Ένα εκπληκτικό κείμενο για το πρώτο βράδυ της απελευθέρωσης από τους Γερμανούς μοιράζεται μαζί μας ο Στρατηγός ε.α Δημήτρης Αλευρομάγειρος. Κείμενο γραμμένο από τον Λάμπρο Βαζαίο, στρατιωτικό ιατρό και καθηγητή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.
12 Οκτωβρίου …. Η ΕΠΕΤΕΙΟΣ
«Πριν 73 χρόνια , τέτοια μέρα έφυγαν οι Γερμανοί από την Αθήνα και έληξε επισήμως η Γερμανική Κατοχή»
( η «Κατοχή» όπως μονολεκτικά καθιερώθηκε να αναφέρεται παραλείποντας το εθνικό πρόσημο του κατακτητή , μάλλον πονηρά !).
Αυτά για τα επίσημα ή τα ημιεπίσημα κείμενα ή ακόμη για όσους δεν θέλουν ή δεν μπορούν να δουν αλλιώς τα πράγματα ! Άλλωστε για πολλά χρόνια ήταν ξεχασμένη επέτειος . Όχι ακριβώς ξεχασμένη , αλλά καθώς αντιμετωπιζόταν με την μέθοδο της παράληψης το γεγονός άφηνε πάντα ερωτηματικά . Ο χρόνος όμως , μην αλλάζοντας την κυκλική διαδρομή του και οι άνθρωποι μην εγκαταλείποντας την «ιδιοκτησία» της μνήμης τους κάνουν διαφορετική ανάγνωση του ημερολόγιου , του βιβλίου των επετείων . Μου έχει γίνει πεποίθηση από καιρό , ότι σ’αυτήν αλλά και σε ανάλογες περιπτώσεις γίνεται προσπάθεια , πετυχημένη δυστυχώς προσπάθεια , να αναφερθούν «κομψά» οι παντός είδους συμμετέχοντες στα γεγονότα , οι ένοχοι δηλαδή . Ακούσαμε για το ΟΧΙ του ’40 , για την Εθνική Αντίσταση , για τις ολέθριες εμφύλιες διαμάχες και στο τέλος ακροθιγώς για «αποχώρηση» των Γερμανών. Δηλαδή ήρθαν κάποτε και τώρα φεύγουν ; Σίγουρα κάτι συμβαίνει, κάτι που μυρίζει κάτι που δεν θέλω να το αναλύσω τώρα . Ίσως και να μην χρειάζεται να μπω στον κόπο για τον απλό λόγο ότι όλοι ζούμε στην «ίδια γειτονιά» και γνωριζόμαστε .
Θα επιχειρήσω την δική μου ανάγνωση για την επέτειο , με προσλαμβάνουσες προσωπικές , έξω από κάθε άμεση ή έμμεση εξάρτηση και δέσμευση , που ποτέ δεν είχα και πολύ περισσότερο τώρα στην ηλικία μου και την θέση μου !
Το βραδάκι της μέρας της Απελευθέρωσης η μητέρα μου με πήγε ένα μικρό περίπατο στο Σύνταγμα . Ήταν ο συνηθισμένος τόπος που έπαιζα εκείνο τον καιρό. Αυτή την φορά όμως πήραμε άλλη κατεύθυνση . Είχε σουρουπώσει και περάσαμε στην οδό Σταδίου από την Κολοκοτρώνη . Εκεί με περίμενε η έκπληξη , εκεί μαζί με όλους όσοι βρέθηκαν εκείνη την ώρα κοντά μας , είδα τον δρόμο φωτισμένο από τα εκατοντάδες λαμπιόνια του Δήμου στις φωτεινές αψίδες της Σταδίου . Το τετράχρονο αγοράκι που ΄σε όλη την Κατοχή δεν χώνεψε ποτέ τα σκοτάδια της συσκότισης που του επιβάλανε οι κατακτητές , ρώτησε την μητέρα του : Αυτό είναι η Απελευθέρωση μαμά ; θα έχουμε πια φως ; Η απάντηση που δεν πήρα αλλά και η χαρά που πήρα περπατώντας στην φωτισμένη Σταδίου με ακολουθούν 73 χρόνια , μέχρι σήμερα .
