Ποιος το περίμενε με το τέλος του "Iron Man" ότι όντως θα φτάναμε 10 χρόνια μετά να ζούμε την κατάληξη και το χτίσιμο ενός τεράστιου κόσμου με πάνω από 15 ταινίες και δεκάδες πρωταγωνιστές, το οποίο συνεχίζει ακάθεκτο χωρίς να μας έχει κουράσει. Το "Avengers: Infinity War" φέρνει μαζί τους δυνατότερους υπερασπιστές της Γης και τον μεγαλύτερο κακό που έχουμε δει μέχρι στιγμής. Υπόσχεται δράση, συγκίνηση, εκπλήξεις, ιστορία που ολοκληρώνεται χωρίς να σταματάει το saga κι όλα αυτά ισορροπώντας πάνω από 20 χαρακτήρες. Τι καταφέρνει όμως;
Πάνω από δύο χρόνια έχουν περάσει από τα γεγονότα του "Civil War" και οι Avengers είναι τώρα διαλυμένοι. Η ομάδα δεν συνεργάζεται, δεν μιλάει μεταξύ της πια και είναι διασκορπισμένη σε όλο τον κόσμο. Οι ήρωες μας ζουν, σχετικά, ήσυχες ζωές κάνοντας σχέδια για το μέλλον τους και των οικογενειών τους. Την ίδια στιγμή, οι Asgardians βρίσκονται χωρίς πατρίδα στο διάστημα που μόλις έχει συναντήσει το αστρόπλοιο του Thanos. Κάτι το όποιο δεν σίγουρα καλό γι’ αυτούς, καθώς ο μεγάλος κακός έχει βάλει ως στόχο να μαζέψει, λίαν συντόμως, όλες τις Infinity Stones που θα του δώσουν την δύναμη να εξαλείψει το μισό σύμπαν με ένα χτύπημα των δαχτύλων του και τελικά να ολοκληρώσει στα σχέδια του.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ: ΟΙ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ: Οι Εκδικητές μπλέκουν στον Πόλεμο της Αιωνιότητας
Το "Infinity War" είχε παίξει ένα μεγάλο στοίχημα, όχι μόνο για να μπορέσει να σταθεί ως ιστορία, αλλά και συνέχεια του MCU σε ένα μεγαλειώδες tie-in μετά από τόσα χρόνια, αλλά και το αν θα καταφέρει να ξεπεράσει τους δεκάδες μέτριους κακούς που είχε εμφανίσει ως τώρα, ενώ παράλληλα έπρεπε να μανατζάρει συνταρακτικά γεγονότα για το σύμπαν και παρά πολλούς ήρωες. Ο συνωστισμός αυτός των χαρακτήρων είναι κάτι που έχουμε ήδη δει μερικές φορές να κάνει "νερά", με το "Age of Ultron" να χάνεται στην ισορροπία μεταξύ των αρκετά πιο λίγων ηρώων του και το "Civil War", ενώ τους κουμαντάρει καλύτερα, να μειώνει αρκετά τη σημασία των γεγονότων που το αποτελούν ώστε να έχει σημασία η μεταφορά του. Χωρίς καν να μπούμε σε λεπτομέρειες, ήταν μια τεράστια πρόκληση όχι μόνο για τους αδέρφια Russo, σκηνοθέτες της ταινίας, αλλά για τον οποιοδήποτε έλαβε μέρος. Κι όμως καταφέρνει να μην χαθεί μέσα στον ίδιο του τον εαυτό.
Το AIW πηδάει μονίμως από το ένα μέρος στο άλλο. Γη, διάστημα – κοσμικές και γήινες τοποθεσίες όλων των ειδών κατακλύζουν την μεγάλη οθόνη. Οι τροχοί που οδηγούν την ιστορία είναι απλωμένοι σε όλο το σύμπαν, κινούνται συνεχώς και γρήγορα, και δεν αφήνουν τον θεατή να ησυχάσει. Κάτι που δουλεύει κυρίως υπέρ του μεν, αλλά φέρνει και τα αρνητικά του δε. Δεν κάνει ποτέ κάποια βαρετή "κοιλιά", αλλά όμως κάνει συγχρόνως αναγκαστική την δεύτερη προβολή της ταινίας ώστε να λάβεις σωστά όλη την τόση πληροφορία που κρύβει. Είναι όμως κι αρκετά μεγάλη που όλο αυτό το πέρα δώθε, μπορεί κατά διαστήματα να κουράσει, κάνοντας το διάλειμμα στην προβολή σχεδόν απαραίτητο. Δεν αφήνει κανένα παράπονο βέβαια στη δράση του, στο να αγγίξει τον θεατή μέσω των μικρότερων, ενδιαφέροντων subplots που το αποτελούν, αλλά καταλαβαίνεις ότι βρίσκεται στα όριά του απόλυτου χάους από την -αναγκαστική σε αυτό το σημείο- υπερβολή της. Οι Russo προσπάθησαν να πιέσουν προς δευτερεύουσες ιστορίες και χαρακτήρες όσο πιο πολύ μπορούσαν, το οποίο δεν τους δίνει τεράστια κενά κι ευελιξία για τη συνέχεια.
