Κύπρος - Οδόφραγμα Δερύνειας: Συμπληρώνονται φέτος 23 χρόνια από τη δολοφονία του Τάσου Ισαάκ, σαν σήμερα, στις 11 Αυγούστου 1996, από τους «Γκρίζους λύκους» στη Δερύνεια και τρεις μέρες μετά, στις 14 Αυγούστου 1996, πάλι από τους «Γκρίζους λύκους» ο Σολωμός Σολωμού, ο οποίος δέχθηκε μια σφαίρα στο λαιμό στη «νεκρή ζώνη», επιχειρώντας να κατεβάσει την τουρκική σημαία.
Ο Τάσος Ισαάκ και ο Σολωμός Σολωμού υπερέβησαν εαυτούς. Με τη θυσία τους στον αγώνα για απελευθέρωση στις 11 και 14 Αυγούστου 1996 αντίστοιχα έθεσαν ψηλά -πολύ ψηλά- τον πήχυ του Αγώνα
Έγραφε για τη μαύρη αυτή, διπλή επέτειο ο Ακαδημαϊκός, Δικηγόρος, Λέκτορας της Νομικής, Αντώνη Στυλιανού:
«Ήτανε Αύγουστος, ζεστός σαν όλους τους άλλους. Ακόμη ένας Αύγουστος... Ο 23ος από την εισβολή τότε. Ο 42ος πρώτος σήμερα. Έχουν περάσει έκτοτε πολλοί Αύγουστοι. Τα τραγούδια τους για την Κύπρο παραμένουν λυπητερά. Ακίδες στον αγώνα μας. Ξεκόβουν την καρδιά μας στις αρένες εκείνες του θανάτου. Μας δείχνουν τους δρόμους εκείνους, τα μονοπάτια, που οδηγούν στη θυσία. Μας δείχνουν τα σκαλοπάτια προς την ελευθερία. Οι δρόμοι αδιάβατοι, φαινομενικά. Διάπλατα ανοιγμένοι, όμως, με τις θυσίες εκείνες που υπερβαίνουν τον Άνθρωπο.
Ο Τάσος Ισαάκ και ο Σολωμός Σολωμού υπερέβησαν εαυτούς. Με τη θυσία τους στον αγώνα για απελευθέρωση στις 11 και 14 Αυγούστου 1996 αντίστοιχα έθεσαν ψηλά -πολύ ψηλά- τον πήχυ του Αγώνα. Έγιναν σύμβολα πατριωτισμού. Ολόγιομος ο ήλιος στη θυσία τους. Τα αστέρια καθαρά. Η σιωπή έσπασε τότε. Οι λυγμοί, οι ανθρώπινοι, έγιναν ελεγείες. Ο Σιμωνίδης ο Κείος έγραψε, για αντίστοιχες περιστάσεις, αυτό που ο Τάσος και ο Σολωμός διατράνωσαν τότε, ότι «τήδε κείμεθα, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι». Για εκείνους τους Λακεδαιμόνιους, τους Μακεδονομάχους, τους αγωνιστές της ΕΟΚΑ, τους ήρωες του 1974, που πολέμησαν και πολεμούν ακόμα για εμάς.
Οι μέρες γλίστρησαν, έκτοτε, από τα χέρια τα αγκιστρώμενα στα ρόπαλα και τους ιστούς της κατοχής. Φτιάξαμε τα όνειρά μας μαζί σας και χάσαμε το χαμόγελό σας. Τα γκρίζα σύννεφα έκρυψαν τον ελπιδοφόρο ήλιο σας – παροδικά όμως. Η στιγμή της θυσίας σας δεν ήταν παροδική. Ήταν και παραμένει η ίδια η αιωνιότητα. Που σας ενέταξε στο πάνθεον των ηρώων -των σύγχρονων- του Ελληνισμού. Ωσάν και να χορεύατε, μαγικά, νέοι Καπετάνηδες Μιχάληδες, χωρίς να κρυβόσαστε στα παραπάνω βήματα.
Κι όμως, εκείνες τις μέρες του ζεστού Αυγούστου, στις 11 και 14 Αυγούστου 1996, δεν ήτανε όνειρο. Ούτε εφιάλτης. Ήταν η πιο μεγάλη πράξη υπέρβασης της ανθρώπινης φύσης. Ανάψατε το φως το ανέσπερο και δεν χαθήκατε στο σκότος της καθημερινότητας. Εκεί είστε – με το φως της ελπίδας, το ανέσπερο. Δεν έχετε χαθεί. Εκεί είστε, πάντα μαζί μας, με την αυγή, το φως της αιωνιότητας. Ανοίξατε τα φτερά σας. Ανοίξαμε τα μάτια μας. Δεν μας εγκαταλείψατε στα δύσκολα. Δεν γίναμε σκλάβοι – ανεβαίνουμε καθημερινά τον Γολγοθά της κατοχής, οραματιζόμαστε τη λύτρωση. Πλανιόμαστε στα μονοπάτια που χαράξατε. Δεν ξεχνιόμαστε και δεν πρέπει να ξεχνιόμαστε.
