Για πρώτη φορά μετά το 2016, ο τίτλος των οδηγών στη Φόρμουλα Ένα θα κριθεί στον τελευταίο αγώνα της χρονιάς που διεξάγεται σήμερα (12/12, 15:00) στο Άμπου Ντάμπι.
Εκεί θα κριθεί αν ο Λιούις Χάμιλτον θα γίνει ο πολυνίκης οδηγός στο πρωτάθλημα με οκτώ τίτλους και θα ξεπεράσει τον σπουδαίο Μίκαελ Σουμάχερ ή αν ο Μαξ Φερστάπεν θα γίνει ο τέταρτος νεώτερος παγκόσμιος πρωταθλητής στην Ιστορία, με τους δύο οδηγούς να είναι ισόβαθμοι στην κατάταξη.
Στη διάρκεια των χρόνων, κάποια γκραν πρι, τα οποία ήταν τελευταίοι αγώνες στη σεζόν, έχουν προσφέρει συναρπαστικές στιγμές στους φιλάθλους της Φόρμουλα Ένα και έχουν κρίνει το αποτέλεσμα στο πρωτάθλημα των οδηγών. Κάποιοι από αυτούς τους αγώνες είναι οι εξής:
1. 1956
Η πίστα της Μόντσα «φιλοξένησε» τον όγδοο -και τελευταίο- αγώνα της σεζόν του 1956, με τρεις οδηγούς (σ.σ. οι Χουάν Μανουέλ Φάντζιο και Πίτερ Κόλινς της Ferrari και ο Ζαν Μαρί Μπερά της Maserati) να έχουν ελπίδες για τον τίτλο.
Όμως, ο τελευταίος εγκατέλειψε, ενώ οι ελπίδες του Φάντζιο για έναν τέταρτο τίτλο οδηγών φάνηκε να... εξανεμίζονται, όταν μπήκε στα πιτ με σπασμένη κολώνα τιμονιού.
Ο «ομόσταυλός» του, Λουίτζι Μούσο, αρνήθηκε να του παραχωρήσει το μονοθέσιό του, ωστόσο δεν συνέβη το ίδιο και με τον Κόλινς, ο οποίος, σε μια εξαιρετική χειρονομία αθλητικού πνεύματος, έδωσε την... υγιή Ferrari D50 του στον Φάντζιο.
Έτσι, ο Αργεντινός επέστρεψε στον αγώνα και τερμάτισε δεύτερος πίσω από τον Στέρλινγκ Μος, με αποτέλεσμα να στεφθεί για τρίτη σερί χρονιά (και τέταρτη συνολικά) παγκόσμιος πρωταθλητής.
2. 1964
Η «μάχη» για τον τίτλο των οδηγών του 1964 κρίθηκε στην Πόλη του Μεξικού. Εκεί διεξήχθη ο δέκατος -και τελευταίος- αγώνας της χρονιάς, με τρεις Βρετανούς να διεκδικούν το «στέμμα», οι οποίοι ήταν ο Τζον Σέρτις (Ferrari), ο Γκρέιαμ Χιλ (BRM) και ο Τζιμ Κλαρκ (Lotus).
Ο τελευταίος διεκδικούσε τον δεύτερο τίτλο της καριέρας του και φάνηκε ότι θα κατάφερνε να τον κατακτήσει, καθώς πήρε την "pole position" και είχε την πρωτοπορία στον αγώνα για 63 από τους 65 γύρους.
Όμως, ο κινητήρας του Κλαρκ «παρέδωσε πνεύμα», με αποτέλεσμα ο Σκωτσέζος να εγκαταλείψει, ένα γύρο πριν το τέλος, και ο Νταν Γκέρνι να βρεθεί επικεφαλής.
