Συμπληρώθηκαν πριν μερικές μέρες τρία χρόνια από την ημέρα που ο Ντάνυ Θεοφανίδης "έφυγε". Ο "Πατριάρχης" των "Βάτραχων" του ΠΝ. Ότι κι αν γράψει κανείς είναι λίγο...
Το κείμενο που ακολουθεί είναι από έναν άνθρωπο που τον γνώριζε από μικρό παιδί.
Δυο περιστατικά, δυο αναμνήσεις που εξηγούν γιατί ο Ντάνυ θα μείνει αξέχαστος. Συντάκτης του κειμένου ο κ.Μιχάλης Τζιώτης, τον οποίο ευχαριστούμε θερμά που το μοιράστηκε μαζί μας και μαζί σας:
"Επίτρεψέ μου, με αφορμή τα τρία χρόνια από τον θάνατο του Ντάνυ Θεοφανίδη, να προσθέσω δύο άγνωστα γεγονότα στην ιστορία του.
Το πρώτο το μακρινό 1960. Παιδί αυτός Ναυάρχου, εγώ υποπλοιάρχου, πηγαίναμε στο Φιλατούρι για μπάνιο. Εκείνος με το τζιπ του πατέρα του, εγώ με ...ποδήλατο. Η ιεραρχία συνόδευε και εμάς τα παιδιά, όχι μόνο τους γονείς μας. Όταν το έμαθε επέμεινε να τον συνοδεύω στο τζιπ. 14 χρόνων και ήταν ήδη πολύ ωριμότερος από εμάς τους άλλους.
Το δεύτερο, όταν έπεσε το αεροπλάνο των εσωτερικών γραμμών της Ολυμπιακής λίγα μέτρα από την παραλία της Βούλας. Εκείνος, νεαρός βατραχάνθρωπος διατάχθηκε να καταδυθεί και να απελευθερώσει τα παγιδευμένα σώματα των επιβατών. Όταν βγήκε το πρόσωπό του ήταν σταχτί. Μπορώ να δω και να κάνω τα πάντα, είπε. Αυτά τα σώματα, ακόμα με τις ζώνες τους στα καθίσματά τους, σαν να με περίμεναν να τους σώσω, δεν τα άντεξα! Ένιωσα υπεύθυνος πως, τάχα, φταίω εγώ γιατί άργησα να βουτήξω".
Πηγή: