Το χειρότερο αποτέλεσμα στην ιστορία τους κατέγραψαν SPD και CDU/CSU στις γερμανικές εκλογές.
Αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να αγνοήσει ούτε ο Φρίντριχ Μερτς, άσχετα αν είναι πρώτος και θα λάβει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης. Στην πλευρά των Σοσιαλδημοκρατών η σιωπή με την οποία αντέδρασαν στα πρώτα αποτελέσματα τα λέει όλα. Ο Όλαφ Σολτς λογικά θα αναλάβει τις ευθύνες της ήττας, αλλά δεν φταίει μόνο αυτός. Το SPD δείχνει συχνά να μη γνωρίζει το όνομά του.
Θα έχει βεβαίως ψυχολογική σημασία αν η ακροδεξιά ξεπεράσει το 20%, κάτι που φαίνεται δυνατό αυτή τη στιγμή. Σε κάθε περίπτωση έχει σχεδόν διπλασιάσει τα ποσοστά της κι αυτό δεν είναι πιστοποιητικό καλής διαγωγής για κανέναν. Και μόνο το ότι όλοι ασχολούνται με το αν και ποιος θα συνεργαστεί κάποια στιγμή μαζί της είναι μια επιτυχία.
Η επιτυχία της Αριστεράς επιβεβαιώνει και αυτή την παρακμή του άλλοτε πανίσχυρου συστημικού δικομματισμού. Δείχνει επίσης πόσο χρήσιμη είναι για ένα κόμμα η «δουλειά στη βάση». Το γεγονός ότι ένα κόμμα, που το αντιμετώπιζαν ως «απόστημα» του πολιτικού συστήματος, αναγκάζει κάποιους να το γλυκοκοιτάνε πλέον ως εταίρο μιλάει από μόνο του.
Τα κόμματα υπάρχουν όταν είναι χρήσιμα για τους πολίτες. Το ρητό θα επιβεβαιωθεί απόψε στα αποτελέσματα των Φιλελευθέρων και της Σάρα Βάγκενκνεχτ. Το σίγουρο είναι ότι οι πολίτες μεσοπρόθεσμα εκνευρίζονται με την υπεροψία κάποιων πολιτικών.
Οι Πράσινοι έχουν ακόμα καύσιμο στη μηχανή, αλλά αυτό λιγοστεύει και δεν είναι αυτομάτως ανανεώσιμο. Το ότι είχαν τις μικρότερες απώλειες από τα τρία μέχρι τώρα κυβερνητικά κόμματα οφείλεται και στο ότι κατάφεραν να μείνουν μακριά από τις ευθύνες για την κατάρρευση της κυβέρνησης.