Αυτή η εξέλιξη θα έδινε στον Χιλ το προβάδισμα για την κατάκτηση του τίτλου, εάν ο -«ομόσταυλος» του Σέρτις- Λορέντζο Μπαντίνι δεν είχε επαφή με το πίσω μέρος της BRM στον 31ο γύρο, με αποτέλεσμα ο Χιλ να βρεθεί, από την τρίτη θέση, εκτός βαθμών.
Παρ' όλα αυτά, ο Χιλ θα μπορούσε να στεφθεί παγκόσμιος πρωταθλητής, εάν ο Μπαντίνι δεν άφηνε στον τελευταίο γύρο τον Σέρτις να τον προσπεράσει και να «σκαρφαλώσει» στη δεύτερη θέση, η οποία του επέτρεπε να έχει αρκετούς βαθμούς (σ.σ. τότε μετρούσαν για τον τίτλο μόνο τα έξι καλύτερα αποτελέσματα των οδηγών μέσα στη χρονιά) για να επικρατήσει του Χιλ στη «μάχη» του τίτλου με ένα βαθμό διαφορά.
Αξίζει να σημειωθεί ότι, με την κατάκτηση του τίτλου στο Μεξικό, ο Σέρτις έγινε ο μόνος άνθρωπος που έχει στεφθεί παγκόσμιος πρωταθλητής στους δύο και τους τέσσερις τροχούς, καθώς, πριν τη Φόρμουλα Ένα, μετρούσε τέσσερις τίτλους σε μοτοσικλέτες 500 κυβικών εκατοστών.
3. 1974
Η σεζόν του 1974 είναι η πρώτη στην Ιστορία της Φόρμουλα Ένα που οι διεκδικητές του τίτλου ήταν ισόβαθμοι πριν τον (15ο και) τελευταίο αγώνα της χρονιάς.
Αυτοί ήταν ο Βραζιλιάνος οδηγός της McLaren, Έμερσον Φιτιπάλντι, και ο Ελβετός Κλέι Ρεγκατσόνι της Ferrari. Όμως, ο Ρεγκατσόνι αντιμετώπισε πρόβλημα με το μονοθέσιό του και τερμάτισε 11ος, ενώ η τέταρτη θέση που πήρε ο Φιτιπάλντι ήταν αρκετή για να του χαρίσει -με διαφορά τριών βαθμών από τον Ελβετό- τον δεύτερο τίτλο οδηγών στην καριέρα του.
Όμως, ο αγώνας επισκιάστηκε από τον θάνατο του Χέλμουτ Κόινιγκ, ο οποίος χτύπησε στον τοίχο στη φουρκέτα της στροφής 7, με αποτέλεσμα να χάσει ακαριαία τη ζωή του. Το δυστύχημα του νεαρού Αυστριακού έλαβε χώρα 12 μήνες μετά τον θάνατο του Γάλλου Φρανσουά Σεβέρ στην ίδια πίστα.
4. 1976
Ο ανταγωνισμός του Νίκι Λάουντα με τον Τζέιμς Χαντ για τον τίτλο στη σεζόν του 1976, ο οποίος αποτέλεσε το θέμα της κινηματογραφικής ταινίας "Rush" του 2013, κρίθηκε στον (16ο και) τελευταίο αγώνα της χρονιάς, το ιαπωνικό γκραν πρι, που πραγματοποιήθηκε στην πίστα του Φούτζι.
Μόλις άρχισε ο αγώνας, ο Λάουντα, ο οποίος είχε απουσιάσει από δύο γκραν πρι μετά το σοβαρό ατύχημά του στο Νίρμπουργκρινγκ, πήρε μια «γεύση» από τις συνθήκες που αντιμετώπιζαν οι οδηγοί και οι οποίες έμοιαζαν με... μουσώνα και αποφάσισε ότι δεν ήθελε να συμμετέχει περισσότερο, με αποτέλεσμα να παρκάρει τη Ferrari του στα πιτ στον δεύτερο γύρο.
