«Έχω χάσει τη διάθεση να αγωνίζομαι! Είναι τρομερό ξαφνικά να χάνεις τον άνθρωπο σου», λέει η Ρίκα Διαλυνά. Ενα χρόνο μετά το θάνατο του συντρόφου της η Ρίκα Διαλυνά μιλάει στο περιοδικό «Λοιπόν» για τη μοναξιά που βιώνει και την εγκατάλειψη που ένιωσε από δικούς της ανθρώπους.
- Ποια είναι τα νέα σου;
Είναι μια άλλη περίοδος της ζωής μου, γιατί από τη στιγμή που «έφυγε» ο Νίκος, άλλαξε τελείως η σκέψη μου για τη ζωή, τα ενδιαφέροντα μου. Διανύω μια καινούρια ζωή την οποία δεν μπορώ να πω ότι ήθελα να την είχα, αναγκαστικά. Συμπληρώνεται ένας χρόνος από το θάνατο του και είναι φυσικό για έναν άνθρωπο που έχεις αγαπήσει να αλλάξεις τα πάντα. Δεν έχω αφήσει να πέσει το ηθικό μου, αλλά έχω χάσει και τη διάθεση να αγωνίζομαι, κάτι που είχα μέχρι την τελευταία στιγμή. Πάντα ήμουν δραστήρια, δεν μπορούσα να καθίσω λεπτό, ήθελα πάντα να δημιουργώ τώρα έχω απογοητευτεί, χωρίς όμως να χάσω τη ζωντάνια μου. Έχω αλλάξει τρόπο ζωής.
- Τι σταμάτησες να κάνεις που παλαιότερα το έκανες;
Είχα φτιάξει ένα βιβλίο που είχε την ατυχία να πάει σ’ έναν εκδοτικό οίκο που δεν ξέρω τι έχει κάνει. Είχα φτιάξει ένα θεατρικό έργο από ένα άλλο βιβλίο μου, αλλά άλλαξα γνώμη και ήθελα να το πάρω πίσω. Είχα αρχίσει ένα βιβλίο και το έχω αφήσει στη μέση, δεν μπορώ να το συνεχίσω. Όλες τις δραστηριότητες τις οποίες είχα μου βγήκαν σε άσχημη εποχή. Δεν μπορούσα να υποστηρίξω τίποτα από όλα αυτά τα πράγματα που αγωνίστηκα τα τελευταία χρόνια.
- Πώς διαχειρίζεσαι τις ώρες της μοναξιάς;
Αυτό είναι το κακό, έχω πάθει κάτι που δεν μπορώ να ασχοληθώ με τίποτα που να έχει σχέση μ’ εμένα. Είχαμε μια υπέροχη κοπέλα στο σπίτι τα τελευταία 10 χρόνια, τη λατρέψαμε, την αγαπήσαμε και την επομένη μέρα της κηδείας του Νίκου με εγκατέλειψε. Τα παιδιά μου έφυγαν, γιατί είχαν δουλειές στην Κρήτη και υπολόγιζαν ότι θα ήταν εκείνη εκεί. Η κοπέλα δεν ξαναήρθε και τηλεφώνησε μετά τις 40 μέρες. Ήταν ο άνθρωπος μου, ήταν πολύ καλή στην περίοδο της αρρώστιας του Νίκου, αλλά δεν περίμενα ποτέ ότι θα εξαφανιστεί με αυτόν τον τρόπο. Μέσα στο χρόνο με έχει πάρει 2 φορές τηλέφωνο.
- Σου εξήγησε για ποιο λόγο έφυγε;
Δεν ξέρω μου κόστισε πάρα πολύ. Τώρα είμαι μόνη μου. Τον πρώτο καιρό είχα πάθει χαύνωση, καθόμουν στην καρέκλα και άνοιγα την τηλεόραση να ακούω φωνές. Έτσι κάνω και το βράδυ για να κοιμηθώ. Δεν έχω καθόλου καλό ύπνο. Τώρα όμως, παρουσιάστηκαν δίπλα μου ωραίοι άνθρωποι και με στήριξαν μετά από τους 6 μήνες. Είναι τρομερό ξαφνικά να χάνεις τον άνθρωπο σου, αλλά και τους φίλους σου και να μένεις μόνη. Τώρα αρχίζω και γίνομαι δυνατή, δεν με πειράζει που είμαι μόνη μου. Μου έχει φύγει η θλίψη, έχω αρχίσει να σκέφτομαι πιο χαρούμενα τον Νίκο, άλλες φορές πιο λυπημένα, με πιάνουν τα κλάματα. Αυτό που κατάφερα ήταν να βγάλω από το μυαλό μου την τελευταία του εικόνα, που είχε αδυνατίσει πολύ, μου πήρε πολλούς μήνες. Ανοίγοντας το κινητό μου, έχω δυο φωτογραφίες του, μια έτσι όπως τον γνώρισα και άλλη μία όπως ήταν προς το τέλος, πριν «φύγει» για να τον θυμάμαι έτσι όπως ήθελα.