Κανένα άλλο από τα θρησκευτικά καθιδρύματα του Προμυρίου δεν βρήκε τέτοια απήχηση στη λαογραφική και ιστορική ζωή του χωριού, όσο το μοναστήρι του Αγίου Σπυρίδωνα.
Ήταν, μπορεί να πει κανείς, όσο ο προμυριώτης είχε στραμμένα τα μάτια του προς τον ουρανό, ένα γενικό προσκύνημα των κατοίκων όλου του νότιου Πηλίου, και πέρα από αυτό: κέντρο πνευματικής δραστηριότητας με τον γιο Σπυρίδωνα να γίνεται αντικείμενο θρύλων και παραδόσεων – τόσο διεγερτικά επέδρασε ο Άγιος στο λαϊκό αίσθημα. Η πνευματική προσφορά του χτίσματος επιβεβαιώνεται και από αυτή την περικοπή της γνωστής εργασίας του ιερομόναχου Ματθαίου Βατοπεδινού: «…το οποίον (μοναστήρι) τόσο στενά είναι συνδεδεμένο με την πνευματική ανάπτυξη Προμυρίου, και που τόσα πολλά οφείλει το ως άνω χωρίον εις το προαναφερθέν Μοναστήριον…»
Το μοναστήρι του Αγίου Σπυρίδωνος είναι κτισμένο στα νοτιοανατολικά του Προμυρίου στο Πήλιο. Κτήτορας του μοναστηριού ήταν ο Χατζή Ιωάννης που ανακαίνισε την παλαιά εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνος.
Σύμφωνα με πληροφορίες ο Χατζή Ιωάννης με τη γυναίκα του Μονοβασιά και ο Ευστάθειος Σταμάτης με τη γυναίκα του τη Μυγδαλιά και τον ψυχογιό τους παπά – Νικόλα, αφιερώθηκαν στο μοναστήρι με όλα τους τα υπάρχοντα, για να ζήσουν και να πεθάνουν μέσα σε αυτό. Οι πέντε αυτοί ευσεβείς προμυριώτες αφήνουν στο τέλος και την κατάρα τους σε όποιον τολμήσει «να ζημιώσει και να φθείρει το μοναστήρι είτε μικρός είτε μεγάλος…»!
Η μονή πυρπολήθηκε από τους Τούρκους του Αλιόπασα, που καταστρέψανε συθέμελα τούτο το χωριό, εξαιτίας της δράσης του οπλαρχηγού Γιώργη Ζορμπά.
Μαζί με το χτίσμα αφανίστηκαν, πέρα από τον εξοπλισμό του, όλα τα βιβλία και χειρόγραφα, που διέθετε. Μοναδικό πάντως υλικό στοιχείο του παλιού είναι ένα τμήμα τείχους στην ανατολική πλευρά του περιβόλου. Το σημειώνει και ο Ματθαίος Βατοπεδινός στο βιβλιαράκι του, υπογραμμίζοντας - μάλιστα και την ατεκμηρίωτη μέχρι τώρα άποψη, ότι το μοναστήρι ιδρύθηκε από τους Κολυβάδες.
Μετά το τέλος της ελληνικής επανάστασης οι κάτοικοι του Προμυρίου ,αποφάσισαν να το ξαναχτίσουν από τα θεμέλια. Δεν πήραν βοήθεια από κανέναν, μόνοι τους βάλθηκαν στο έργο της αναστήλωσης, μικρότεροι και μεγαλύτεροι, όλοι οι κάτοικοι , όπως αναγράφεται στη μοναδική ενεπίγραφη πλάκα.Το Φλεβάρη του 1834 το μοναστήρι ήταν και πάλι έτοιμο.
Ενα βράδυ κάποιοι ληστές ζήτησαν φιλοξενία. Κάποια ώρα οι κλέφτες σηκώθηκαν. Τράβηξαν στο κελί του ηγούμενου και ξυπνώντας τον, του ζητούσαν χρήματα.
Ύστερα από την άρνηση του, τον υποβάλανε σε βασανιστήρια. Έσυραν ως εκεί και τους άλλους μοναστές και τους χτυπούσαν να τους παραδώσουν χρήματα. Στο τέλος τους έσφαξαν όλους.
Τελευταίος σημαντικός σταθμός του «Αγίου Σπυρίδωνα» ήταν οι χρόνοι του 1880 - 1890. Μια εποχή που σφραγίζεται από την προσωπικότητα του παπά – Γιάννη Οικονόμου ή Οικονομίδη - Κατρώνη. Ο τελευταίος, περνώντας τον περισσότερο χρόνο στο μοναστήρι, μάζευε τα αγόρια του κοντινού οικισμού «Βουδίν» και των άλλων γειτονικών καλυβιών, τα βράδια, και τα μάθαινε γράμματα με επιμονή και σκληρότητα πολλή.Στη δεκαετία του 1980, επαναλειτουργεί ως γυναικείο .