Παρ' όλα αυτά, ο Χαντ χρειαζόταν τέσσερις βαθμούς για να κατακτήσει τον τίτλο και φάνηκε να χάνει αυτή την ευκαιρία, όταν κλάταρε ένα από τα ελαστικά του μονοθεσίου του.
Όμως, αφού έβαλε καινούρια λάστιχα, ο Χαντ άρχισε να ανακτά το χαμένο έδαφος και κατέκτησε την τρίτη θέση (σ.σ. τη νίκη πήρε ο Μάριο Αντρέτι), η οποία του ήταν αρκετή για να στεφθεί παγκόσμιος πρωταθλητής.
5. 1994
Οι δύο διεκδικητές του τίτλου στη σεζόν του 1994 έφτασαν στην Αδελαΐδα για τον (16ο και) τελευταίο αγώνα της χρονιάς με διαφορά ενός βαθμού.
Ο Ντέιμον Χιλ με Williams οδήγησε εκπληκτικά γρήγορα για να νικήσει τον Μίκαελ Σουμάχερ με Benetton στο ιαπωνικό γκραν πρι (σ.σ. ο αγώνας διεκόπη λόγω βροχής και για την κατάταξη των οδηγών χρησιμοποιήθηκε ο συνολικός χρόνος τους πριν και μετά τη διακοπή), με αποτέλεσμα να μειώσει κατά τέσσερις βαθμούς το προβάδισμα του Γερμανού.
Στο γκραν πρι της Αυστραλίας ο «Σούμι» απέκτησε ένα άνετο προβάδισμα σε σχέση με τον Χιλ, ωστόσο είχε μια έξοδο στον 36ο γύρο (από τους 81), κατά την οποία χτύπησε σε τοίχο, πριν επιστρέψει στην πίστα.
Τότε ο Βρετανός βρέθηκε ακριβώς πίσω από τον Γερμανό και ο Χιλ προσπάθησε να προσπεράσει τον Σουμάχερ «βουτώντας» στην εσωτερική για την επόμενη (δεξιά) στροφή.
Ο «Σούμι» προσπάθησε να στρίψει, αλλά τα δύο μονοθέσια συγκρούστηκαν και η Benetton «σηκώθηκε» στους δύο αριστερούς τροχούς, πριν «καρφωθεί» στα προστατευτικά στην απέναντι πλευρά της πίστας.
Από τη σύγκρουση έπαθε ζημιά και η εμπρός αριστερή ανάρτηση της Williams του Χιλ, με αποτέλεσμα να εγκαταλείψει και αυτός και ο Σουμάχερ να πανηγυρίσει τον πρώτο τίτλο (από τους επτά) της καριέρας του για ένα βαθμό.
6. 1997
Τρία χρόνια μετά την Αδελαΐδα, ο Μίκαελ Σουμάχερ ήταν ξανά πρωταγωνιστής σε ένα συμβάν που έκρινε τον τίτλο των οδηγών για το 1997.
Ο τελευταίος αγώνας (από τους 17) της χρονιάς, το γκραν πρι Ευρώπης, διεξήχθη στη Χερέθ της Ισπανίας, με τον Μίκαελ Σουμάχερ (Ferrari) να έχει προβάδισμα ενός βαθμού έναντι του Ζακ Βιλνέβ (Williams) και να «κυνηγάει» τον τρίτο τίτλο οδηγών της καριέρας του και πρώτο για τη «σκουντερία» μετά τον θρίαμβο του Τζόντι Σέκτερ το 1979.
Ήδη από τα δοκιμαστικά φάνηκε ότι το συγκεκριμένο Σαββατοκύριακο δεν θα ήταν και τόσο... συνηθισμένο, καθώς τρεις οδηγοί -Μίκαελ Σουμάχερ, Βιλνέβ και ο «ομόσταυλός» του στη Williams, Χάιντς-Χάραλντ Φρέντσεν- σημείωσαν τον ίδιο ακριβώς χρόνο (1:21.072) και ο Καναδός πήρε την "pole position" επειδή «έγραψε» πρώτος τη συγκεκριμένη επίδοση!
