Νωπές είναι ακόμα οι μνήμες της ελληνικής κοινωνίας από το αποτρόπαιο έγκλημα της 19χρονης στην Πετρούπολη, η οποία χωρίς καμία ηθική αναστολή σκότωσε το ίδιο της το νεογέννητο παιδί και το έδωσε στη μητέρα της να το πετάξει στα σκουπίδια.
Οι δύο γυναίκες βρέθηκαν σήμερα ενώπιον του ανακριτή με τη σοκαριστική ομολογία της παιδοκτόνου να προκαλεί περιγράφοντας καρέ-καρέ τις φρικιαστικές πράξεις της. Η ίδια μίλησε και για όλη της τη ζωή, πως γέννησε, αλλά και πως έφτασε στο σημείο να σκοτώσει το ίδιο της το παιδί.
Διαβάστε ακόμα:
Η σχέση εξάρτησης με τον πατέρα της
Η 19χρονη περιγράφει μια απέραντη αδυναμία στον πατέρα της Γιώργο. Ήταν η μοναχοκόρη του και την λάτρευε και αυτός. Οταν βρίσκονταν, της έκανε κυριολεκτικά όλα της τα χατήρια. Εφυγε από τη ζωή χτυπημένος απο καρκίνο, όταν η ίδια ήταν 13 ετών και η απώλειά του την τσάκισε. Βλέποντας όμως την κατάρρευση της μητέρας της Ελβίρας και ενώ βρισκόταν στην εφηβεία, «μεταβόλισε» μέσα της το πένθος προκειμένου να σταθεί πλάι της. Τα τελευταία έξι χρόνια, η μητέρα της πάσχει από σοβαρή κατάθλιψη, έχει αποστεωθεί και δεν δέχεται ιατρική βοήθεια. Έχει παρατήσει εντελώς τον εαυτό της και αδυνατεί να ανταπεξέλθει σε καθημερινές δραστηριότητες και να βγει από το σπίτι. Μαζί της και με τον αδελφό της μένουν σε ένα μικρό σπίτι 65 τμ στην Πετρούπολη.
Η εφηβεία και η πρώτη εγκυμοσύνη
Μεγαλώνοντας και ενώ θεωρούσε τον εαυτό της συμπαθητική κοπέλα εμφανισιακά, λόγω κυρίως του προβλήματός της με τον θυρεοειδή της άρχισε να παίρνει βάρος. Ήταν μια έφηβη που την ενδιέφερε – όπως και κάθε κορίτσι – πολύ η εξωτερική της εμφάνιση, αλλά χρόνο με τον χρόνο το σώμα της άλλαζε. Έφτασε να ζυγίζει 130 κιλά και αυτό έπληξε ισχυρά την αυτοεκτίμησή της. Ιδίως δε, προ διετίας όταν και μετακομίσανε από τη Λήμνο που ζούσαν και εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα, η ιδέα για τον εαυτό της έπεσε ακόμα πιο χαμηλά. Στη Αθήνα δεν γνώριζε κανέναν, ουτε κοινωνικά, ούτε στο σχολείο και πάσχιζε να γίνει αποδεκτή. Στη Λήμνο, είχε σχέση με κάποιον εντελώς ακατάλληλο άνθρωπο, βίαιο και εκμεταλλευτή. Μαζί του συνέβη η πρώτη ατυχής εγκυμοσύνη. Το αντιλήφθηκε νωρίς, και προχώρησε σε άμβλωση σε δημόσιο νοσοκομείο της Αθήνας. Δέχθηκε ισχυρή κριτική απο την οικογένειά της για αυτή την επιπολαιότητα, που έμεινε δηλαδή έγκυος.
Οι εφήμερες σχέσεις
Έκτοτε, συνέχισε να συνάπτει εφήμερες σχέσεις με αγόρια που γνώριζε στο διαδίκτυο και εκτός. Το γεγονός ότι λειτουργούσαν σεξουαλικά μαζί της, της κινητοποιούσε την μηδενική της αυτοεκτίμηση και αισθανόταν ποθητή. Στην Αθήνα κυρίως οπου δεν είχε παρέες ήταν ένας τρόπος να αισθάνεται οτι αξίζει κάτι. Δεν είχε άλλωστε περιβάλλον στενό τέτοιο ωστε να την καθοδηγεί σωστά στην εφηβεία της ως προς το κομμάτι των σχέσεων. Τον Μάιο του 2017 γνώρισε μέσω Facebook ένα αγόρι. Βρέθηκαν μια φορά μόνο. Δεν έχει σημασία ποιος είναι και δεν διεκδικεί κάτι από αυτόν. Πολλώ δε μάλλον, δεν θέλει να μπλέξει κανέναν στη σοβαρή τωρινή της περιπέτεια για την οποία αναλαμβάνει την ευθύνη.
