Η πανδημία του κορονοϊού είναι είναι ένα γεγονός πασιφανές και πασίγνωστο. Όπως και η μεγάλη μεταδοτικότητα και η υψηλή επικινδυνότητα του ιού. Στην Ελλάδα, όπως και σε όλες τις χώρες, υπάρχει ο δημόσιος φορέας ο οποίος είναι επιφορτισμένος να ενημερώνει τους πολίτες σε ό,τι αφορά την πανδημία και την εξέλιξή της.
Όμως σε τούτη εδώ τη χώρα οσάκις συμβαίνουν φυσικές καταστροφές είτε άλλα μείζονα γεγονότα τα οποία απειλούν το ανθρώπινο στοιχείο, τότε επαΐοντες και μη επελαύνουν στα τηλεπαράθυρα και ως αυτόκλητοι παντογνώστες εκφωνούν το «διά ταύτα» και προεξοφλούν τα μελλούμενα.
Κραυγαλέα παραδείγματα οι μεγάλοι σεισμοί όταν σοβαροί και ασόβαροι σεισμολόγοι συνωθούνται στα τηλεπαράθυρα για να προβλέψουν αυτά που δεν προβλέπονται και να προκαλούν σύγχυση αλλά και πανικό στον εν πολλοίς απληροφόρητο απλό πολίτη και φευ απορούντα τηλεθεατή.
Τώρα με την πανδημία το νέο φαινόμενο της τηλεδιάγνωσης γίνεται εξόχως επικίνδυνο διότι αφορά ευθέως την υγεία και την ζωή του κάθε κατοίκου αυτής της χώρας. Ευάριθμοι λοιμωξιολόγοι –μερικοί εκ των οποίων είναι και μέλη του αρμόδιου φορέα– θρονιάζονται κάθε βράδυ στα τηλεοπτικά στούντιο και προλέγουν και προβλέπουν το τι μας περιμένει, επιτείνοντας το ήδη τοξικό κλίμα σύγχυσης και πανικού αλλά και παρεμβαίνουν –κάποιοι ασυναισθήτως και κάποιοι ανευθύνως– στον ψυχισμό των ανθρώπων, με κίνδυνο να «χτίζονται» σε πολλούς σύνδρομα μόνιμης ανασφάλειας.
Η ευθύνη τους είναι τεράστια, έχοντας ωμόσει και τον όρκο του Ιπποκράτη. Ο κοινωνικός ιστός είναι ήδη ευάλωτος και το οικονομικό γίγνεσθαι διαρκώς και ταχέως αποσυντίθεται. Η θέση του γιατρού δεν είναι στους ανίερους χώρους της άκριτης τηλεθέασης αλλά στους ιερούς χώρους της προσηλωμένης νοσηλείας.