Εορτολόγιο - Βίοι Αγίων: Οι Άγιοι των οποίων τη μνήμη τιμά σήμερα 23 Ιανουαρίου η Εκκλησία μας, είναι: Άγιοι Κλήμης Επίσκοπος Αγκύρας και Αγαθάγγελος, Άγιος Διονύσιος ο εν Ολύμπω, Όσιος Ευσέβιος, Όσιος Μαϋσιμάς ο Σύρος, Όσιος Σαλαμάνης ο Ησυχαστής, Άγιοι Δύο Μάρτυρες «οι εν τω Παρίω», Άγιος Αχόλιος Επίσκοπος Θεσσαλονίκης, Όσιος Γεννάδιος ο εν Κοστρόμα ο Λιθουανός, Σύναξη πάντων των εν Καστρομά της Ρωσίας διαλαμψάντων Αγίων, Άγιος Ανατόλιος ο Ιερομάρτυρας Επίσκοπος Οδησσού.
Σήμερα δε, Πέμπτη 23 Ιανουαρίου γιορτάζουν οι: Αγαθάγγελος, Αγαθαγγέλα, Αγαθαγγέλη, Διονύσιος, Νύσης, Διονύσης, Νιόνιος, Διονυσία, Διονυσούλα, Νύσα, Ντένης, Ντενίζ, Σίσσυ. Δηλαδή, όσες και όσοι δεν επέλεξαν να γιορτάζουν είτε στις 3 Οκτωβρίου (Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου) είτε στις 17 Δεκεμβρίου (Αγίου Διονυσίου αρχιεπισκόπου Αιγίνης του θαυματουργού).
Άγιοι Κλήμης Επίσκοπος Αγκύρας και Αγαθάγγελος
Ο πατέρας του Κλήμη ήταν ειδωλολάτρης. Πέθανε, όμως, νωρίς και η ανατροφή του Κλήμη έγινε με όλη τη χριστιανική επιμέλεια, από την ευσεβέστατη μητέρα του Ευφροσύνη.
Όταν μεγάλωσε, η παιδεία του, η φιλανθρωπία του και οι άλλες φημισμένες αρετές του τον ανέδειξαν επίσκοπο της πατρίδας του Άγκυρας. Το μεγάλο αξίωμα δεν τον έκανε να πέσει στη μεγάλη παγίδα της αλαζονείας, Αντίθετα, ανέπτυξε περισσότερο την ενεργητικότητα του, για να ανταποκριθεί στις πνευματικές και υλικές ανάγκες του ποιμνίου του.
Εκείνο, όμως, που πρέπει να προσέξουμε ιδιαίτερα στον επίσκοπο Κλήμη, είναι ότι φρόντιζε πατρικά για τα ορφανά και τους φτωχούς. Παρηγορούσε τους πάσχοντες, με ιδιαίτερη προσοχή έπαιρνε στην Εκκλησία παιδιά εγκαταλελειμμένα και έκθετα, φροντίζοντας όχι μόνο για τη συντήρηση τους, αλλά και για την κατήχηση και βάπτιση τους. Όλα αυτά μας δίνουν το δικαιωμα να πούμε ότι η πίστη του ήταν ζωντανή, με έργα.
Ο Θεός, όμως, θέλησε να δοκιμάσει τον Κλήμη και από το καμίνι του μαρτυρίου. Επί βασιλείας Διοκλητιανού (284 - 305 μ.Χ.), λοιπόν, μεταφέρετε στη Νικομήδεια, όπου βασανίζεται φρικτά και τα υπομένει όλα καρτερικότατα, μέχρι που τον αποκεφαλίζουν, επισφραγίζοντας, έτσι, με το μαρτύριο τη μεγάλη και ζωντανή του πίστη. Αξίζει να σημειωθεί ότι κατά την μεταφορά του στη Νικομήδεια, αποβιβάστηκε στη Ρόδο όπου ο τότε Επίσκοπος Φωτεινός τέλεσε τη Θεία Λειτουργία με όλους τους μάρτυρες, οπότε και έγιναν σημεία θαυμαστά.
Ο δε Αγαθάγγελος καταγόταν από τη Ρώμη και έγινε χριστιανός από τον Άγιο Κλήμεντα, τον όποιο ακολούθησε. Συμμερίστηκε μάλιστα τις περιπέτειες του και τα βασανιστήρια του, και πέθανε μαζί του με αποκεφαλισμό.
