Τα δακτυλίδια αρραβώνων, συνήθως μονόπετρα, φαντάζεται κανείς ότι είναι τόσο παλιά όσο και ο θεσμός του γάμου, όμως όχι και τόσο παλιά υπήρχαν και άλλα δείγματα αγάπης που συμβόλιζαν την υπόσχεση γάμου.
Για παράδειγμα τον 19ο αιώνα ορισμένοι αμερικανοί πρόσφεραν στις καλές τους δακτυλήθρες...Μετά το γάμο, έκοβαν την άκρη της δακτυλήθρας και έφτιαχναν δακτυλίδια. Ενα αγγλικό έθιμο ήθελε το ζευγάρι να μοιράζεται ένα κομμάτι χρυσού ή αργύρου και να πίνει ένα ποτήρι κρασί για να επισφραγίσει την αμοιβαία δέσμευση.
Τα δακτυλίδια αρραβώνων εντοπίζονται των 13ο αιώνα στην Ρώμη όταν οι Χριστιανοί υιοθέτησαν την παράδοση μετά την απόφαση του πάπα Ιννοκέντιου να ορίσει μια υποχρεωτική περίοδο αναμονής πριν τον γάμο. Τα δακτυλίδια τους ήταν απλοί σιδερένιοι κρίκοι στην αρχή και αργότερα χρυσοί. Το έθιμο να φορούνται οι βέρες ή τα δακτυλίδια την περίοδο των αρραβών στο αριστερό προέρχεται από την πεποίθηση Ελλήνων και Ρωμαίων ότι μια φλέβα, η "Vena Amoris" ξεκινάει από το συγκεκριμένο δάκτυλο και φτάνει στην καρδιά.
Τα διαμάντια έρχονται πολύ αργότερα. Ο αρχιδούκας Μαξιμιλιανός της Αυστρίας ήταν ο πρώτος που πρόσφερε στην μέλλουσα σύζυγό του ένα διαμαντένιο δακτυλίδι το 1477. Ομως τα διαμάντια πραγματικά έγιναν διάσημα ανάμεσα στους μη αριστοκράτες από το 1930 και μετά, όταν η εταιρία De Beers έδωσε μια τεράστια ώθηση στην αγορά.
Μετά την ανακάλυψη μεγάλων κοιτασμάτων διαμαντιών στη Νότια Αφρική η De Beers ανέθεσε σε μια διαφημιστική εταιρία στη Νέα Υόρκη την καμπάνια για την προώθηση των διαμανένιων δακτυλιδιών. Στα τέλη της δεκαετίας του '40 δημιουργήθηκε στο κλασικό πλέον σλόγκαν "Ενα διαμάντι είναι για πάντα". Οι υποψήφιοι αγοραστές, σύμφωνα με τη διαφήμιση θα έπρεπε να θεωρούν τα διαμάντια οικογενειακά κειμήλια, μια και ήταν παντοτινά. Σκεφτείτε λοιπόν αν οι παππούδες σας δεν πίστευαν την διαφήμιση, μάλλον θα κυκλοφορούσατε με δακτυλήθρες στα χέρια.