Η εγκυμοσύνη
Τον άνθρωπο αυτόν δεν τον ξανασυνάντησε. Η ζωή της κύλησε έκτοτε ενώ δεν έτυχε να ξανασχετιστεί και να συνευρεθεί με κάποιον άλλον. Συνέχιζε όμως να παίρνει βάρος και αισθανόταν δυσφορία πολλές φορές , αλλά το απέδιδε πάντα στην υπέρβαρη φύση της. Αρχές Δεκεμβρίου όμως άρχισε να αισθάνεται κάτι πρωτόγνωρο και περίεργο. Άρχισε να αισθάνεται στην αρχή ανεπαίσθητα και μετά όλο και πιο έντονα, κίνηση και βάρος στην κοιλιά της. Κατάλαβε ότι ήταν έγκυος. Πάγωσε και πανικοβλήθηκε. Πώς ήταν δυνατόν να είναι έγκυος αφού είχε σχεδον κανονική μέχρι πριν λίγο καιρό –αν και μικρή σε διάρκεια - έμμηνο ρύση; Υπολόγισε τον χρόνο και κατάλαβε ότι ήταν με το παιδί που είχε γνωρίσει την άνοιξη.
Τα πάντα γύρω της καθε μέρα ήταν μαύρα. Τι θα πει η οικογένειά της, τι θα πουν οι συμμαθητές της στο σχολείο. Ήταν ούτως η άλλως απομονωμένη απο τους συμμαθητές της λόγω της εμφάνισής της, τωρα τους χώριζε ένας ωκεανός σαν παιδιά. Τι δουλειά έχει με τους μαθητές της δευτέρας λυκείου μια έγκυος ανάμεσά τους. Η εγκυμοσύνη αυτή ήταν σίγουρα ανεπιθύμητη από πλευράς της, αλλά δεν είχε καιρό να το σκεφτεί αυτό. Γνώριζε πως σε τέτοιο στάδιο δεν γινεται έκτρωση, αλλά διακοπή κύησης με κανονικό τοκετό. Οι σκέψεις αυτές της προκάλεσαν ακόμη περισσότερο πανικό. Αποφάσισε οτι σίγουρα θα το χειριστεί μόνη της. Προείχε να μην μάθει κανένας τίποτα! Επ’ουδενί! Φορούσε τα πιο φαρδιά ρουχα που έβρισκε, φρόντιζε να καμπουριάζει για να μην φανεί η κοιλιά της και προσάρμοζε τον τρόπο που καθόταν. Πρώτη φορά, τη βοήθησε η σωματική της διάπλαση. Απλά θα νόμιζαν ότι ήταν χοντρή. Μέσα στο σπίτι επίσης καμία κουβέντα. Κλεισμένη στο δωμάτιο της, τις περισσοτερες ώρες, πέρασε μόνη της το βαρύ φορτίο. Είχε ήδη αποφασίσει οτι θα γεννήσει μόνη της. Ήλπιζε μονο μην βγεί το παιδί στραβά όπως είχε ακούσει ότι συμβαίνει καμιά φορά και πεθάνει. Δεν είχε σκεφτεί για μετά τι θα κάνει – ήταν σαν να ανέστειλε την σκέψη της αλλά μάλλον ούτε ποτέ συνειδητιποίησε ότι πραγματικά καποια στιγμή, σύντομα θα βγει από μέσα της ένα παιδί. Το πιο σημαντικό ήταν να μην το μάθει κανείς!
Όσο πλησίαζε ο καιρός πάγωνε με τη σκέψη όχι ότι θα βγει ένα παιδί απο μέσα της, αλλά πώς θα βρει το κουράγιο να κάνει ολόκληρο τοκετό μόνη της. Ήξερε ότι οι γυναίκες περνούν απο ολόκληρη διαδικασία σε ειδικά κέντρα και μαιευτήρια με υποστήριξη νοσηλευτών και γιατρών μέσα στην αποστείρωση και η ίδια που δεν είχε ιδέα απο όλα αυτά θα έπρεπε να το κάνει μόνη της. Έψαχνε στο ίντερνετ για βίντεο που να δείχνουν πώς γίνεται. Δεν κατάλαβε και πολλά πράγματα αλλά δεν είχε πρόσβαση σε άλλη πληροφορία.
