Μετά από 7 χρόνια στη Νέα Υόρκη, ο Carmelo Anthony, αφήνει τους Knicks για τους Thunder και αποχαιρετά το κοινό που τον λάτρεψε και τον στήριξε όλο αυτό τον καιρό.
H θητεία του "Melo" στους New York Knicks περιελάμβανε πολλές απογοητεύσεις, λίγες χαρές και ένα άσχημο φινάλε που έχει για βασικό υπεύθυνο τον Φιλ Τζάκσον.
Η περιπέτεια των τελευταίων μηνών ωστόσο δεν στάθηκε ικανή να επηρεάσει τα συναισθήματα του 33χρονου σούπερσταρ για την πόλη, τους φιλάθλους και τους ανθρώπους της ομάδας και όσους φώναξαν για εκείνον στο “Madison Square Garden”.
Διαβάστε το άκρως συγκινητικό αποχαιρετιστήριο γράμμα του Carmelo Anthony για την πόλη που γεννήθηκε, λάτρεψε και έπαιξε μπάσκετ!
“Αγαπημένη μου Νέα Υόρκη,
Από την πρώτη ημέρα που σε γνώρισα ήξερα πως το πεπρωμένο μας ήθελε μαζί. Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Από τα πρώτα μου βήματα με δίδαξες κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ – μου έδειξες τον τρόπο για να επιβιώσω στο στόμα του λύκου. Πρέπει να παραδεχθώ πως κάποιες φορές φοβήθηκα, τρομοκρατήθηκα. Ωστόσο, χωρίς να ξέρω ακριβώς τον στόχο, διαμορφώθηκα και προετοιμάστηκα εν αγνοία μου για το υπόλοιπο της ζωής μου.
Τα πρώτα εννιά χρόνια της ζωής μου πέρασαν σαν… νερό. Από τη στιγμή που άρχισα να καταλαβαίνω, έπρεπε να προχωρήσω και να ξεκινήσω ένα διαφορετικό κεφάλαιο στη ζωή μου. Το κεφάλαιο ονομαζόταν “Βαλτιμόρη”. Ένιωσα κατευθείαν ερωτευμένος ξανά. Η αγάπη δεν έχει σύνορα. Ήταν όλα τόσο γνώριμα στο στόμα του λύκου. Έμαθα πως να επιβιώνω, έμαθα πως να είμαι μέρος μιας κοινωνίας, έμαθα το αίσθημα της ευθύνης και έγινα κομμάτι του κόσμου γύρω μου. Στη συνέχεια όμως έπρεπε να αποχωρήσω ξανά για ένα μακρύ ταξίδι κατά τη διάρκεια του οποίου θα δοκιμαζόντουσαν οι αρετές μου. Πολλές καλές και πολλές κακές στιγμές. Κάποιες φορές έχασα τον εαυτό μου, αναρωτήθηκα ποιος είμαι στην προσπάθεια να αποκτήσω γνώση, σοφία και κατανόηση. Πέρασαν αρκετά χρόνια, μήνες, ημέρες, ώρες, δευτερόλεπτα μέχρι να βρω την ευκαιρία να έρθω εκ νέου κοντά με την πρώτη μου αγάπη.
Ήρθα στους Νικς για να αναγεννηθώ. Έμεινα για πολλές νύχτες ξάγρυπνος να ονειρεύομαι νιώθοντας μέσα μου πως συμβαίνει κάτι πρωτόγνωρο. Ένα πράγμα έλεγα συνεχώς στον εαυτό μου: “Να αφήσω το σημάδι μου στη Νέα Υόρκη και τότε θα είμαι γεμάτος.”
Η Νέα Υόρκη μου έδωσε όλα όσα απαιτούνται για να μπορώ να τα καταφέρω παντού. Μου έδειξε τον δρόμο για να νιώθω άνετα εκεί που δεν θα ένιωθα. Αυτό το “αντίο” είναι το πιο σκληρό πράγμα από όλα. Ποτέ δεν πίστευα πως θα το έλεγα, ειδικά σε εσάς. Ποτέ κανείς δεν θα σας αντικαταστήσει. Είναι δύσκολο να συναντήσω κάτι παρόμοιο και για αυτό τον λόγο θα μου λείπετε πάντα. Με κάνατε να γελάω. Σκουπίσατε τα δάκρυα μου. Χάρη σε εσάς δεν νιώθω φόβο. Βρεθήκατε στον δρόμο μου και νιώθω ευλογημένος. Έφτασε η στιγμή να σηκώσω το χέρι μου και να σας αποχαιρετήσω. Δεν είναι το τέλος, διότι όπως έλεγα πάντα, Νέα Υόρκη μέχρι το τέλος!
Σας γνωρίζω εδώ και πολλά χρόνια και μπορώ να πω πως αυτά τα χρόνια ήταν τα καλύτερα της ζωής μου. Με βοηθήσατε να γίνω ο άνθρωπος που είμαι σήμερα. Θέλω να ξέρετε πως ΟΛΟΙ σας θα είστε πάντα μέσα στην καρδιά μου. Ανεξάρτητα από το τι θα συμβεί, θα ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ για πάντα. Αυτό το “αντίο” είναι προσωρινό, είναι όμως και το πιο οδυνηρό. Σκουπίζω τα δάκρυα από το μάγουλο μου και χαμογελώ την ίδια στιγμή γιατί ξέρω πως θα βρεθούμε ξανά. “Είχα τις φωτινές στιγμές μου σε μία σκοτεινή περίοδο”. Στο βιβλίο των όσων έχω καταφέρει δεν θα είστε απλά μία ακόμα σελίδα. Η λάμψη σας θα ταξιδεύει μαζί μου όταν όλα τα άλλα φώτα θα έχουν σβήσει.
Τα χρόνια περνούν. Οι καιροί αλλάζουν. Το μόνο πράγμα που παραμένει και υπερβαίνει αυτή την διαδικασία, που λάμπει όλο και πιο έντονα σε κάθε νέα αρχή είναι η μοναδική ανθρωπιά που νίκησε όλες τις αντιξοότητες και έμεινε πιστή στις αρχές της μέχρι το τέλος. Έπρεπε να αναρωτηθώ, προς ποιον στόχο πηγαίνω στη ζωή μου; Ξέρω πως η ζωή είναι γεμάτη αντιθέσεις. Μπορεί να είναι άδικη και ανελέητη. Δεν μπορώ να γυρίσω την πλάτη μου. Μου δόθηκε η ευκαιρία να κολυμπήσω ή να βουλιάξω. Επέλεξα να κολυμπήσω μέχρι τελικής πτώσεως. Δεν έχει σημασία πόση απόσταση υπάρχει ακόμα μπροστά.
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΟΛΑ,
ΜΕΛΟ
*Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους ανθρώπους που με στήριξαν στα πάνω και στα κάτω. Και σε όλους αυτούς που συνέχισαν να στηρίζουν τους Νικς ανεξάρτητα με το αποτέλεσμα. Ευχαριστώ τον Τζιμ Ντόλαν και τον οργανισμό των Νικς, όπως επίσης και όλο αυτό το προσωπικό που δουλεύει σκληρά χωρίς να παίρνω του κρέντιτ που του αξίζει. Και πάνω από όλα. Ευχαριστώ Νέα Υόρκη που μου έδωσες το δικαίωμα να εκπροσωπήσω την πόλη ΜΑΣ.”