Ουρλιάζουν τον εθνικό τους ύμνο αγκαλιασμένοι σαν να κρίνεται η ζωή τους από αυτό το τραγούδι. Πανηγυρίζουν μία αμυντική απομάκρυνση, σαν το σημαντικότερο γκολ στον κόσμο.
Αποπνέουν φρεσκάδα, νιάτα, ποιότητα και όχι δεν μοιάζουν με καμία παλιότερη έκδοση της σκουάντρα ατζούρα. Αυτοί εδώ παίζουν και μπάλα. Παίζουν επιθετική άμυνα και πρεσάρουν ψηλά με πολλούς παίκτες. Κάπως έτσι ήρθε το 0-1 από κλέψιμο του Βεράτι και εκπληκτική ενέργεια του Μπαρέλα.
Έχουν παίκτες παγκόσμιας κλάσης που δεν διστάζουν να δοκιμάσουν το εξεζητημένο, το ακραίο, την ποικιλία. Κάπως έτσι, ήρθε το 0-2 από τον Ινσίνιε λίγο πριν βγει το ημίχρονο. Αυτή η ομάδα του Μαντσίνι δεν θυμίζει καμία άλλη παλιά Ιταλία, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ξέρει να στέκεται στα νοκ-άουτ.
Μπορεί το Βέλγιο να μπήκε άμεσα στο παιχνίδι από το εύστοχο χτύπημα πέναλτι του Λουκάκου, όμως στην επανάληψη, οι Ιταλοί φόρεσαν το κλασικό τους ένδυμα που τους έχει δώσει τόσες και τόσες προκρίσεις.
Με επιστημονικό τρόπο έβγαλαν τον Ντε Μπρόινε εντελώς εκτός παιχνιδιού. Με υποδειγματικό τρόπο κατάφεραν και αναχαίτισαν τον Λουκάκου. Δεν βρήκαν ποτέ λύση για τον δαιμόνιο Ντοκού, όμως αυτό δεν τους στέρησε την μεγάλη πρόκριση.
Χωρίς να έχουν μία τόσο ευλογημένη γενιά όσο το Βέλγιο, οι Ιταλοί γεννήθηκαν για να κερδίζουν τέτοια ματς. Το επόμενο ραντεβού στο «Γουέμπλεϊ» απέναντι στην Ισπανία, θα έχει μία εσάνς εκδίκησης για τον χαμένο τελικό του Euro 2012.
Οι συνθέσεις των δυο ομάδων:
Βέλγιο (Ρομπέρτο Μαρτίνεθ): Κουρτουά, Αλντερβαϊρελντ, Βερμάλεν, Βερτόνγκεν, Βίτσελ, Τίλεμανς (69' Μέρτενς), Μενιέ (69' Τσαντλί), Τ. Αζάρ, Ντοκού, Ντε Μπρόινε, Λουκάκου
Ιταλία (Ρομπέρτο Μαντσίνι): Ντοναρούμα, Κιελίνι, Μπονούτσι, Σπινατσόλα (79' Εμερσον), Ντι Λορέντσο, Ζορζίνιο, Βεράτι (74' Κριστάντε), Μπαρέλα, Κιέζα (90' Τολόι), Ινσίνιε (79' Μπεράρντι), Ιμπόμπιλε (74' Μπελότι)