Ένα ακόμα βιβλίο, το τρίτο από τότε που ανέλαβε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, εξέδωσε ο Προκόπης Παυλόπουλος. Ο τίτλος του: «Ένας εχθρός της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Η επικυριαρχία του «οικονομικού» επί του «θεσμικού», (εκδόσεις Gutenberg). Ένα θέμα, που παρά τον ακαδημαϊκό του τίτλο, αγγίζει την σκληρή κοινωνική πραγματικότητα, που βιώνουν καθημερινά, λόγω της οικονομικής κρίσης, όχι μόνο οι Έλληνες αλλά και εκατομμύρια Ευρωπαίοι.
Η ανάλυσή του Προκόπη Παυλόπουλου επικεντρώνεται, όπως είπαμε και στην αρχή του ρεπορτάζ, στην επικυριαρχία του «οικονομικού» επί του «θεσμικού», όπως συνηθίζει να χαρακτηρίζει την παθογένεια υπονόμευσης της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας, η οποία εξελίσσεται ως άκρως επικίνδυνος διαβρωτικός μηχανισμός του κανόνα δικαίου, της αρχής της νομιμότητας και, εν τέλει, του Κράτους Δικαίου, ως κορυφαίας θεσμικής και πολιτικής αντηρίδας της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας.
Το θέμα αυτό έχει αναπτύξει πολλές φορές ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, σε ομιλίες του στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και παρά τις αρχικές αντιδράσεις ολίγων, κυρίως στο εσωτερικό της χώρας, που τον έχουν στοχοποιήσει πολιτικά, όλοι πλεόν αναγνωρίζουν το οξύ αυτό πρόβλημα.
Πρόσφατα ο κ. Παυλόπουλος μιλώντας στην έναρξη των εργασιών του 6ου Ετήσιου «Athens Democracy Forum», είχε αναφερθεί στο θέμα αυτό λέγοντας, μεταξύ άλλων, ότι «ο σπουδαιότερος κίνδυνος διάβρωσης των θεσμικών και πολιτικών αντηρίδων της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας προέρχεται από την -εξαιτίας της γενικευμένης οικονομικής παγκοσμιοποίησης και της υπέρ αυτής, σχεδόν αποκλειστικώς, χρησιμοποίησης της τεχνολογίας-αποδυνάμωση του κανόνα δικαίου, της αρχής της νομιμότητας και, εν τέλει, του Κράτους Δικαίου inglobo. Ήτοι της αποδόμησης εκείνων των μέσων κανονιστικής ρύθμισης της κοινωνικής ζωής -σε κάθε κράτος inconcreto αλλά και σ’ ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο- τα οποία θωρακίζονται με το τεκμήριο της δημοκρατικής νομιμοποίησης, αμέσως ή εμμέσως. Κορύφωση του κινδύνου τούτου συνιστά η σύγχρονη μετάλλαξη του Δημόσιου Συμφέροντος, υπό την έννοια της θεώρησης ως τέτοιου και του δημοσιονομικού δημόσιου συμφέροντος, δηλαδή του συμφέροντος το οποίο συνίσταται στην απλή σώρευση πλούτου, ακόμη και κρατικού. Αυτή είναι, σε γενικές τουλάχιστον γραμμές, η διακινδύνευση, η οποία τείνει να πλήξει καιρίως τους θεσμούς της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας, δια της επικυριαρχίας του «οικονομικού» επί του «θεσμικού».