Ο τοκετός στο μπάνιο
Ήταν Σάββατο. Νωρίς το μεσημέρι πόνεσε απότομα. Δεν ήταν πόνος όπως τις άλλες φορές, αλλά πόνος οξύς. Πρώτη φορά σκέφτηκε να το πει σε κάποιον. Σκέφτηκε τον αδεφό της, του τηλεφώνησε και του είπε να έρθει γρήγορα γιατί πονάει η μέση της αβάσταχτα. Της τηλεφώνησε πίσω μετά απο λίγο και της είπε ότι φτάνει μαζί με γιατρό. Τότε, παρά τον πόνο της, του είπε να μην ανησυχεί γιατί ήταν μια κύστη στην κοιλιά της, την οποία τακτοποίησε μόνη της. Εκείνη όμως σφάδαζε από τον πόνο και ήδη είχαν σπάσει τα νερά της. Κατευθύνθηκε στο μπάνιο του σπιτιού της και προσπαθησε να μείνει ψύχραιμη, ήξερε οτι κινδυνεύει και η ίδια από αυτό. Η μητέρα της, την είδε ταραγμένη να περνάει απο μπροστά της και τη ρώτησε τι έγινε. Την ακολούθησε στο μπάνιο αλλά της έκλεισε την πόρτα. Δεν είχε επισκεφθεί γυναικολόγο – δεν είχε κάνει προγεννητικό έλεγχο – δεν ήξερε τι να περιμένει.
Έλαβε μια θεση μέσα στο μπάνιο όπως είχε δει σε βίντεο και προσπαθούσε να συγκεντρωθεί. Πονούσε αφόρητα, έπαιρνε ανάσες βαθιές και έσπρωχνε. Πονούσε πολύ αλλά ήταν εγκλωβισμένη, δεν μπορούσε να κάνει πίσω, σε κάποια στιγμή κατέρρευσε αλλά αισθανόταν ότι ήταν κοντά. Είπε στη μητέρα της να έρθει και της είπε πρώτη φορά τι συμβαίνει για να να τη βοηθήσει . Μπήκε μέσα αλλά το μπάνιο ήταν μικρό δεν μπορούσε να μετακινηθεί για να χωράνε και οι δύο. Της είπε να την αφήσει να το κάνει μόνη της. Έσπρωξε κι άλλο και τελικά βγήκε απο μέσα της το παιδί.
Το ακούμπησε πανω στο πλυντήριο και αφαίρεσε τον πλακούντα στη λεκάνη της τουαλέτας. Θυμάται να χτυπάει η καρδιά της με ταχύτητα που δεν είχε ξανανιώσει και να την αισθάνεται στο κεφάλι της. Αισθανόταν σαν μεθυσμένη και αιμοραγούσε ακατάσχετα. Προσπάθησε να κόψει μηχανικά τον ομφάλιο λώρο του παιδιού και υποτυπωδώς να το πλύνει. Έτσι είχε δει. Το πήρε αγκαλιά ίσως κάποια στιγμή να αισθάνθηκε να τη δαγκώνει στο στήθος – κινήσεις και συμπεριφορά αυτιστική από εκείνη, το ίδιο και στα συναισθήματά της. Δεν αισθανόταν πόνο ψυχικό, ούτε απορούσε. Συνέχιζε να αιμμοραγεί πάρα πολύ. Ξαφνικά όλα μάυρισαν, νόμιζε ότι θα λιποθυμήσει. Αισθάνθηκε το παιδί οτι της απειλεί τη ζωή της απο εδώ και πέρα. Νοσηρές ενοχές σαν να έκανε το χειρότερο κακό στον κόσμο και ότι ξεφτίλισε τον εαυτό της και την οικογένειά της. Και αιτία ήταν αυτό το πλάσμα. Ήταν βυθισμένη στην παράνοια – το μυαλό της «έφυγε» - δεν την ενδιέφερε τίποτα πια , αισθανόταν ότι λυτρώθηκε όπως και να έχει. Εκείνη τη στιγμή βίωσε παρανοϊκό επεισόδιο – το παιδί την απειλούσε – το παιδί ήταν ξένο προς εκείνη – το παιδί ήταν επικίνδυνο .
Φωναξε τη μητέρα της επιτακτικά και της είπε να της φέρει μια σακούλα. Ήταν ακόμα στο μπανιο. Της είπε να το πετάξει και το έκανε. Καμία άλλη εμπλοκή δεν είχε στη διαδικασία. Ό,τι έγινε, έγινε από τα δικά της χέρια. Δεν αναιρεί τα της προανακριτικής της απολογίας ως προς τον τρόπο, αλλά το αποτέλεσμα το αποφάσισε η ίδια, εκείνη τη στιγμή. Ίσως με το κορδόνι ίσως και με τα χέρια της. Έβαλε πριν χαρτί στο στόμα του γιατί έβλεπε αίμα. Σκέφτηκε ότι και με το χαρτί μπορει να πνιγεί αλλά δεν αποδέχτηκε αυτό το αποτέλεσμα μέσα της.