Σεναριακά, ένας από τους βασικούς λόγους για τις εναλλαγές τοποθεσιών είναι το κυνήγι των Infinity Stone και γενικότερα το χτίσιμο του χαρακτήρα του Thanos, ώστε οι προθέσεις και το βάρος του ήρωα να γίνουν κατανοητά από το κοινό. Μετά από πολύ καιρό στο MCU, έχουμε έναν εξαιρετικά ανεπτυγμένο κακό, πανέξυπνο, με συναισθηματικό βάθος και πολυπλοκότητα. Δεν είναι μια ακόμα καρικατούρα για να μας απασχολήσει για τρεις ώρες, ένα ή δύο μήνες μέχρι τον επόμενο – είναι κάποιος που αφήνει το στίγμα του στο MCU και ανεβαίνει με ευκολία αρκετά ψηλά στους καλύτερους κακούς του κινηματογραφικού σύμπαντος της Marvel (αν όχι γενικότερα στους υπερηρωικούς αντιπάλους της μεγάλης οθόνης). Ο Thanos έχει αρκετό χρόνο στο Infinity War για να αποδείξει στον θεατή ότι είναι παντοδύναμος, ότι ξέρει τι κάνει και σχεδόν να τον πείσει για τη λογική των σχεδίων του.
Η ακολουθία του, η Black Order, όπως είναι λογικό δεν έχουν τον ίδιο χρόνο με αυτόν αλλά μέσω της Proxima Midnight και του Ebony Maw κάνουν αρκετή αίσθηση ώστε να σταθούν αντάξιοι αντίπαλοι των Avengers και όχι απλά minions που με το ζόρι κάνουν κακό (υπάρχουν κι αυτά εννοείται).
Οι αγαπημένοι μας σούπερ ήρωες σπάνε από νωρίς σε ομάδες, με την κάθε μια να πρέπει να ξεπεράσει διαφορετικού είδους δυσκολίες. Αν και σε όλες τις σκηνές έχουμε τουλάχιστον 2 ή 3 σημαντικούς χαρακτήρες, οι Russo κατάφεραν να δώσουν σε όλους τον χρόνο που τους άξιζε ώστε να μην βρεθεί κανείς παραπονεμένος. Όχι μόνο αυτό, αλλά στους παλιότερους υπάρχει και μια αισθητή συνέχεια, τόσο ατομικά όσο κι ομαδικά. Ήταν ευχάριστο να παρακολουθείς χαρακτηριστικά στοιχεία των ηρώων να υπάρχουν ακόμα κι άλλα να έχουν αναπτυχθεί, να συνεχίζουν να μένουν πολυδιάστατοι όπως στις ατομικές ταινίες τους και συγχρόνως το στυλ τους να μετριάζεται στα πλαίσια του AIW ώστε οι πάντες να ταιριάξουν αρμονικά. Είναι αυτή η συνέχεια κι εξέλιξή τους που στην τρίτη πράξη της ταινίας δημιουργεί μια απίστευτη ομαδικότητα και δυναμική μεταξύ ηρώων, ακόμα κι αν συναντιούνται για πρώτη φορά σε αυτό το φιλμ. Οι ήρωές μας όμως πολεμάνε με πάθος, αποτυγχάνουν και προσπαθούν ξανά και ξανά, οδηγούμενοι σε ένα συνταρακτικό φινάλε.
Πέρασαν πολλά χρόνια και πολλές ταινίες μέχρι να έρθει αυτή η στιγμή. Το άξιζε; Σίγουρα. Το AIW δεν είναι η τέλεια ταινία, αλλά είναι σίγουρα στα highlights και στο τοπ 3 του Κινηματογραφικού Σύμπαντος της Marvel. Οι Russo βρήκαν το κατάλληλο τρικ ώστε να μοιράσουν αρμονικά το φιλμ μεταξύ 23 χαρακτήρων και ενός τιτανοτεράστιου κακού, με πανέμορφα εφέ (πάνω από 10 στούντιο δούλεψαν σε αυτά), καταιγιστική δράση, συναίσθημα και μια ιστορία που σου κρατάει το ενδιαφέρον. Το τέλος του από την άλλη θα μας αφήσει να τρωγόμαστε και να ψαχνόμαστε για τον υπόλοιπο χρόνο.
Πηγή: http://gr.ign.com