Το παιχνίδι καθίσταται κάθε μέρα και πιο πολύπλοκο. Η Χεζμπολάχ, η Συρία του Άσαντ, το Ιράν των Αγιατολλάχ, η Τουρκία του ισλαμιστή Ερντογάν, η Ρωσία του Πούτιν, το Ισραήλ, οι Κούρδοι στο σύνολό τους, και οι ΗΠΑ του Ντόναλντ Τραμπ, όλοι οι δρώντες στην περιοχή εμπλέκονται σε έναν εναγκαλισμό που δεν θέλει πολύ για να αποδειχθεί θανάσιμος.
Οι τελευταίες προειδοποιήσεις του Ισραήλ κατά του Ιράν και της Χεζμπολάχ, για τις οποίες ενημερώθηκε και η Μόσχα, δεν έγιναν τυχαία.
Η ιρανική απειλή απασχολεί εδώ και χρόνια το Ισραήλ και αν δεν είχε υπάρχει η συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης, με πρωτοβουλία Ομπάμα, θα πρέπει να θεωρείτο βέβαιο πως η ισραηλινή αεροπορία θα είχε αναλάβει δράση κατά των ιρανικών πυρηνικών εγκαταστάσεων.
Τώρα όμως η Ιερουσαλήμ, που τήρησε χαμηλούς τόνους στην ιρανική εμπλοκή στην Συρία για μεγάλο διάστημα, αντιδρά στην προοπτική δημιουργίας ιρανικών εγκαταστάσεων κατασκευής πυραύλων κρουζ στο έδαφος του Λιβάνου ή της Συρίας.
Την ίδια ώρα Ρωσία και Τουρκία βρίσκονται πιο κοντά από ποτέ, έστω και επιφανειακά. Το συμβόλαιο πώλησης των πυραύλων S-400, αν και εφόσον τελικά υλοποιηθεί, θα αποδεικνύει, πέραν οτιδήποτε άλλου, την στενή σχέση των δύο χωρών. Φυσικά η σχέση αυτή είναι δι' αμφοτέρους, καιροσκοπική.
Η ουσία όμως είναι ότι υπάρχει και αποτελεί σοβαρό αντίβαρο στην όποια αμερικανική πολιτική στη Μέση Ανατολή.
Επί Ομπάμα η αμερικανική πολιτική στη Μέση Ανατολή ήταν μάλλον ανύπαρκτη. Τώρα οι ΗΠΑ φαίνεται να στηρίζουν τους Κούρδους και ως αντίπραξη στην τουρκική προσέγγιση με τη Μόσχα. Ωστόσο δεν μπορούν, στην πραγματικότητα, πρακτικά, ακόμα κι αν ήθελαν, να στηρίξουν τους Κούρδους, πολλώ δε μάλλον να τους υπερασπιστούν από ενδεχόμενη συγκεντρωτική επίθεση Συρίας, Ιράν και Τουρκίας.
Ο μόνος παίκτης που μπορεί να υπερασπιστεί την αμερικανική πολιτική στην περιοχή είναι το Ισραήλ. Το Ισραήλ θεωρεί το Ιράν πρωταρχική για την ύπαρξή του απειλή. Κατά συνέπεια δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να υποστηρίξει τους Κούρδους. Όπως είναι γνωστό Συρία, Ιράν και Τουρκία έχουν ευμεγέθεις κουρδικές μειονότητες στα εδάφη τους. Για αυτό και τρέμουν το δημοψήφισμα περί ανεξαρτησίας στο ιρακινό Κουρδιστάν.
Με την Συρία και το Ιράν να αποτελούν στενούς συμμάχους της Ρωσίας και την Τουρκία να βρίσκεται κοντά στη Μόσχα, το μόνο αντίβαρο στην «ανίερη» συμμαχία κατά των Κούρδων είναι, ουσιαστικά το Ισραήλ και δευτερευόντως η Σαουδική Αραβία και η Αίγυπτος, η μεν λόγω της αντιπαλότητάς με την Τεχεράνη, η δε λόγω της αντιπαλότητάς με την Τουρκία.
Το Ισραήλ είναι, κατά συνέπεια, το κλειδί της λύσης στη μεσανατολική κρίση και το που θα ρίξει το βάρος του θα κρίνει τον νικητή.
Ο πρωθυπουργός του Νετανιάχου δεν δίστασε να πάει στη Ρωσία και να δηλώσει κατάμουτρα στον Πούτιν πως αν η Τεχεράνη κάνει το παραμικρό θα το πληρώσει πολύ ακριβά. Το Ισραήλ έχει σοβαρό θέμα και με τη ρωσική αντιαεροπορική ασπίδα που έχει αναπτυχθεί στην Συρία και μπορεί να καλύψει και την καθοδηγούμενη από το Ιράν λιβανική Χεζμπολάχ.
Οι ΗΠΑ από την πλευρά τους έχουν περιορισμένα περιθώρια ελιγμών. Οι Κούρδοι της Συρίας ούτε αριθμητικά είναι ικανοί να αντιπαρατεθούν στους Τούρκους, πόσο δε και σε Σύρους και Ιρανούς, ταυτόχρονα, ούτε διαθέτουν τον απαραίτητο βαρύ οπλισμό.
Η μόνη αυτόνομη δυνατότητα επέμβασης των Αμερικανών συνίσταται σε αεροπορικά πλήγματα, και αυτά υπό αίρεση λόγω Τουρκίας. Και φυσικά οι Αμερικανοί δεν πρόκειται να χτυπήσουν, ανοικτά, τουρκικές δυνάμεις. Οι Τούρκοι όμως μπορούν στο μεταξύ να πλήξουν πολύ σοβαρά τους Κούρδους, με τις ευλογίες ή την ανοχή Μόσχας, Δαμασκού και Τεχεράνης.
ΠΗΓΗ: Το άρθρο είναι του Παντελή Καρύκα και δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα mignatiou.com