Η Σύναξή τους τελείται στο Μαρτύριο, το οποίο βρίσκεται στην περιοχή Ευδοξίου, πέραν του Ανάπλου και στην Εκκλησία της Αγίας Ειρήνης, της παλαιάς και της νέας.
Ναό του Αγίου Κλήμεντος ανήγειρε ο αυτοκράτορας Βασίλειος Β’ (976 - 1025 μ.Χ.) στα ανάκτορα, εντός του οποίου φυλασσόταν η κάρα του Αγίου με άλλα ιερά λείψανα. Από τις αρχές του 10ου αιώνα μ.Χ. η σύναξη των Αγίων άρχισε να τελείται στη μονή του Πατριάρχη Ευθυμίου (907 - 912 μ.Χ.), που βρισκόταν στην περιοχή των Υψωμαθείων Κωνσταντινουπόλεως, στην οποία, το έτος 907 μ.Χ., ο Μητροπολίτης Αγκύρας Γαβριήλ δώρισε το ωμοφόριό του Αγίου Κλήμεντος και λείψανα του Αγίου Αγαθαγγέλου.
Άγιος Διονύσιος ο εν Ολύμπω
Ο Άγιος Διονύσιος γεννήθηκε λίγο πριν το 1500 μ.Χ. στο ορεινό χωριό Σκλάταινα της Καρδίτσας, την σημερινή Δρακότρυπα. Το όνομά του ήταν Δημήτριος και από παιδί επέδειξε ζήλο για την αγάπη του Χριστού και την ασκητική ζωή.
Σε ηλικία 18 ετών μόνασε στα Μετέωρα λαμβάνοντας το όνομα Δανιήλ.
Τρία χρόνια αργότερα, αναζητώντας πιο απομονωμένο τόπο και επειδή δεν του έδιναν την ευκαιρία ν’ αναχωρήσει, πήδηξε ως δια θαύματος κάτω από το βράχο των Μετεώρων και μετέβη στις Καρυές του Αγίου Όρους. Εκεί γίνεται ιερεύς και μεγαλόσχημος μοναχός, μετονομασθείς σε Διονύσιο.
Αργότερα εγκαθίσταται στην σκήτη Καρακάλου όπου έζησε ερημικά για δέκα έτη με αυστηρή άσκηση, προσευχή και νηστεία, βιώνοντας πολλές θαυματουργικές ενέργειες του Θεού. Η ισάγγελη ζωή του στάθηκε αιτία της εκλογής του ως ηγουμένου της βουλγαρικής, τότε, μονής Φιλοθέου. Συναντώντας μεγάλες αντιδράσεις για τον τρόπο ζωής που θέλησε να εφαρμόσει στην μονή εγκατέλειψε το Άγιο Όρος και εγκαταστάθηκε γύρω στο 1524 μ.Χ. στην μονή Τιμίου Προδρόμου στη Βέροια.
Θέλοντας ν’ αποφύγει την εκλογή του σε επίσκοπο που επεδίωκαν οι κάτοικοι της περιοχής, αναχώρησε κρυφά και μετέβη στον Όλυμπο. Εκεί ασκήτευσε σ’ ένα σπήλαιο που σώζεται μέχρι και σήμερα. Συκοφαντούμενος όμως εκδιώχθηκε από το ασκητήριό του και αναχώρησε για το Πήλιο, όπου το 1542 μ.Χ. ίδρυσε τη μονή της Αγίας Τριάδος Σουρβίας έπειτα από θαυματουργική υπόδειξη του Θεού.
Μετά από τρία έτη και λόγω της παντελούς ανυδρίας που έπληξε τον τόπο των διωκτών του, επέστρεψε επισήμως με πρόσκληση του διώκτη του Αγά Σάκου. Με την αγγελική βιωτή του γρήγορα προσείλκυσε πλήθος μοναχών, ο ίδιος όμως χρησιμοποιούσε τα πλησιόχωρα σπήλαια για προσευχή και ησυχία, όπου ζούσε στο γνόφο της νοερής προσευχής. Δεν παρέλειπε, ωστόσο, να περιέρχεται τα γύρω χωριά για να κηρύξει, να εξομολογήσει και να στηρίξει τους σκλαβωμένους Έλληνες. Είχε απέραντη αγάπη για το λαό.