Δεν έπαψε να με ακολουθεί ακόμη, η ανακούφιση που ένιωσα όταν λίγο αργότερα συνειδητοποίησα πως δεν θα ξανακούσω εκείνα τα τρομακτικά , τα γεμάτα βάρβαρους ήχους γερμανικά εμβατήρια , που ξεφώνιζαν οι Γερμανοί φαντάροι που περνούσαν κάτω από το σπίτι της οδού Ευαγγελιστρίας βροντολογώντας τα πέταλα τους . Οι ήχοι των γεμάτων σύμφωνα γερμανικών λέξεων ενόχλησαν τόσο την αισθητική της ακοής μου που μέχρι σήμερα τους θεωρώ ό,τι πιο αποκρουστικό . Για μένα ήταν οι «για για γιάδες» στην παιδική μου διάλεκτο, από τα επαναλαμβανόμενα για , για , των φράσεων τους ! Οι στερήσεις που επέβαλλε το γερμανικό σχέδιο σχέδιο εξόντωσης των Ελλήνων , άγγιξαν και το δικό μου σπίτι, αν και οι γονείς μου τα κατάφεραν να μην επηρεασθεί το παιδί τους . Ένα δυνατό αγόρι υποδέχθηκε με τον δικό του τρόπο την Απελευθέρωση !
*Δυό λόγια για το γερμανικό σχέδιο εξόντωσης του Ελληνικού πληθυσμού .
Από τα αρχεία του Αμερικανικού Πενταγώνου αλιεύτηκε , σχετικά πρόσφατα και μεταξύ άλλων , γερμανικό κείμενο γραμμένο μάλιστα στην Γοτθική γερμανική «καθαρεύουσα» , γεγονός που δυσκόλεψε την ανάγνωση του . Πρόκειται για λεπτομερές σχέδιο , εξαίρετα τεκμηριωμένο οργανωτικά , που αναφέρεται στην εξόντωση μεγάλου μέρους του Ελληνικού πληθυσμού με όπλο τον υποσιτισμό και την ΠΕΙΝΑ ! Πρόκειται προφανώς για «μεταρρυθμίσεις του επισιτιστικού μοντέλου» , όπως θα έλεγαν σήμερα κομψά οι γερμανοί «άρχοντες» της Ευρώπης και οι εγχώριοι παρατρεχάμενοι τους ! Δεν μας διαφεύγει βέβαια η διαχρονική εμμονή τους στον όρο «μεταρύθμιση» , αντί του πραγματικού «σαδιστική τιμωρία και κακία» και στην απαίτηση από τα θύματα τους αλλά και τους εκάστοτε εγκαθέκτους τους να αποδέχονται την «ιδιοκτησία» των «μεταρρυθμίσεων» . Με σχολαστική αναφορά σε θερμίδες ανά μονάδα τροφίμου και άλλα θαυμαστά , και με δολοφονική σκληρότητα που ξεχείλιζε αρρωστημένα από παντού, εξόντωσαν κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες καλών Ελλήνων . Δεν τους αφαίρεσαν απλά την ζωή τους οδήγησαν στον θάνατο μέσα από την πιο εξευτελιστική για τον άνθρωπο διαδικασία…. την ΠΕΙΝΑ . Πέρασαν έτσι το μήνυμα του παντοδύναμου Γερμανισμού και το διάνθισαν με τις φρικαλεότητες στα Καλάβρυτα , στο Κομμένο, στην Μέρλιν , στο Χαϊδάρι , στην Κάνδανο , στην εξόντωση των Εβραίων συμπολιτών μας και όπου αλλού τους οδηγούσε ο αρρωστημένος σαδισμός τους .
Σε όλη την διάρκεια της γερμανικής Κατοχής , η ομάδα των μηχανικών και πολεοδόμων του Υπουργείου Δημοσίων Έργων , η ομάδα Δοξιάδη με τον Σκέπερς επικεφαλής , δούλεψε κάτω από απίστευτα δύσκολές συνθήκες . Κατέγραφε , αξιολογούσε και αποδελτίωνε όλα όσα έκαναν στην χώρα και τον λαό της οι γερμανοί κατακτητές . Επιστήμονες υψηλής κατάρτισης και αξίας δούλευαν σαν πεισμωμένα μυρμήγκια , κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες , και αμέσως και το εννοώ…αμέσως , παρουσίασαν το έργο τους . Είναι ο τόμος που γραμμένος σε τέσσερις γλώσσες , Ελληνικά , Αγγλικά , Γαλλικά , Ρωσσικά (και βέβαια όχι γερμανικά …..δεν χρειαζόταν αυτοί που τα έκαναν τα ήξεραν καλά !)
είχε τον τίτλο :
«Αι θυσίαι της Ελλάδος στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο»
Ήταν ένα από τα «διαπιστευτήρια» της Ελλάδας για την είσοδο της στον ΟΗΕ , στην διάσκεψη του Σαν Φραντσίσκο . Το έργο εκτύπωσε άψογα η «Ασπιώτης – Έλκα» το 1945 σε συνθήκες σίγουρα απερίγραπτες !Δεν ξέρω γιατί το κειμήλιο αυτό είναι άγνωστο στους περισσότερους και ακόμη γιατί δεν αποτέλεσε βασική σχολική ιστορική ύλη . Μήπως γιατί τα λέει ΟΛΑ ! Ποιοι άραγε θέλουν να μην γνωρίζουμε ;