Τάσο και Σολωμέ, αρπάξατε, μαζί με τη σημαία του αίσχους και την πικρία του προσωπικού σας χαμού, τις ψυχές μας ως άστρα καυτερά, σε στιγμές εθνικής υπερηφάνειας. Κάνατε το μεγάλο βήμα, ερωτευμένοι με την ελευθερία και την αναγκαιότητα της επιστροφής. Μας δείξατε τον δρόμο. Στις χρυσές αμμουδιές της Αμμοχώστου, στην ιστορική Καρπασία, στο κάστρο της Κερύνειας, στους πορτοκαλεώνες της Μόρφου και στην πεδιάδα της Μεσαορίας.
Οι ψυχές σας σεργιανίζουν σήμερα ανάμεσά μας. Μέλισσες ενός άλλου Ονήσιλου που κρατούν αναμμένη τη φλόγα της απελευθέρωσης. Εσείς δεν ξεχαστήκατε στη διαδρομή. Πικραθήκατε με το αίσχος, ερωτευτήκατε την απόλυτη ελευθερία. Οφείλουμε σήμερα να την προασπιστούμε. Τα μάτια μας στραμμένα εκεί που έπρεπε, εκεί που πρέπει. Στον Πενταδάχτυλο, στα σύνορά μας στην Κερύνεια. Στην επανένωση της μεγαλονήσου. Οι ελπίδες μας δεν είναι άστεγες.
Συνεχίζουμε -και το οφείλουμε σε εσάς και όλους όσοι έχουν δώσει τη ζωή τους για την Πατρίδα- την προσπάθεια. Τυφλές ελπίδες δεν χωρούν. Ούτε η θυσία σας περισσεύει. Γιατί ξεψυχάτε κάθε μέρα, στα ρόπαλα και στις σφαίρες του κατακτητή, ώσπου η θυσία σας να δικαιωθεί. Από την πύλη του Βραδεμβούργου ώς το οδόφραγμα της Δερύνειας, από την Πάφο στην Κερύνεια, από τα έγκατα της Γης ώς το απέραντο του σύμπαντος, οι ψυχές σας διατρανώνουν και βροντοφωνάζουν το συλλογικό αίτημα για επιστροφή».
ΤΑΣΟΣ ΙΣΑΑΚ... Όταν οι Γκρίζοι Λύκοι,
με την ανοχή του ΟΗΕ, τον δολοφονούσαν εν ψυχρώ...
Πέρασαν 23 χρόνια από τον μαύρο Αύγουστο, που ο Τάσος Ισαάκ έπεφτε αιμόφυρτος από τα χτυπήματα των Γκρίζων Λύκων. Μία ημέρα που δεν ξεχνιέται.
Ήταν στις 11 Αυγούστου 1996, όταν Ελληνικό αίμα πότισε για μία ακόμα φορά τα χώματα του κατεχόμενου μέρους της Μεγαλονήσου. Μία ακόμα θυσία, σπονδή στο Θεό του «πολέμου», που μαίνεται στη μαρτυρική Κύπρο μας. Αυτή, του Τάσου Ισαάκ.
Στις 11 Αυγούστου επτά χιλιάδες μοτοσικλετιστές από όλες τις γωνίες του πλανήτη, θα πραγματοποιούσαν την αντικατοχική πορεία προς την Kερύνεια που οργάνωσε η Κυπριακή Ομοσπονδία Μοτοσικλετιστών. Oι μοτοσικλετιστές αρχικά φαίνονταν αποφασισμένοι να πραγματοποιήσουν την πορεία και να φθάσουν τελικά στην Kερύνεια, προβάλλοντας παράλληλα τη θέση ότι δεν είχαν πρόθεση να συγκρουστούν ούτε με την Aστυνομία, αλλά ούτε και με τα Hνωμένα Έθνη και ότι η πορεία τους ήταν ειρηνική.
Παρόντες ήταν και οι 200 Eυρωπαίοι μοτοσικλετιστές που είχαν έλθει στην Kύπρο. Ωστόσο, μετά από συνάντηση που είχε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Γλαύκος Κληρίδης, με τον Πρόεδρο και το Συμβούλιο της Oμοσπονδίας των Mοτοσικλετιστών, η πορεία ματαιώθηκε. Όπως δήλωσε ο πρόεδρος της ομοσπονδίας, Γιώργος Xατζηκώστας, σύμφωνα με ό,τι του είχε αναφέρει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, η Κύπρος ετίθετο σε κίνδυνο με προέλαση των Tούρκων. Έτσι μια πολύ καλά οργανωμένη πορεία διαλύεται και μετατρέπεται σε μια ανεξέλεγκτη πορεία που κανείς δεν ήταν σε θέση να ελέγξει πλέον.
