Ωστε έτσι; «Χυδαίος» ο Σαλβίνι που… έκραξε τον γελωτοποιό πρόεδρο της Κομισιόν υπερασπιζόμενος τη χώρα του; Και θύμα ο καημένος ο ανώτατος υπάλληλος της Καγκελαρίας, που δεν έχει βάλει ποτέ ούτε σταγόνα οινόπνευμα στο στόμα του…
Ε, αυτό απεφάνθησαν αρκετά ελληνικά μέσα ενημέρωσης, νιώθοντας την ανάγκη (γιατί άραγε;) να υπερασπιστούν τον… φλογερό φιλέλληνα Ζαν Κλοντ Γιούνκερ. Αυτόν που είπε δηλαδή στον Ιταλό «δεν αντέχουμε πάλι τα καμώματα της Ελλάδας», για να εισπράξει την απάντηση ότι πρέπει να… ξενερώνει προτού κάνει τέτοιου είδους ασύμμετρες συγκρίσεις.
Η σημερινή Ιταλία εκβιάζεται στυγνά από τα «πιστόλια» των αγορών, όπως στο πρόσφατο παρελθόν η χώρα μας, αλλά κάθε σύγκριση δικαίως εκλαμβάνεται από τους «Ρωμαίους» ως ύβρις. Πρώτον, γιατί οι δύο χώρες δεν έχουν καμία απολύτως σχέση από άποψη μεγέθους, ισχύος και παραγωγικής ικανότητας και, δεύτερον, επειδή στην Ιταλία δεν ευδοκιμούν πολιτικοί καραγκιόζηδες που έχουν την κωλοτούμπα δεύτερη φύση…
Η νέα ιταλική κυβέρνηση παίζει σκληρό πολιτικό κατενάτσιο στον ωμό εκβιασμό της Κομισιόν και αυτό την κάνει υπερδημοφιλή στη χώρα της. Μαζί, βεβαίως, με τη σκληρή στάση στο Μεταναστευτικό την οποία πιστώνεται ο «αθυρόστομος» Σαλβίνι.
Αυτό δεν αρέσει καθόλου στη Γερμανία και στις δυνάμεις του πολυφυλετικού «μίξερ» της παγκοσμιοποίησης που κυριαρχούν στο οικονομικό στερέωμα και είναι οι ίδιες που προσπαθούν να γκρεμίσουν τον Τραμπ.
Τα μαντρόσκυλα του Βερολίνου έχουν ήδη αρχίσει να γαβγίζουν. Και οι διάφοροι φιρφιρίκοι των Βρυξελλών τύπου Γιούνκερ και Μοσκοβισί σπεύδουν να αποδώσουν την αντίσταση των Ιταλών στον… λαϊκισμό και στην ξενοφοβία των Ντι Μάιο και Σαλβίνι! Στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης, που υπηρετούν την ιδέα μιας γερμανικής Ευρώπης, αυτό δεν φαίνεται καθόλου χυδαίο.
Η εκστρατεία λάσπης και δαιμονοποίησης, δηλαδή, μιας εκλεγμένης ευρωπαϊκής κυβέρνησης που απλά προτάσσει τα εθνικά συμφέροντα σε σχέση αυτά που της υπαγορεύουν οι Βρυξέλλες.
Καθόλου χυδαία δεν φαίνεται και η στάση του Γιούνκερ που, αφού μετέτρεψε το Λουξεμβούργο σε γκρίζο φορολογικό παράδεισο, ήρθε να… διδάξει λιτότητα μέσω φοροαφαίμαξης στους ακαμάτηδες του ευρωπαϊκού Νότου.
Δεν έχει ίχνος χυδαιότητας και η σκανδαλώδης ανάρρηση του Γερμανού επιτελάρχη του, του Μάρτιν Σέλμαγερ, στη θέση του γενικού γραμματέα της Κομισιόν, κατά παράβαση κάθε δεοντολογίας, γεγονός που πυροδότησε και διεξαγωγή ειδικής έρευνας από επιτροπή του Ευρωκοινοβουλίου. Χυδαία δεν ήταν ασφαλώς και τα ρουσφέτια στους επιτρόπους που έταξε ο Γιούνκερ για να ψηφίσουν τον εκλεκτό του, ενώ υπήρχε προφανές ασυμβίβαστο. Να έχουν δικό τους γραφείο στο κτίριο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και μετά την ολοκλήρωση της θητείας τους αυτοκίνητο με οδηγό και δύο βοηθούς, πληρωμένους βεβαίως με χρήματα των Ευρωπαίων φορολογουμένων, και χρονική επιμήκυνση της «αποζημίωσης» μετά την αποχώρησή τους, που φτάνει στο 60% του μισθού τους για τρία χρόνια!
Και, τέλος, δεν είναι καθόλου χυδαίο ότι ο αδίστακτος αυτός Γερμαναράς, το «τέρας», όπως τον αποκαλεί τρυφερά ο Γιούνκερ, θα διοικεί τον στρατό 33.000 χρυσοκάνθαρων της Κομισιόν, παρέα με δύο άλλους Γερμανούς, τη Χέλγκα Σμιτ, επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Εξωτερικής Δράσης, και τον Κλάους Βέλε, γενικό γραμματέα του Ευρωκοινοβουλίου. Προσέξτε τώρα και κάτι άλλο: Η θητεία του Σέλμαγερ θεωρητικώς δεν έχει ημερομηνία λήξης (ο προηγούμενος γραμματέας κάθισε… δέκα συναπτά χρόνια).
Ο σκληρός Γερμανός χριστιανοδημοκράτης και τάχα μου Ευρωπαίος τεχνοκράτης, λοιπόν, θα μπορεί να προσφέρει τις υπηρεσίες του και στο νέο του αφεντικό, έναν άλλον Γερμανό: τον επίσης χριστιανοδημοκράτη πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος Μάνφρεντ Βέμπερ, που κατά πάσα πιθανότητα θα διαδεχτεί τον Γιούνκερ.
Ολα λοιπόν όμορφα και αγγελικά πλασμένα. Καμία χυδαιότης στον πολιτικό μακιαβελισμό και στις τακτικές εκμαυλισμού των Γερμανών για να ελέγξουν ασφυκτικά τους μηχανισμούς λήψεως αποφάσεων στα ευρωπαϊκά όργανα και να κάνουν ό,τι τους καπνίσει.
Κατά τα άλλα, χυδαίος είναι ο Σαλβίνι που κατηγόρησε τον συνεχώς υποβασταζόμενο Γιούνκερ ότι μπεκρουλιάζει…
Αν έχετε την καλοσύνη, παρατήστε μας στην ησυχία μας με τα μαθήματα υποκριτικής ηθικής και ευρωπαϊκής πολιτικής ορθότητας.
Το είπα και θα το ξαναπώ: Μακάρι να είχαμε κι εμείς έναν Σαλβίνι για να υπερασπίζεται μαχητικά τα ελληνικά συμφέροντα και να βάζει στη θέση τους τούς… φιλέλληνες των Βρυξελλών.
ΠΗΓΗ: Εφημερίδα «Δημοκρατία»