Ζητά συγνώμη μόνο απο τον Θεό. Σε Αυτον ζητά συγχώρεση και όχι απο τους συνανθρώπους της. Σε αυτόν που της έκανε αυτό το δώρο και εκείνη μόλις το έπιασε στα χέρια της αρρώστησε το μυαλό της αντί να αισθανθεί τη θέρμη της μητρότητας. Μακάρι να ήταν αλλιώς οι συνθήκες του ερχομού αυτού του παιδιού. Αν ήξερε ότι αυτό το οξύ επεισόδιο θα μπορούσε να το ελέγξει, αν όντως συμβεί σε κάποιον και γίνεται να το τιθασεύσει, θα ζητούσε συγγνώμη και από τους συνανθρώπους της αν με την πράξη της, τους έκανε να αισθανθούν μίσος και αποστροφή. Είναι ψύχωση όμως και δεν ελέγχεται. Μια φορά στις χίλιες όπως είπαμε. Την τρομάζει ακόμα και η σκέψη να το βιώσει άλλος ανθρωπος αυτό. Μάλλον είναι το σκοτεινότερο συναίσθημα που διαθέτει η ψυχή του ανθρώπου.
Είναι 18 ετών και τόσο μπόρεσε. Λυπάται πάρα πολύ. Δεν ξέρει αν αξίζει άλλη ευκαιρία.
Οι επόμενες μέρες
Οι μέρες συνέχισαν πολύ δύσκολα. Δεν ασχολήθηκε καθόλου με το πού είναι το παιδί ή πού το έβαλε η μητέρα της. Το σημαντικό ήταν να βρίσκεται μακρυά απο εκείνη αλλά πάνω απο όλα να μη μάθει κανένας τίποτα. Θα το ομολογούσε αν ηξερε οτι δεν θα διασυρθεί. Περνούσαν οι μέρες, επέστρεψε στο σχολείο και το παιδί είχε βρεθεί. Περπατούσε στον δρόμο και αν κάποιος την κοιτούσε για παραπάνω χρόνο δεν αισθανόταν όπως παλιά ότι την κοιτάει επειδή είναι παχιά αλλά επειδή ξέρει ότι εκείνη το εκάνε αυτο που συζητούσαν όλοι.
Μετά απο μέρες οργανώθηκε στο σχολείο εθελοντική αιμοδοσία . Αποφάσισε να συμμετάσχει για να ευεργετηθεί με δικαιολόγηση απουσιών. Της απαγορεύθηκε λόγω του χαμηλού αιμοτοκρίτη απο την αιμορραγία της εγκυμοσύνης.
Δεν έπαθε επιπλοκές από τον τοκετό και δεν επισκέφθηκε νοσοκομείο. Αυθυποβλήθηκε ίσως γιατι ηξερε οτι με αυτον τον τρόπο θα την έβρισκαν αμέσως αλλά φυσικά ήταν όλα θέμα χρόνου.
Αν η έννομη τάξη και η κοινωνική ηθική ευεργετηθούν με τυχόν προφυλάκισή της θα το αποδεχθεί καρτερικά. Είναι μαθήτρια της β’ λυκείου και επιμελής μαθήτρια και αν δεν δικαιούται δευτερη ευκαιρία στη μητρότητα ίσως να δικαιούται στη ζωή. Σίγουρα κατανόησε ότι χρειάζεται υποστήριξη – υποστήριξη απο ειδικούς μήπως ποτέ ξεμπλέξει τα κουβάρια που έχει μέσα της ή ίσως αποτινάξει ποτέ το στοίχειωμα που θα κουβαλάει για πάντα μέσα της ακόμα και αν προήλθε απο αιφνίδια διατάραξή της και ψυχωσικό επεισόδιο.
Η μητέρα της δεν είχε καμία άλη συμμετοχή πέρα απο αυτή που ανέφερε.
Άλλωστε, ενδεικτική της νοσηρής κατάστασης στην οποία τελούσε και του αποσυντονισμού της είναι και η «προχειρότητα» με την οποία προσπάθησε να «απαλλαγεί» από το νεογνό και να αποκρύψει την ύπαρξή του, με την απόρριψή του σε σημείο πλησίον της οικίας της.