H κατάσταση ξέφυγε από τα οργανωμένα πλαίσια. Oι μοτοσικλετιστές άρχισαν να κινούνται προς διάφορες κατευθύνσεις. Tα πρώτα μικροεπεισόδια σημειώθηκαν στο ΣOΠAZ, στη Λευκωσία. Oι διαδηλωτές πέρασαν στη νεκρή ζώνη. Oι κατοχικές δυνάμεις άναψαν φωτιά για να τους απομακρύνουν. Στη Δερύνεια η κατάσταση ήταν χειρότερη, αφού άρχισαν οι συγκρούσεις για να εξελιχθούν στη συνέχεια σε δραματικές. Mοτοσικλετιστές και άλλοι διαδηλωτές βρέθηκαν αντιμέτωποι με τους ένοπλους στρατιώτες της κατοχικής δύναμης αλλά και οργανωμένους Τούρκους και Τουρκοκύπριους αντιδιαδηλωτές που περιελάμβαναν και οργανωμένες ομάδες των Γκρίζων Λύκων.
O Tάσος Iσαάκ, στην προσπάθεια του να βοηθήσει έναν άλλον Eλληνοκύπριο, τον οποίο κτυπούσαν οι Tούρκοι, δέχθηκε επίθεση και έπεσε στο χώμα. Γύρω του μαζεύτηκαν μεγάλος αριθμός Τούρκων και Τουρκοκύπριων αντιδιαδηλωτών καθώς και μέλη της λεγόμενης αστυνομίας του ψευδοκράτους και άρχισαν να τον κτυπούν επανειλημμένα με πέτρες, ρόπαλα, λοστούς, μέχρις ότου αυτός εξέπνευσε. Mέλη της Eιρηνευτικής Δύναμης του ΟΗΕ, τα οποία ήταν παρόντα στην σκηνή, επέλεξαν να μην επέμβουν.
Kαθοδηγητής της δολοφονικής δράσης εναντίον του Tάσου Iσαάκ φέρεται να ήταν ο αρχηγός του παραρτήματος των Γκρίζων Λύκων στα κατεχόμενα, Mεχμέτ Aρσλάν. Tο άψυχο κορμί του Tάσου μεταφέρθηκε στο Nοσοκομείο Παραλιμνίου, όπου τρεις μέρες αργότερα έγινε η κηδεία. H γυναίκα του ήταν έγκυος και στις 17 Σεπτεμβρίου 1996 έφερε στον κόσμο ένα κοριτσάκι που πήρε το όνομα του.
Στις 24 Ιουνίου 2008 το ευρωπαϊκό δικαστήριο έκρινε ένοχη την Τουρκία για την δολοφονία Σολωμού και Ισαάκ. Σύμφωνα με το δικαστήριο, η Τουρκία κρίθηκε ένοχη για την παραβίαση του 2ου άρθρου της ευρωπαϊκής συνθήκης για τα ανθρώπινα δικαιώματα, δηλαδή δεν προχώρησε σε ενέργειες για την εύρεση των ενόχων. Επίσης εκδίκασε χρηματική αποζημίωση στην οικογένεια του Ισαάκ.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ – ΣΟΛΩΜΟΣ ΣΟΛΩΜΟΥ...
Δεν θα αλλάξουν τ' αγαρηνά σκυλιά....
Την ημέρα της κηδείας του Τάσου Ισαάκ, δηλαδή στις 14 Αυγούστου 1996, μια ομάδα διαδηλωτών, κατευθύνθηκε προς το οδόφραγμα της Δερύνειας για να αφήσει μερικά στεφάνια και λουλούδια στο χώρο της δολοφονίας.
Εκεί έκαναν την εμφάνιση τους και πάλι οι Γκρίζοι Λύκοι και σύντομα η σκηνή μετατράπηκε σε πεδίο μάχης.
Ξαφνικά, ο Σολωμός Σολωμού, ξέφυγε από τον κλοιό των κυονόκρανων, πέρασε στη νεκρή ζώνη, και παρά τις προτροπές άλλων Ε/κ, επιχείρησε να ανέβει σε ένα ιστό για να κατεβάσει την τουρκική σημαία. Λίγα δευτερόλεπτα μετά, δέχθηκε σφαίρα στο λαιμό, ενώ την ίδια ώρα οι κατοχικές δυνάμεις άνοιξαν πυρ εναντίον των διαδηλωτών.