Εκοιμήθη εν ειρήνη, αφήνοντάς μας για ανεκτίμητο θησαυρό τα χαριτόβρυτα λείψανά του.
Όσιος Ευσέβιος
Ο Όσιος Ευσέβιος ήταν κλεισμένος μέσα σ' ένα κελί πολύ μικρό και σκοτεινό, επειδή δεν είχε κανένα παράθυρο, και εκεί σκληραγωγούσε με διάφορες ασκήσεις το σώμα του.
Ύστερα από συνεχή παρακίνηση ενός πνευματικού του αδελφού, του Αμμιανού (ή Αμμωνίου), πήγε σε μοναστήρι για να δεχτεί την προστασία και την ηγουμενία των αδελφών. Εκεί ζούσε με πραότητα, ταπεινοφροσύνη και πολλή άσκηση. Έτρωγε κάθε τρεις ή τέσσερις ημέρες. Είχε σιδερένια ζώνη στη μέση του και βαρεία αλυσίδα στο λαιμό του.
Όταν κάποιος τον κατηγόρησε γι' αυτό, ο Ευσέβιος απάντησε: «Το κάνω αυτό για να αποφύγω τις παγίδες του διαβόλου, που προσπαθεί να με στερήσει από μεγάλα πράγματα. Δηλαδή τις αρετές, τη σωφροσύνη και τη δικαιοσύνη, Γι' αυτό λοιπόν και εγώ, έστησα πόλεμο εναντίον του μ' αυτά τα μικρά κακοπαθήματα, διότι αν με νικήσει δεν θα υπερηφανευθεί πολύ, αν όμως νικηθεί από μένα, θα είναι για γέλια, επειδή ούτε στα μικρά μπόρεσε να με νικήσει».
Έτσι λοιπόν θεάρεστα αφού έζησε ο όσιος Ευσέβιος, παρέδωσε ειρηνικά την ψυχή του στον Κύριο κατά τον 4ο αιώνα μ.Χ.
Όσιος Μαϋσιμάς ο Σύρος
Οι γραμματικές γνώσεις του Οσίου ήταν μέτριες. Διακρίθηκε όμως, για την πολύ ενάρετη ζωή του. Η εξωτερική του εμφάνιση ήταν μάλλον άσχημη. Και όμως, ενώ ο ίδιος ντυνόταν με παλιά φορέματα, τα φιλάνθρωπο έργα του ήταν πλούσια και αμέτρητα. Το κελί του έμενε πάντοτε ανοικτό για τους φτωχούς και τους ξένους, εφοδιαζόμενος δε με σιτάρι και λάδι, μοίραζε σ' όσους απ' αυτούς είχαν ανάγκη. Όταν κάποτε πληροφορήθηκε ότι ο άρχοντας της κωμοπόλεώς τους καταπίεζε τους γεωργούς, δεν δίστασε να παρουσιασθεί μπροστά στον υπερήφανο και λαμπροφορεμένο εκείνο εγωιστή με τα φτωχικά του ρούχα, και να του δώσει μαθήματα δικαιοσύνης και ευγενείας. Έτσι με τέτοιες άγιες ασχολίες τελείωσε τη θεοφιλή ζωή του. (Η μνήμη του επαναλαμβάνεται και στις 13 Φεβρουαρίου σαν Όσιος Μαϋουμάς ή Μαϊουμάς).
Όσιος Σαλαμάνης ο Ησυχαστής
Ο Όσιος Σαλαμάνης καταγόταν από μια κωμόπολη, που ήταν χτισμένη στη δυτική όχθη του ποταμού Ευφράτη και ονομαζόταν Καπερσανά. Επειδή αγάπησε την ερημική ζωή, ακολούθησε την οδό της μοναχικής πολιτείας και έστησε το κελί του κοντά στον ποταμό Ευφράτη.
Ο Επίσκοπος της πόλεως, που πληροφορήθηκε την αρετή του Οσίου, πήγε ο ίδιος να τον συναντήσει, για να τον πείσει να δεχθεί την ιεροσύνη, αλλά εκείνος αρνήθηκε και αρκέσθηκε στην ησυχία, την προσευχή και την μελέτη του θείου λόγου. Έτσι παρηγορούσε κατά Θεόν και οδηγούσε τις ψυχές των ανθρώπων στον Χριστό.
