόσεις) ή/και Tomahawk εναντίον στόχων ξηράς (οι νεότερες), 68 βλήματα επιφανείας-αέρος RIM-66 SM-2 εναντίον εναέριων στόχων, δύο ελικόπτερα κλπ.
Τα αντιτορπιλλικά κλάσης Arleigh Burke είναι «χτισμένα», γύρο από το μεγάλων δυνατοτήτων σύστημα μάχης Aegis και το πολλαπλών λειτουργιών παθητικής ηλεκτρονικής σάρωσης ραντάρ SPY-1D, ενώ μπορούν να εκτοξεύουν Harpoon, και από 96 κάθετα εκτοξευόμενους σωλήνες (cells) Mk.41 συνδυασμό βλημάτων εναντίον εναέριων στόχων, στόχων επιφανείας, στόχων ξηράς κλπ. Φοβερή ισχύς πυρός.
Ασφαλώς τα σκάφη αυτά πρόκειται για πολύ ισχυρές μονάδες επιφανείας που στο Αμερικανικό Ναυτικό έχουν προσφέρει πολύτιμη παρουσία στην εκτέλεση συγκεκριμένων αποστολών, με πιο σημαντική το ότι αποτελούν αναπόσπαστα κομμάτια του παζλ που συνθέτει μία Ομάδα Μάχης Αεροπλανοφόρου, όπου το κάθε σκάφος εκτελεί συγκεκριμένη αποστολή για την προστασία του αεροπλανοφόρου. Άλλη μονάδα έχει «εξειδίκευση» στον ανθυποβρυχιακό πόλεμο, άλλη στον πόλεμο επιφανείας κλπ, και βεβαίως στην παρουσία της Σημαίας των ΗΠΑ στις θάλασσες όλου του κόσμου όπου επιχειρούν. Αυτή η «εξειδίκευση» δεν σημαίνει ασφαλώς ότι μία τέτοιου μεγέθους ναυτική μονάδα δεν μπορεί να εκτελέσει και όλες τις άλλες αποστολές όταν επιχειρεί αυτόνομα. Ασφαλώς και μπορεί, αλλά είναι διαφορετική η φιλοσοφία σχεδίασης και χρήσης από το Αμερικανικό Ναυτικό, σε σχέση με το αντίστοιχο Ελληνικό για παράδειγμα που μας ενδιαφέρει. Στο Αμερικανικό είναι μία ακόμα μονάδα στην ομάδα για την προστασία των αεροπλανοφόρων τους. Στο ελληνικό Π.Ν. θα αποτελέσουν ΤΗΝ ΚΥΡΙΑ μονάδα επιφανείας.
Στο Αμερικανικό Ναυτικό οι μονάδες αυτές έχουν σχεδιαστεί και χρησιμοποιούνται τακτικά για επιχειρήσεις σε ανοικτές θάλασσες και σε πιο «στενές» θάλασσες, όπως είναι το Αιγαίο, πραγματοποιούν ολιγοήμερες, μεμονωμένες, «επιχειρησιακές αναπτύξεις» (“operational deployments”). Αντίθετα τέτοιες μονάδες στο Π.Ν. θα επιχειρούν συνεχώς σε στενές θάλασσες, με πλήθος νησιών, και με την εχθρική ηπειρωτική χώρα σε μικρή απόσταση από αυτά.
Το Αμερικανικό Ναυτικό που δεν έχει να αντιμετωπίσει το οξύ πρόβλημα του προσωπικού, δεν έχει πρόβλημα να επιχειρεί τέτοιου μεγέθους σκάφη που επανδρώνονται (στελεχώνονται πλέον, αφού εδώ και χρόνια έχουν μικτά πληρώματα) από 303-323 άτομα (Arleigh Burke) και περίπου 330 άτομα (Ticonderoga). Αντίθετα στην Ελλάδα για να στελεχώσεις ένα τέτοιο σκάφος θα πρέπει να βγάλεις εκτός ενεργείας ΔΥΟ φρεγάτες. Η σημερινή όμως επιχειρησιακή οροφή για τέτοια σκάφη επιφανείας απαιτεί 11 σκάφη μεγέθους φρεγάτας για να είναι πλήρως επιχειρησιακό το Π.Ν. και να μπορεί να εκτελέσει ΟΛΕΣ τις αποστολές του.
Επίσης δεν πρέπει να παραγνωριστεί και το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια το Π.Ν., όπως και όλοι οι άλλοι Κλάδοι, έπαιρναν στις παραγωγικές σχολές ολοένα και λιγότερα άτομα, ελέω Μνημονίου, με την τάση αυτή να επιχειρείται να ανατραπεί την τελευταία διετία, ανεπιτυχώς, αλλά για άλλους λόγους. Και δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι το Π.Ν. είχε περισσότερο από μία δεκαετία να προσλάβει Επαγγελματίες Οπλίτες (ΕΠΟΠ) επίσης λόγω των Μνημονιακών περί προσλήψεων όρων.
Μία άλλη περίπτωση που δεν πρέπει να παραγνωρίζεται είναι ότι τέτοιου μεγέθους σκάφη μπορούν να ελλιμενιστούν μόνο στο Ναύσταθμο Κρήτης, στο κρηπίδωμα «Κ14», όπου ελλιμενίζονται και εξυπηρετούνται και τώρα τα αμερικανικά σκάφη, καθώς ακόμα και στο Ναύσταθμο Σαλαμίνος θα πρέπει να γίνουν επιπρόσθετα ειδικά έργα υποδοχής.
Συμπερασματικά, ουδείς εχέφρων μπορεί να αρνηθεί μία τέτοια προσφορά, αν πραγματικά υπάρχει και αν – πολύ σημαντικό αυτό – οι Αμερικανοί αποδεσμεύουν ΟΛΑ τα όπλα που αυτά τα πλοία μπορούν να φέρουν. Για εμάς όμως το ζήτημα είναι ΠΡΙΝ αποκτήσεις αυτά τα πλοία θα πρέπει: Πρώτο, να έχεις μελετήσει πως θα χρησιμοποιήσεις επιχειρησιακά. Δεύτερο, να έχεις προετοιμάσει τις υποδομές για να τα εξυπηρετείς και να τα συντηρείς. Τρίτο, να έχεις βρει και προετοιμάσει το προσωπικό σου. Τέταρτο, να έχεις πραγματοποιήσεις κατάλληλες – γενικότερες – «διοικητικές αλλαγές» για παράδειγμα αύξηση θητείας στρατευσίμων, ώστε να υπηρετούν ΚΑΙ στρατεύσιμοι σε μόνιμη και σταθερή βάση σε μονάδες επιφανείας του Στόλου, και όχι σε εθελοντική όπως είναι σήμερα και άλλα που γνωρίζουν καλύτερα οι ειδικοί.
Ως τότε το ντέρμπυ «Τικοντερογκάδες» εναντίον «Αρλεϊμπουργκεράδων» είναι μάλλον στημένη ισοπαλία, καθώς το Π.Ν., που γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα τα προβλήματά του, δεν καίγεται άμεσα για να τα αποκτήσει!
«Ιχνηλάτης»