Προκαλούν θλίψη και γι αυτούς που γνωρίζουν τις υπόγειες διεργασίες οργή, οι στοχευμένες επιθέσεις στο πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας με την επίκληση, τάχα μου, εθνικού θέματος ύψιστης σημασίας. Ακριβώς γιατί ελάχιστη σχέση έχουν με το εθνικό θέμα που είναι πράγματι ύψιστης σημασίας.
Προσωπικές και μικροκομματικές επιδιώξεις εξυπηρετούν στο πλαίσιο μιας θεσμικά στρεβλής επιτάχυνσης πολιτικών εξελίξεων και με απώτερο μοναδικό στόχο, τι άλλο, την καρέκλα της εξουσίας.
Ζητούν λοιπόν εμμέσως ή σαφώς από τον Πρόεδρο, πριν καν κυρωθεί η κατά γενική ομολογία κακή συμφωνία για το Σκοπιανό να παραιτηθεί ώστε να πέσει η κυβέρνηση και να οδηγηθούμε σε εκλογές. Προσέξτε: Οι ίδιοι ακριβώς που του ζητούσαν να παραιτηθεί για να ανατρέψει το περήφανο «όχι» του ελληνικού λαού τον Ιούλιο του 2015, με την επίκληση και τότε του δήθεν εθνικού συμφέροντος.
Ε, σε κάθε περίπτωση λοιπόν, αγνοούν ή παριστάνουν ότι αγνοούν βασικούς συνταγματικούς κανόνες στις αρμοδιότητες του Προέδρου της Δημοκρατίας. Σε αυτή τουλάχιστον την χρονική συγκυρία ο Παυλόπουλος ούτε υπογράφει κάποια συμφωνία, ούτε μπορεί να ανατρέψει την κυβερνητική απόφαση μέσω συνταγματικής εκτροπής.
Η κυβέρνηση ανατρέπεται μόλις χάσει την πλειοψηφία στη βουλή. Και είναι ευθύνη της αντιπολίτευσης να βρει τον τρόπο για να την ανατρέψει. Όχι του Παυλόπουλου.
Η κυβέρνηση επίσης δεν ανατρέπεται επειδή ένας μειοψηφικός της εταίρος καταψηφίζει μία πρωτοβουλία της στο βαθμό που δεν αίρει ταυτόχρονα και την εμπιστοσύνη του στο πρόσωπο του πρωθυπουργού. Αν βρεθούν άλλοι «πρόθυμοι» βουλευτές να στηρίξουν την κυβερνητική επιλογή αυτή περνάει γιατί έτσι ορίζει το πολίτευμα.
Το γιατί ο μειοψηφικός εταίρος (βλέπε Καμμένος) εξακολουθεί να στηρίζει την κυβέρνηση ενώ διαφωνεί σε ένα θέμα στρατηγικής και εθνικής σημασίας, είναι κάτι που ο ίδιος-και μόνον αυτός- θα κληθεί να απαντήσει, όταν έρθει η ώρα, ενώπιον του εκλογικού σώματος.
Όμως εφόσον η εμπιστοσύνη δεν αίρεται η κυβέρνηση δεν πέφτει. Και αυτό θα έπρεπε να το γνωρίζει πρώτος απ΄όλους ο Κυριάκος που αντί να προτάσσει το αίσχος της απεμπόλησης μακεδονικής γλώσσας και εθνότητας, αναφωνεί από κοινού με τον Αδωνι «Κυρία, κυρία, δεν ψηφίζει ο Καμμένος».
Μια απλή αναδίφηση στην νεότερη
κοινοβουλευτική ιστορία της προσφιλούς του γερμανικής δημοκρατίας και στην λειτουργία των εκεί κυβερνήσεων συνασπισμού θα τον έπειθε ότι οι εκλογές δεν εκβιάζονται επειδή δεν ψηφίζουν οι Καμμένοι.
Ας μην έχουμε καμία αυταπάτη. Η σημερινή ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας που φλερτάρει με εθνομηδενιστικές προσεγγίσεις σε πολλά επίπεδα δεν έπαθε ξαφνική κρίση εθνικής ευαισθησίας. Αλλωστε αν ποτέ ανατρέξουμε (και θα έρθει η ώρα…) σε αυτά που κουβέντιαζε η Ντόρα Μπακογιάννη ως υπουργός εξωτερικών με την τότε Σκοπιανή ηγεσία, θα αναγορευθεί ο Κοτζιάς ως νέος… Παύλος Μελάς.
Επομένως η στόχευση Παυλόπουλου ελάχιστη σχέση έχει με την προάσπιση των εύλογων εθνικών επιδιώξεων και αυτό είναι το κατάντημα της μικροπολιτικής καμαρίλας που εξακολουθεί να διέπει τα κόμματα εξουσίας.
Ο πικραμένος Σαμαράς επιτίθεται στον Πρόεδρο επειδή μέσα στο τρικυμισμένο του μυαλό νομίζει ότι ο Μητσοτάκης του κλείνει το μάτι για να προτείνει τον ίδιο στο ύπατο αξίωμα και ο Κυριάκος επιχαίρει εμμέσως, αλλά έτσι και δεν του βγαίνουν τα κουκιά θα είναι ο πρώτος που στις αρχές του 2020 θα γλείφει πατόκορφα τον Παυλόπουλο για να δεχτεί το χρίσμα με τον φόβο μήπως ξαπαναπάει η χώρα σε εκλογές και μάλιστα με απλή αναλογική.
Καμία σχέση λοιπόν όλα αυτά με το Σκοπιανό και το ξεπούλημα της Μακεδονικής ταυτότητας από τον Τσίπρα. Απλά κάποιοι ψάχνουν σώνει και καλά έναν Ελληνα Σέρτζιο Ματαρέλα για να ρίξει την κυβέρνηση με προεδρικό πραξικόπημα και να φτάσουν στην εξουσία επειδή είναι ανάξιοι να την διεκδικήσουν με θεσμικά μέσα ενώπιον του ελληνικού λαού.
Ε, ευτυχώς για εμάς, Ματαρέλα δεν υπάρχει στην προεδρία. Το δυστύχημα είναι ότι δεν υπάρχει στη χώρα και Σαλβίνι…
ΠΗΓΗ: Το άρθρο του Γιώργου Χαρβαλιά δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Δημοκρατία»