**Πρίν λίγα χρόνια κυκλοφόρησε σε ανατύπωση μικροτέρου σχήματος ως ένθετο εφημερίδας .
Από την χαρά της γιορτής της Απελευθέρωσης εκείνη την ημέρα , έλλειπαν αρκετοί από από όσους πάλεψαν με τα τέρατα που είχαν σκλαβώσει την χώρα . Ήταν όσοι έδωσαν την ζωή τους , όσοι έπεσαν πολεμώντας ο καθένας στο πόστο του . Έλειπαν οι νεκροί νικητές της Αλβανίας , της γραμμής Μεταξά , της Μάχης της Κρήτης , όλων των μαχών του πολέμου . Έλειπαν και όσοι έπεσαν πολεμώντας με κάθε τρόπο τον κατακτητή , οι Έλληνες που δεν συνθηκολόγησαν , που αγωνίστηκαν στα βουνά και στις πολιτείες στις θάλασσες και στην έρημο , οι καταδρομείς του Ιερού Λόχου που εκείνες τις ώρες απελευθέρωναν ένα ένα τα νησιά μας .
Από την γιορτή της Αθήνας έλειπε η Λέλα Καραγιάννη , ο Κώστας Περρίκος , η Ιουλία Μπίμπα και οι σύντροφοι τους της ΠΕΑΝ , έλειπε ο Αντώνης Μυτιληναίος που με τους δυναμίτες του δεν επέτρεψε την στρατολόγηση από τους Ναζί ΟΥΤΕ ΕΝΟΣ Έλληνα για το Ανατ. Μέτωπο .
• …. Και να λέει απορημένος ο αρμόδιος Σοβιετικός Στρατηγός (Γιάκοβλεφ λεγόταν νομίζω) , πως είδε στους αιχμαλώτους του Γερμανικού Στρατού μετά την ήττα τους , ξένους μαχητές από όλες , μα όλες τις εθνικότητες , εκτός από Έλληνες . Δεν υπήρχε ούτε ένας τέτοιος είπε χαρακτηριστικά !
Έλλειπε ο Γιάννης Τσιγάντες που προδομένος αντιστάθηκε μέχρι την τελευταία του σφαίρα χωρίς να αποχωρισθεί το μονόκλ του ! Για λίγες ώρες δεν πρόλαβε την γιορτή και η Ήβη Αθανασιάδου , που η αθλιότητα της ρηχής συνείδησης του Γερμανού Στρ. γιατρού , της έκοψε το νήμα της ζωής στα 16 της χρόνια . Ήταν εκείνο ακριβώς το πρωϊ που η κοπελίτσα με άλλες συμμαθήτριες της χαιρόντουσαν και γελούσαν βλέποντας τους τελευταίους γερμανούς να φεύγουν από την παραλιακή του Φαλήρου! Δεν άντεξε ο γερμανός φονιάς την χαρά των κοριτσιών και με μια ριπή σκότωσε το χαμόγελο της κοπελίτσας !
Ήταν πολλές οι ψυχές , πάρα πολλές που χάρηκαν και γιόρτασαν μαζί με τους ζωντανούς . Δεν είναι δυνατόν να τους αναφέρουμε έναν έναν . Δεν χρειάζεται άλλωστε δεν μας παρεξηγούν , εδώ έδωσαν την ζωή τους και δεν λογάριασαν τίποτε, είναι δυνατόν να κουβεντιάσουν για εγωϊσμούς και πρωτοκαθεδρίες . Οι ήρωες μας, οι δικοί μας άνθρωποι μάλλον γελούν με τέτοια καμώματα εκεί στην γειτονιά των Αγγέλων που βρέθηκαν όλοι μαζί.
Οι ψυχές που χάρηκαν και γιόρτασαν μαζί με τους ζωντανούς την μεγάλη ημέρα τότε , σήμερα όμως μου φαίνεται πως θέλουν κάτι να μας πουν . Μάλλον θέλουν να μας θυμίσουν πως σε κάποιες σκοτεινές γωνιές βρυκολακιάζουν οι ανάπηρες από την κακία και την μοχθηρία τους σκιές αυτών που γλύτωσαν από την οργή των Ευμενίδων , αυτών που κρύφτηκαν , αυτών που κλωσσάνε τα αυγά των φιδιών .
Ο σοφός Σαμάνος της στέπας μας έλεγε : «Δεν ακούστηκε ποτέ από φίδι να γεννηθεί αηδόνι , πάλι φίδι γεννιέται !»
Ας προσέχουμε λοιπόν , άς έχουμε φυλαχτό την ευχή όσων θυσιάστηκαν για να είμαστε σήμερα ελεύθεροι (ή περίπου ελεύθεροι για τους απαισιόδοξους !!!) και να μην τους ξεχνάμε , ήταν οι δικοί μας άνθρωποι !
Πηγή: