«Κομμένα πια τα δανεικά, αν θες να ζήσεις ζήσε με τ' αληθινά, μόνο η καρδιά μετράει πραγματικά» λέει ένα από τα σουξέ του Αντώνη Ρέμου. Δε ξέρουμε αν ακούστηκε κι αυτό στην πρόσφατη συναυλία «χρυσή» συναυλία Ρέμου – Ραμαζότι στη Μύκονο, όπου σαμπάνια, χρήμα και η «χρόνια δυστυχία του κενού» έρρεαν εν αφθονία.
Όμως, όλα όσα διαβάσαμε κι ακούσαμε για αυτή τη συναυλία μας οδηγούν στο ερώτημα αν είναι τελικά η Ψαρρού το hot spot, το τελευταίο οχυρό της χλιδής και της πρόκλησης σε μια Ελλάδα που δυστυχεί και υποφέρει εξαιτίας των μνημονίων;
Σε αυτό το όχι και τόσο παράλληλο σύμπαν της Μυκόνου, σε αυτό το... "θέρετρο του παραλόγου", τη συναυλία Ρέμου – Ραμαζότι παρακολούθησαν 1.300 άτομα και το μπουκάλι σαμπάνιας να κοστίζει μεχρι και 10.000 ευρώ, ο συνολικός τζίρος που πραγματοποιήθηκε και καταγράφηκε με έκδοση αποδείξεων από τις ταμειακές μηχανές, ανήλθε στα 1,6 εκατ. ευρώ.
Στο ερώτημα ποιος και γιατί πληρώνει κάποιος τέτοια ποσά απαντά ο έμπειρος Νίκος Μαστοράκης που εκμεταλλεύεται τη συναυλία για να κάνει για μια ακόμα φορά αισθητή την παρουσία του στα ΜΜΕ.
Ο Νίκος Μαστοράκης στοχεύει τους δυο καταξιωμένους τραγουδιστές Ρέμο και Ραμαζότι, (τους οποίους προσπαθεί να υποβαθμίσει), αλλά ταυτόχρονα χτυπάει την συναυλία που έχει γίνει το σύμβολο μιας χλιδής και μιας άκρατης επίδειξης νεοπλουτισμού σε μια εποχή, που θα έπρεπε να όλα αυτά να είναι παρελθόν.
Με ένα κείμενο που προκαλεί, (για να πετύχει επικοινωνιακά), με χαρακτηρισμούς και αξιολογικές κρισεις με τις οποίες πολλοί διαφωνούν, ο Νίκος Μαστοράκης αναφέρετε στους σκαφάτους (και όχι μόνο) που παρέσυρε, (όχι το κύμα ούτε καν οι Ρέμος-Ραμαζότι), αλλά η «δυστυχία της αδειοσύνης» στην Ψαρρού: «Το να ανοίγεις σαμπάνιες-γίγαντες με κόστος δέκα χιλιάρικα τη μια, για να εκφράσεις την ικανοποίηση σου επειδή έχεις και ξοδεύεις τόσο ανόητα, είναι αρχή μανιοκατάθλιψης και δυστυχία αδειοσύνης».
Διαβάστε το status του Νίκου Μαστοράκη:
"Η ΧΡΟΝΙΑ ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΚΕΝΟΥ
Το να πας στη Μύκονο, να αράξεις το σκάφος σου και να πληρώσεις ένα χιλιάρικο το κεφάλι για ν' ακούσεις τους ΡεΡα (Ρέμο και Ραμαζοτι) να τραγουδούν για δυο (σκάρτες) ώρες, προϋποθέτει μια τάση ψευτοδιασκέδασης όπου οι διασκεδάζοντες υποκύπτουν στη νεοπλουτίστικη μαζοχιστική θεωρία «όσο πιο ακριβά το πληρώνω, τόσο πιο πολύ το ευχαριστιέμαι.» Πολλοί άλλωστε (κυρίως αρσενικοί) αυτό το modus vivendi το έχουν εξασκήσει εντατικά με τις επώνυμες (η «celeb») βίζιτες. Το να ανοίγεις σαμπάνιες-γίγαντες με κόστος δέκα χιλιάρικα τη μια, για να εκφράσεις την ικανοποίηση σου επειδή έχεις και ξοδεύεις τόσο ανόητα, είναι αρχή μανιοκατάθλιψης και δυστυχία αδειοσύνης. Ο Ρέμος είναι ένας αποδεκτός πλην μέτριος τραγουδιάρης πίστας και ο Ραμαζοτι ένας (για πολλούς) θαυμάσιος cantautore. Όμως η εκδήλωση θαυμασμού και για τους δυο, όταν συνοδεύεται από ακραίες επιδεικτικές συμπεριφορές, έμενα προσωπικά με κάνει να σκέφτομαι: αν έμπαινε η δίωξη ναρκωτικών και άλλοι κλάδοι της ΕΛΑΣ τη νύχτα εκείνη της μεγάλης σφαγής (των ευρώ,) πόσοι από τους ανοιχτοχέρηδες θα κατέληγαν στη ΓΑΔΑ με διώξεις οικονομικών και άλλων εγκλημάτων; Το ξέρουμε δα από άλλα κεφάλαια της ίδιας ιστορίας πως οι έμποροι ναρκωτικών, όπλων, λευκής (η άλλου χρώματος) σάρκας αρέσκονται στο να προκαλούν την τύχη τους επιδεικνύοντας το χρήμα που εγκληματικά και παράνομα τσέπωσαν. Γι αυτό και η «κοσμική» Αθήνα, σε μεγάλο μέρος, από τέτοιους αποτελείται και τα tabloids κάτι τέτοιους υμνούν, μέχρι τη σύλληψη και φυλάκιση τους".