Στο Συναξάρι αναφέρεται ότι μια φορά πήγαν εκεί οι άνθρωποι από την κωμόπολη της καταγωγής του, που τον ήθελαν κοντά τους και χωρίς εκείνος να αντισταθεί ή να συγκατατεθεί, τον ήραν και τον έφεραν στην κωμόπολή τους, όπου έκτισαν ένα κελί και τον έκλεισαν εκεί. Και στο κελί αυτό ο Όσιος διέμενε με ησυχία και προσευχή. Ύστερα όμως από λίγες ημέρες έφθασαν εκεί νύχτα άνθρωποι από την αντίπερα κωμόπολη, που πήραν τον Όσιο και τον μετέφεραν στην δική τους κωμόπολη. Εκείνος ούτε αντίρρηση έφερε, ούτε κατέβαλε προσπάθεια να μην τον πάρουν, ούτε, πάλι, έδωσε την συγκατάθεσή του για την πράξη αυτή.
Έτσι, λοιπόν, ο Όσιος Σαλαμάνης κατέστησε τον εαυτό του τελείως νεκρό στην παρούσα ζωή και αγωνιζόταν μόνο να τηρήσει το θέλημα του Θεού, ο Οποίος τόσο αγάπησε τον άνθρωπο και παρέδωκε τον εαυτό Του για τη σωτηρία του.
Έτσι έζησε θεοφιλώς ο Όσιος Σαλαμάνης και κοιμήθηκε με ειρήνη.
Άγιοι Δύο Μάρτυρες «οἱ ἐν τῷ Παρίῳ»
Οι δύο αυτοί Άγιοι, μαρτύρησαν αφού τους έριξαν μέσα σ' ένα λάκκο, στην πόλη Πάριον. Αυτή ήταν πόλη παραθαλάσσια με λιμάνι, μεταξύ Κυζίκου και Λαμψάκου στη Μικρά Ασία, που κατά τον Μελέτιο, κτίστηκε από τους κατοίκους του νησιού Πάρος, οπότε άπ' αυτούς ονομάστηκε Πάριον.
Άγιος Αχόλιος Επίσκοπος Θεσσαλονίκης
Ο Άγιος Αχόλιος (ή Ασχόλιος) έζησε και έδρασε κατά τα έτη 360 - 383 μ.Χ. Καταγόταν από την Καισάρεια, αλλά δεν αποκλείεται, σύμφωνα με άλλες μαρτυρίες, να καταγόταν από την Αχαΐα, αφού σε αυτές αναφέρεται ως μοναχός στην Αχαΐα. Αν οι πληροφορίες αυτές είναι ακριβείς, τότε πρέπει να δεχθούμε ότι ήδη τον 4ο αιώνα μ.Χ. ο μοναχισμός είχε εμφανισθεί στην Πελοπόννησο.
Η εκλογή του Αγίου ως Επισκόπου Θεσσαλονίκης έγινε, για την ειρήνευση του λαού της πόλεως και ολόκληρης της Μακεδονίας. Η εποχή ήταν ταραγμένη εξαιτίας των αιρέσεων. Οι Αρειανοί, οι Πνευματομάχοι, οι οπαδοί του Απολλιναρίου και άλλοι, μείωναν την αγάπη και την πίστη. Ο Άγιος Αχόλιος προτιμούσε τους χρόνους των διωγμών, γιατί τότε έλαμπε η πίστη των Χριστιανών, ενώ λυπόταν για την ύπαρξη των αιρέσεων. Γι’ αυτό και έτρεφε θαυμασμό προς τους Μάρτυρες και προς τον στύλο της Ορθοδοξίας, τον Μέγα Αθανάσιο (βλέπε 18 Ιανουαρίου).
Εκτός από τις αιρέσεις που δημιουργούσαν προβλήματα στην αυτοκρατορία, προβλήματα σοβαρά και μάλιστα οξύτατα, δημιουργούσαν και οι επιδρομές των βαρβαρικών φυλών. Οι βασιλείς Γρατιανός και Θεοδόσιος πέτυχαν λαμπρές νίκες, αφού αντιμετώπισαν με επιτυχία, ο μεν πρώτος τους Αλαμανούς, που παρείχαν πράγματα στην Γαλλία, ο δε δεύτερος τους Γότθους και τους Ούννους. Ιδιαίτερα αναφερόμαστε στους αγώνες κατά των Γότθων και Ούννων, διότι κατά τους αγώνες αυτούς διακρίθηκε ο Θεοδόσιος. Τον βασιλέα Θεοδόσιο τότε παρότρυνε και ενίσχυσε ηθικά ο Επίσκοπος Θεσσαλονίκης Αχόλιος. Οι βάρβαροι λαοί, που λυμαίνονταν τις γύρω από τη Θεσσαλονίκη πόλεις, δεν μπόρεσαν να διατρυπήσουν με τις βολές τους τον Άγιο Αχόλιο.