Όμως, η καθοριστική στιγμή ήρθε στον 48ο γύρο του αγώνα, όταν ο Βιλνέβ «βούτηξε» στην εσωτερική του Σουμάχερ για τη (δεξιά) στροφή που ακολουθούσε.
Ο Γερμανός έκανε κίνηση για να «κλείσει την πόρτα», αλλά η Ferrari του χτύπησε τη Williams και στη συνέχεια... εξοστρακίστηκε και βγήκε εκτός πίστας, όπου «κόλλησε» στην αμμοπαγίδα, με αποτέλεσμα να εγκαταλείψει αμέσως.
Από την πλευρά του, ο Βιλνέβ συνέχισε στον αγώνα και τερμάτισε τρίτος, κατακτώντας τον τίτλο που δεν πήρε ποτέ ο πατέρας του, Ζιλ. Αξίζει να σημειωθεί ότι αργότερα ο Σουμάχερ κρίθηκε υπαίτιος για τη σύγκρουση, η οποία θα μπορούσε να αποφευχθεί, και γι' αυτό του αφαιρέθηκε η δεύτερη θέση από τη βαθμολογία οδηγών εκείνης της χρονιάς.
7. 2008
Ο τίτλος των οδηγών της Φόρμουλα Ένα για το 2008 κρίθηκε στον τελευταίο γύρο του γκραν πρι της Βραζιλίας, στο Ιντερλάγκος. Ένα χρόνο μετά την απώλεια του τίτλου από τον Κίμι Ραϊκόνεν στην ίδια πίστα, ο Λιούις Χάμιλτον με McLaren έφτασε στο Σάο Πάουλο για το 18ο και τελευταίο γκραν πρι της χρονιάς, έχοντας προβάδισμα επτά βαθμών έναντι του Φελίπε Μάσα της Ferrari.
Ο Βραζιλιάνος έκανε έναν εξαιρετικό αγώνα, καθώς βρέθηκε στην πρωτοπορία στους 64 από τους 71 γύρους, και πανηγύρισε τη δεύτερη νίκη της καριέρας του στην πατρίδα του.
Από την πλευρά του, ο Χάμιλτον, ο οποίος υποχρεώθηκε προς το τέλος του αγώνα να μπει στα πιτ και να βάλει ενδιάμεσα ελαστικά, καθώς είχε αρχίσει να βρέχει, έπεσε στην έκτη θέση ενώ απέμεναν τέσσερις γύροι για το πέσιμο της καρό σημαίας, εξέλιξη που του στερούσε τον τίτλο (σ.σ. γιατί οι τρεις βαθμοί που έπαιρνε, σε σύγκριση με τους δέκα του Χάμιλτον, δεν ήταν αρκετοί για την κατάκτηση του πρωταθλήματος).
Όμως, λίγες στροφές πριν την καρό σημαία και με την ένταση της βροχής να δυναμώνει, ο Βρετανός προσπέρασε την Toyota του Τίμο Γκλοκ, ο οποίος επέλεξε να ολοκληρώσει τον αγώνα με «στεγνά» ελαστικά, και πήρε την πέμπτη θέση που του χάρισε τέσσερις βαθμούς και τον πρώτο τίτλο της καριέρας του.
8. 2012
Η πίστα στο Ιντερλάγκος ήταν ο τόπος διεξαγωγής του 20ού και τελευταίου αγώνα της σεζόν του 2012 και έγινε το «θέατρο», όπου ο Σεμπάστιαν Φέτελ έδωσε... ρεσιτάλ οδήγησης και στέφθηκε για τρίτη φορά στην καριέρα του παγκόσμιος πρωταθλητής.
