Σαν σήμερα το 1975 ο Έλληνας κροίσος και μεγαλοεφοπλιστής Αριστοτέλης Ωνάσης έφυγε από τη ζωή. Γεννήθηκε στις 15 Ιανουαρίου 1906 στη Σμύρνη και, μετά τη μικρασιατική καταστροφή, κατέφυγε στην Αργεντινή.
Το 1968 είχε παντρευτεί τη χήρα του προέδρου Κένεντι, Ζακλίν. Θυελλώδης η σχέση του και με τη Μαρία Κάλλας. Μπορεί να έμεινε στην μνήμη των περισσότερων για τις προσωπικές του "περιπέτειες",αλλά το επιχειρηματικό του δαιμόνιο ήταν αυτό που το έκανε γνωστό παγκοσμίως.
Ανεπανάληπτα και τα όσα κατά καιρούς είπε και υπενθυμίζει το :
Στη δουλειά σου να είσαι σοβαρός και στη ζωή σου τρελός.
Αν δεν υπήρχαν γυναίκες, όλα τα λεφτά του κόσμου δεν θα είχαν σημασία.
Ποτέ μην αρχίζεις μια δουλειά, μια μάχη, μια ερωτική σχέση αν ο φόβος της ήττας επισκιάζει την προοπτική της νίκης.Κάθε κέρδος είναι μια αδικία σε κάποιον.
Το μυστικό στις μπίζνες είναι να ξέρεις κάτι που κανένας άλλος δεν ξέρει.
Ποτέ δεν κατάλαβα την προτροπή «την υπογραφή σου και το κάτω το κεφάλι σου να προσέχεις που τα βάζεις». Έτσι χάνεις σίγουρα και στις δουλειές και στη ζωή.
Ο κανόνας είναι ότι δεν υπάρχουν κανόνες.
Μετά από κάποιο σημείο, τα λεφτά δεν έχουν πια σημασία. Παύουν να είναι ο σκοπός. Το παιχνίδι είναι αυτό που μετράει.
Το να αρχίσεις να σκέφτεσαι, σημαίνει να αρχίσεις να κλείνεις δουλειές.
Αν δεν έχεις λεφτά, πάρε δάνειο. Ποτέ μη ζητάς μικρά ποσά. Ζήτα όσα χρειάζεσαι, και πάντα να τα ξεπληρώνεις το συντομότερο δυνατό.
Άλλοι έχουν πολλά λεφτά κι άλλοι τίποτα. Είναι σαν κάποιον που δεν βρίσκει νερό ούτε για να ξεδιψάσει και σαν έναν άλλο που ψάχνει να βρει γέφυρα να περάσει το νερό.
Οι κρίσεις γεννάνε Κροίσους.
Για να πετύχεις στις επιχειρήσεις, πρέπει να καταφέρεις τους άλλους να βλέπουν τα πράγματα όπως τα βλέπεις εσύ.
Δεν έχω ούτε φίλους ούτε εχθρούς, μόνο ανταγωνιστές.
Η μητέρα μου πέθανε, όταν ήμουν έξι ετών. Αν είχε ζήσει, ίσως να μην είχα δουλέψει όσο σκληρά έχω δουλέψει.
Θα καταλάβεις, ότι αν κάνεις τα πράγματα πιο εύκολα για τους άλλους, θα κερδίσεις τη συμπάθειά τους.
Είμαι τόσο πλούσιος, όσο μόνο εγώ ξέρω να γίνομαι.
Μισώ την όπερα. Πρέπει να έχω «λεπτό αυτί». Όσο και να προσπαθώ να συγκεντρωθώ, πάντα μου ακούγεται σαν να είναι Ιταλοί σεφ, που φωνάζουν συνταγές για ριζότο ο ένας στον άλλον.