Ο Θεοδόσιος, μετά από τον θρίαμβό του εναντίων «τῶν ἀμφὶ τὸν Ἴστρον βαρβάρων», ήλθε στη Θεσσαλονίκη. Τον θριαμβευτή αυτοκράτορα υποδέχθηκε ο Άγιος, του οποίου η επίδραση στον βασιλέα για θέματα εκκλησιαστικά ήταν αποφασιστική.
Ο Θεοδόσιος στη Θεσσαλονίκη, το 380 μ.Χ., ασθένησε βαριά. Ο Άγιος Αχόλιος «μυσταγωγήσας τὸν Θεοδόσιον» συνετέλεσε στην επιβολή της Ορθοδοξίας σε ολόκληρη την αυτοκρατορία. Ο αυτοκράτορας εμπνεόμενος από το δόγμα της Νίκαιας, όχι μόνο δήλωσε επίσημα της αφοσίωσή του στο Σύμβολο της Νίκαιας, αλλά και εξέδωσε την 28η Φεβρουαρίου του 380 μ.Χ. το περίφημο διάταγμα της Θεσσαλονίκης. Με το διάταγμα αυτό ο Θεοδόσιος καλούσε τους αιρετικούς «μὴ μετασχεῖν τῆς Ἀρείου δόξης».
Ο Άγιος βρισκόταν σε αλληλογραφία με τον Μέγα Βασίλειο (βλέπε 1 Ιανουαρίου), ο οποίος γράφοντας προς αυτόν τον αποκαλεί φωστήρα της Εκκλησίας και τον επαινεί. Έλαβε μέρος στην Β’ Οικουμενική Σύνοδο και διακρίθηκε για την αγιότητα του βίου του και την ορθόδοξη πνευματικότητά του.
Ο Άγιος Αχόλιος κοιμήθηκε με ειρήνη μεταξύ των ετών 383 και 384 μ.Χ.
Όσιος Γεννάδιος ο εν Κοστρόμα ο Λιθουανός
Ο Όσιος Γεννάδιος γεννήθηκε στην πόλη Κοστρόμα της Λιθουανίας και ήταν υιός ευσεβούς και ευγενούς οικογενείας. Το όνομά του ήταν Γρηγόριος και από την παιδική ηλικίας έδειξε μεγάλη αγάπη προς την λειτουργική ζωή της Εκκλησίας.
Επειδή στην περιοχή που μεγάλωσε, πλεόναζε το ρωμαιοκαθολικό στοιχείο, ηθέλησε να εγκαταλείψει τη γενέτειρά του και να πάει να ζήσει στη γειτονική Ρωσία. Έτσι έφτασε στη Μόσχα, όπου γνώρισε έναν άλλο νέο, τον Θεόδωρο, με την ίδια φλογερή αγάπη για το μοναχικό βίο. Μαζί πήγαν να συμβουλευτούν τον Άγιο Αλέξανδρο του Σβερ (βλέπε 30 Αυγούστου), ο οποίος τον μεν Γρηγόριο έστειλε στη μονή του Κομέλση, ενώ τον Θεόδωρο πίσω στον κόσμο.
Στη μονή του Κομέλση ο Γρηγόριος έγινε ο πιο αφοσιωμένος μαθητής του Αγίου Κορνηλίου (βλέπε 19 Μαΐου) και εκάρη μοναχός με το όνομα Γεννάδιος. Τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος στόλιζαν την ύπαρξη του νέου μοναχού.
Προς το τέλος του βίου του ο Άγιος Κορνήλιος πήρε μαζί του τον Όσιο Γεννάδιο και ίδρυσαν μια νέα μονή στην Κοστρόμα, τη μονή Λιουμπεμώφ. Εκεί έζησε ο Όσιος τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής του με ειρήνη και άσκηση. Ο Θεός τον αξίωσε να κάνει θαύματα και να έχει το προορατικό χάρισμα. Ο Τσάρος Ιβάν τον ευλαβείτο πολύ και τον έκανε παιδαγωγό της θυγατέρας του.
