Ο Τάκης Βαμβακίδης εκμυστηρεύεται στη Ρενέ Σαραντινού πως ο δρόμος του ήταν ανηφορικός και παραμένει έτσι.
Μιλά στο περιοδικό Λοιπόν για τη ζωή του, τη δουλειά του, την επί σειρά ετών σύντροφο του, Φανή που τον κράτησε όρθιο στη ζωή, αλλά και την κόρη τους, Αρχοντία που τον έκανε αθάνατο. Εξομολογείται τέλος ότι ακόμα δεν έχει ξεπεράσει την απώλεια του πατέρα του, που βλέπει συνέχεια στον ύπνο του και εξηγεί γιατί αυτό αποτελεί τον Γολγοθά και τη «σταύρωση» του στη ζωή μέχρι σήμερα.
Πότε ήρθε η δική σου «σταύρωση»;
Όταν μου τηλεφώνησαν ότι ο πατέρας μου έπεσε με το αγροτικό αυτοκίνητο που οδηγούσε, ενώ πήγαινε για θεατρική περιοδεία, με βοηθούσε με τα σκηνικά.
Τι συνέβη ακριβώς;
Μου τηλεφώνησαν και μου είπαν: «Ο μπαμπάς είχε ένα ατύχημα», ρώτησα αν τραυματίστηκε και μου απάντησαν: «Όχι, κάτι χειρότερο! Αυτή ήταν η «σταύρωση» μου.
Μετέφερε δικά σου σκηνικά στην περιοδεία για να σε βοηθήσει;
Ναι, του άρεσε να τρέχει μαζί μου στις περιοδείες… τον λάτρευα και τον λατρεύω… Μετά το θάνατο της μητέρας μου νόμιζα ότι δεν είχε νόημα η ζωή μου. Έτσι ένιωθα μετά τη «φυγή» των γονιών μου. Είμαστε 4 αδέλφια, τα οποία με εμψύχωσαν, μου έδειξαν το δρόμο της υπομονής – και μετά η κόρη μου. Αυτή ήταν η πιο δύσκολη στιγμή ζωής για μένα και όχι τα επαγγελματικά, που έχασα ένα σίριαλ, πήρα ένα στεγαστικό δάνειο… Αυτά είναι παιχνιδάκια πινγκ – πονγκ. Ο μπαμπάς μου «έφυγε» την ώρα που κουβαλούσε τα δικά μου σκηνικά και κοστούμια, αυτός ήταν ο Γολγοθάς μου, αυτό είναι το μεγάλο μου φορτίο, που δεν πρόλαβα να του πω «Ευχαριστώ», αυτή τη λέξη.
Μοιάζεις να μην έχεις ξεπεράσει το θάνατο του πατέρα σου μετά από τόσα χρόνια…
Ναι, δεν το έχω ξεπεράσει, γιατί δεν του είπα αυτή τη λέξη. Τον βλέπω συνέχεια στον ύπνο μου. Δεν του είπα «Ευχαριστώ», αλλά κάπου θα συναντηθούμε.