Τα δύο κύματα των ιρανικών πυραύλων που μετά από πέντε μήνες γέμισαν και πάλι τον ουρανό του Ισραήλ δημιουργούν συνθήκες που, ανάλογα με την αντίδραση του Νετανιάχου, είναι το ίδιο πιθανό να οδηγήσουν είτε σε ολομέτωπη σύγκρουση με την Τεχεράνη είτε σε υποχώρηση του Ιράν και των άμεσα συνδεδεμένων με αυτό οργανώσεων και μάλιστα για τα επόμενα αρκετά χρόνια.
Το «καρπούζι και το μαχαίρι» με το Ιράν βρίσκεται και πάλι στα χέρια του Ισραήλ. Ο Νετανιάχου είναι και πάλι σε θέση να ορίσει την κατάσταση και από αυτή την θέση τον τελευταίο χρόνο έχει καταφέρει ξεκάθαρα χτυπήματα σε όποιον έχει βρεθεί στο δίαβα του ως εχθρός.
Για πολλά μπορεί να κατηγορηθεί ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, αλλά μέσα στη συγκεκριμένη μακρά λίστα, δεν μπορεί να συμπεριλαμβάνεται ο όρος «ανακόλουθος». Ο «Μπίμπι» ό,τι έχει πει δημόσια το έχει ολοκληρώσει ακόμη κι αν αυτή η δέσμευση έχει «παράξει» περισσότερους από 40.000 νεκρούς στη Γάζα και ολοκληρωτική καταστροφή στις υποδομές του παλαιστινιακού θύλακα. Αν ο πρωθυπουργός της χώρας επιλέξει να διατηρήσει την συγκεκριμένη γραμμή και με το Ιράν τότε δεν θα πρέπει να εκπλαγεί κανένας εάν για πρώτη φορά στα 76 χρόνια ύπαρξής του το Ισραήλ στείλει τα μαχητικά του πάνω από τις κοιλάδες με τα πυρηνικά του Ιράν…
Το Ισραήλ, δυστυχώς για την Τεχεράνη, σήμερα φαίνεται αποφασισμένο να ολοκληρώσει το σχέδιο που το θέλει να κερδίζει οποιονδήποτε τολμά να απειλεί άμεσα ή έμμεσα, από κοντά ή εκ του μακρόθεν την ασφάλειά του. Το Ιράν παρά τη «φήμη» και την ιστορία που το συνοδεύει δεν θα αποτελέσει εμπόδιο ή και μέγεθος ικανό να ανασχέσει αυτό το σχέδιο και μία τέτοια εξέλιξη θα είναι και για τον υπόλοιπο πλανήτη μία εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση στην διαχείριση. Ένας πόλεμος ανάμεσα σε Ισραήλ και Ιράν υπάρχει μόνο σε «μακέτες» και στρατιωτικά εγχειρίδια αλλά η αλήθεια είναι πως κάτι τέτοιο συνέβαινε και με το πόλεμο του κόλπου (και στις δύο τους εκδοχές) ή και την ρωσική εισβολή στο Αφγανιστάν στο παρελθόν.
Θα πρέπει να είναι ξεκάθαρο πως οι ΗΠΑ σε καμία περίπτωση και μάλιστα και με κανέναν Πρόεδρο δεν θα επιθυμούσαν να υπάρξει μία τέτοιου τύπου ανάφλεξη. Ακόμη και ο Ντόναλντ Τραμπ έχει ξεκάθαρα δηλώσει, παρά την ανάγκη που έχει από τις ψήφους του εβραϊκού λόμπι, πως ένας πόλεμος με το Ιράν δεν μπορεί να γίνει από το Ισραήλ και εάν απαιτηθεί κάτι τέτοιο στο μέλλον θα το πράξει μόνο ο ίδιος.
Ένας πόλεμος ανάμεσα σε Ιράν και Ισραήλ θα αποκαλύψει και στοιχεία τα οποία για την Δύση είναι παντελώς άγνωστα. Το οπλοστάσιο, το συμβατικό και όχι απαραίτητα το πυρηνικό, του Ιράν παραμένει από το 2020 αχαρτογράφητο. Οι σχέσεις με τη Ρωσία είναι πολύ πιθανό να έχουν δώσει στην Τεχεράνη σημαντικό προβάδισμα και στο διαχρονικό «όνειρο» απόκτησης πυρηνικού ή έστω «βρώμικου» όπλου. Οι εκπλήξεις ειδικά στις μάχες σπανίως είναι ευχάριστες και αυτό ιδανικά για τις ΗΠΑ θα πρέπει να αποφευχθεί.
Στον αντίποδα αν το Ισραήλ δεν πάει σε ολομέτωπη αντιμετώπιση του κινδύνου και του εχθρού που λέγεται Ιράν θα πρέπει να λάβει ως «αντίβαρο» κάτι που θα του διασφαλίσει πως θα παραμείνει ασφαλές και μάλιστα για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Σε αυτό το επίπεδο η Ουάσιγκτον φαίνεται να έχει μία πρόταση που υπό προϋποθέσεις μπορεί να «δουλέψει». Ο πρόεδρος Μπάιντεν έχει τρόπο να επικοινωνεί και με τον πρωθυπουργό και με το θεοκρατικό καθεστώς. Οι ΗΠΑ έχουν ξεκαθαρίσει στην Τεχεράνη πως οι προκλήσεις πρέπει να σταματήσουν και θα εγγυηθούν οι ίδιες πως το ίδιο θα συμβεί και από την πλευρά του Τελ Αβίβ. Οι δεσμεύσεις των ΗΠΑ αρκούν όμως μέχρι ένα σημείο καθώς το Ιράν έχει και ένα συγκεκριμένο πολύ σκληρό πυρήνα να ικανοποιήσει στο εσωτερικό του και το Ισραήλ έχει χαράξει έναν δρόμο από τον οποίο δεν παρεκκλίνει χιλιοστό εδώ και έναν χρόνο. Οι κρίσιμες ισορροπίες που πρέπει να διατηρηθούν είναι η δέσμευση που οι ίδιες οι ΗΠΑ οφείλουν να τηρήσουν προς τη Μέση Ανατολή.