Ο Όσιος Γεννάδιος κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 1565 μ.Χ.
Σύναξη πάντων των εν Καστρομά της Ρωσίας διαλαμψάντων Αγίων
Η εορτή αυτή, καθιερώθηκε το έτος 1981 μ.Χ. οι Άγιοι που εορτάζουν είναι:
1) ο Ιερομάρτυς Νικόδημος της Καστρομά,
2) ο Επίσκοπος Ιωνάς της Μόσχας (βλέπε 31 Μαρτίου, 15 Ιουνίου, 27 Μαΐου),
3) ο Επίσκοπος Διονύσιος του Σουζντάλ (βλέπε 15 Οκτωβρίου, βλέπε 26 Ιουνίου),
4) ο Επίσκοπος Μητροφάνης του Βορονέζ (βλέπε 7 Αυγούστου, 23 Νοεμβρίου),
5) ο μοναχός Αβραάμ του Κουκχλόμα (βλέπε 20 Ιουλίου),
6) ο μοναχός Ιάκωβος του Ζελεζνομπορόφσκιϋ (βλέπε 11 Απριλίου),
7) ο μοναχός Μακάριος του Πισέμσκιϋ (βλέπε 10 Ιανουαρίου),
8) ο μοναχός Παύλος του Ομπνόρσκιϋ (βλέπε 10 Ιανουαρίου),
9) ο μοναχός Κύριλλος εν τη Λευκή λίμνη (βλέπε 9 Ιουνίου),
10) ο μοναχός Γεννάδιος της Κοστρομά (βλέπε 19 Αυγούστου),
11) ο μοναχός Κύριλλος του Νοβοεζέρσκιϋ (βλέπε 4 Φεβρουαρίου) ,
12) ο μοναχός Αδριανός του Μονζέσκιϋ (βλέπε 5 Μαΐου),
13) ο μοναχος Θεράπων του Μονζέσκιϋ (βλέπε 12 Δεκεμβρίου, βλέπε 27 Μαΐου),
14) ο μοναχός Ιάκωβος του Βρυλέεφ (βλέπε 11 Απριλίου),
15) ο μοναχός Παΐσιος του Γκαλίτς (πιθανώς να εορτάζει στις 23 Μαΐου στην εορτή της Σύναξης των Αγίων του Ροστόβ),
16) ο μοναχός Αλέξανδρος του Βόσκιϋ (βλέπε 27 Μαρτίου),
17) ο μοναχός Μακάριος του Ουνζένσκιϋ (βλέπε 25 Ιουλίου),
18) ο μοναχός Βαρνάβας του ποταμού Βετολούγκα (βλέπε 11 Ιουνίου),
19) ο μοναχός Γρηγόριος του Πελσέμσκιϋ (βλέπε 30 Σεπτεμβρίου) και
20) ο μοναχός Παχώμιος του Νερέχτσκιϋ (βλέπε 23 Μαρτίου, 15 Μαΐου).
Άγιος Ανατόλιος ο Ιερομάρτυρας Επίσκοπος Οδησσού
Ο Άγιος Ιερομάρτυς Ανατόλιος γεννήθηκε το έτος 1880 μ.Χ. στην πόλη Κοβέλ της Βολυνίας. Σπούδασε στη θεολογική ακαδημία του Κιέβου και συνέχισε τις σπουδές του στην ιστορία και στην μελέτη των αρχαίων χειρογράφων της Βιβλιοθήκης του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως. Το 1913 μ.Χ. εξελέγη Επίσκοπος του Σιστοπόλ και το 1927 μ.Χ. μετετέθη στην Επισκοπή της Οδησσού.
Ο Άγιος Ανατόλιος εκδιώχθηκε και φυλακίσθηκε από το σοβιετικό καθεστώς, γιατί δεν συμφωνούσε με αυτά που προσπαθούσαν να επιβάλλουν στη διοίκηση και την ζωή της Εκκλησίας. Οι κακουχίες τον ταλαιπώρησαν και κατέστρεψαν την κλονισμένη υγεία του. Έτσι η καρδιά του δεν άντεξε και ο Άγιος Ανατόλιος κοιμήθηκε το έτος 1938 μ.Χ.
ΠΗΓΗ: saint.gr