Δύο χρόνια μετά την κατάκτηση του πρώτου τίτλου της καριέρας του, ο Γερμανός οδηγός της Red Bull έδινε «μάχη» για το «στέμμα» με τον Φερνάντο Αλόνσο της Ferrari στο γκραν πρι της Βραζιλίας.
Ο Φέτελ ήταν 13 βαθμούς μπροστά από τον Ισπανό και εκκινούσε τέταρτος, αλλά όλα ανατράπηκαν στον πρώτο γύρο: αρχικά ο «ομόσταυλός» του, Μαρκ Γουέμπερ, «έκλεισε» στην πρώτη στροφή τον Γερμανό που βρέθηκε στην έβδομη θέση, ενώ στη στροφή 4 ο Φέτελ συγκρούστηκε με τη Williams του Μπρούνο Σένα, με αποτέλεσμα ζημιά στο μονοθέσιό του και ένα τετ-α-κε που τον «έριξε» στην τελευταία θέση.
Μπροστά, ο Αλόνσο έκανε ό,τι μπορούσε, καθώς εκκίνησε από την έβδομη θέση και κατάφερε να τερματίσει δεύτερος πίσω από τον Τζένσον Μπάτον.
Όμως, μετά τη σύγκρουση με τον Σένα ο Φέτελ έκανε έναν εξαιρετικό αγώνα σε μεικτές συνθήκες και τερμάτισε έκτος, παίρνοντας τους βαθμούς που χρειαζόταν για να τελειώσει τη χρονιά στην κορυφή της κατάταξης των οδηγών και να κατακτήσει τον τρίτο τίτλο της καριέρας του.
9. 2016
Η τελευταία φορά που ο Χάμιλτον έδωσε «μάχη» μέχρις... εσχάτων με άλλον οδηγό για την κατάκτηση του τίτλου ήταν στο φινάλε της σεζόν του 2016 (ο 21ος αγώνας της χρονιάς) στο Άμπου Ντάμπι και στην πίστα Γιάς Μαρίνα, όπου θα «μονομαχήσει» σήμερα με τον Μαξ Φερστάπεν.
Τότε ο αντίπαλος του Χάμιλτον ήταν ο -«ομόσταυλός» του στη Mercedes- Νίκο Ρόσμπεργκ. Ο Γερμανός ξεκίνησε τη χρονιά με νίκες στα πρώτα τέσσερα γκραν πρι, ενώ ο Βρετανός «απάντησε» επικρατώντας στους έξι από τους επόμενους οκτώ αγώνες.
Αποφασιστική στιγμή στη «μάχη» εκείνης της σεζόν ήταν η εγκατάλειψη του Χάμιλτον, λόγω προβλήματος της μονάδας ισχύος, στο γκραν πρι της Μαλαισίας, με αποτέλεσμα ο Ρόσμπεργκ να έχει προβάδισμα 12 βαθμών έναντι του Βρετανού πριν τον αγώνα στο Άμπου Ντάμπι.
Ο Χάμιλτον εκκίνησε από την "pole position" και πανηγύρισε τη νίκη, ωστόσο ο Ρόσμπεργκ, ο οποίος ήταν πλάι του στην πρώτη σειρά της εκκίνησης, αρκέστηκε στη δεύτερη θέση και πανηγύρισε τον τίτλο.
Με αυτή την επιτυχία του, ο Νίκο... μιμήθηκε το επίτευγμα του πατέρα του, Κέκε, ο οποίος κατέκτησε τον τίτλο στους οδηγούς το 1982, ενώ οι Ρόσμπεργκ έγιναν το δεύτερο ζευγάρι πατέρα-γιού στην Ιστορία της Φόρμουλα Ένα που στέφθηκαν παγκόσμιοι πρωταθλητές, μετά τους Γκρέιαμ και Ντέιμον Χιλ. Πέντε ημέρες μετά την κατάκτηση του τίτλου, ο Νίκο Ρόσμπεργκ ανακοίνωσε την αποχώρησή του από τη Φόρμουλα Ένα.