Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης το είπε με μια φράση-και τα σκυλιά δεμένα: «Ο Προέδρος της Δημοκρατίας ασκεί τα Συνταγματικά του καθήκοντα με άψογο τρόπο, ως σύμβολο ενότητας και ως έκφραση του ελληνικού έθνους». Δεν το είπε στα ξεκούδουνα. Οι συνήθεις ύποπτοι επανήλθαν. Σαν κάποιος να τους υπενθυμίζει κάθε τόσο ένα ρόλο που ανέλαβαν.
Δεν είναι κάτι καινούργιο. Ο μηχανισμός προπαγάνδας του Κυριάκου Μητσοτάκη εκτός από τον Αλέξη Τσίπρα δυο πρόσωπα έχει μονίμως στο στόχαστρο: Τον Κώστα Καραμανλή και τον Προκόπη Παυλόπουλο. Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας μάλιστα έχει το προνόμιο να προηγείται στις ανακρίβειες που επιστρατεύονται εναντίον του, από ένα συγκεκριμένο σύστημα λιβελογράφων. Πουθενά αλλού στο δυτικό κόσμο ο αρχηγός του κράτους δεν συκοφαντείται με τόση ελαφρότητα….
Η πιο συνηθισμένη κατηγορία είναι ότι ως υπουργός του Καραμανλή έκανε ….865.000 προσλήψεις. Η αλήθεια είναι ότι ένας αστοιχείωτος διευθυντής εφημερίδας, για να κάνει τον κάμποσο, έβαλε κάποιον να αθροίσει τους εποχικούς υπάλληλους… πέντε χρονών -τα ίδια πρόσωπα που επαναπροσλαμβάνονται κάθε χρόνο δηλαδή: δασοπυροσβέστες, προσωπικό καθαρισμού στα σχολεία κλπ- και έβγαλε ότι οι «προσλήψεις» ξεπέρασαν τον συνολικό αριθμό των υπάλληλων. Ποτέ δεν ζήτησε συγγνώμη.
Εξ ίσου ανακριβές -γιατί γνωρίζουν όλοι πλέον γνωστό τι ακριβώς έγινε το 2008 και γιατί- είναι το ότι «άφησε την Αθήνα να καεί». Είναι το αγαπημένο του Κυριάκου- το χρησιμοποίησε για να μην ψηφίσει τον Παυλόπουλο για πρόεδρο. Η αλήθεια ήταν ότι τον θεωρούσε συμπορευόμενο με την αδελφή του- και το ξαναθυμήθηκε στην πρόσφατη συνέντευξη -φιάσκο-στον «Σκάι». Αν θέλουμε να αναζητήσουμε τον υποκινητή της αντι -Παυλοπουλιάδας δεν θα δυσκολευτούμε καθόλου- απλώς θα χρειαστεί να βάλουμε και κάμποσο Σαμαρά στο μείγμα.
Αλλά οι εμπνεύσεις των πολέμιων του Προέδρου είναι ανεξάντλητες. Σε μια εφημερίδα που ήταν κάποτε η προμετωπίδα της Δημοκρατικής παράταξης και τώρα εμπνέεται από τον νεομητσοτακισμό, εμφανίσθηκε η θεωρία ότι ο Έλληνας πρόεδρος θα μπορούσε να κάνει ότι και ο Ιταλός ομόλογός του- αυτές τις μέρες: «Να αποδοκιμάσει κεντρικές πολιτικές και αντιευρωπαϊκές επιλογές της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, όπως η αντιπαράθεση του Βαρουφάκη με τους θεσμούς ή η προκήρυξη δημοψηφίσματος το καλοκαίρι του 2015».
Έπεσε και παράδειγμα: το….1965 -όταν ο βασιλιάς εμπόδισε τον τότε πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου να αναλάβει και τη θέση του υπουργού Αμύνης. Δεν το έκανε γιατί -κατά τον συγκεκριμένο λίβελο- φταίνε «τα κριτήρια που υπαγόρευσαν την επιλογή του από τον Αλέξη Τσίπρα: αφενός για να προσεγγίσει το Καραμανλικό στρατόπεδο και αφετέρου για να έχει στο Προεδρικό Μέγαρο έναν άνθρωπο του χεριού του». Από τα πραγματικά περιστατικά μηδέν.
Και οι κολοκυθοκορφάδες συμπληρώνονται: «Ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας συνυπάρχει αρμονικά με τον λαϊκισμό επειδή είναι σαρξ εκ της σαρκός του και του οφείλει την πολιτική του επιβίωση». Από τη πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα…
Ποια πώρωση οδηγεί κάποιον να ισχυρίζεται ότι ο ρυθμιστής του Πολιτεύματος όφειλε να προκαλέσει συνταγματική κρίση το 2015; Ή ότι και τώρα μπορεί να το κάνει; Ότι έπρεπε να συγκρουστεί με μια κυβέρνηση που επιχειρούσε να εφαρμόσει την πολιτική για την οποία μόλις είχε πάρει λαϊκή εντολή; Φαντάζεται κανείς τον Παυλόπουλο να αντιδικεί την άνοιξη του 2015 με τον εκλεγμένο Πρωθυπουργό και το φθινόπωρο οι πολίτες να επανεκλέγουν τον Τσίπρα;
Πόση ασχετοσύνη απαιτείται για να συνδεθούν οι συνταγματικές αρμοδιότητες των αρχηγών δυο διαφορετικών κρατών με δυο διαφορετικά Συντάγματα; Αλλά και πόσο κενό ενημέρωσης χρειάζεται για να μην ξέρει κάποιος ποιος ακριβώς ήταν ο ρόλος του σημερινού προέδρου σε δύσκολες πολιτικές στιγμές της χώρας;
Με συνταγματικούς όρους ο Προκόπης Παυλόπουλος είναι ένας άρτιος -δηλαδή καλός- πρόεδρος. Αυτό φέρνει σε δύσκολή θέση τον Κυριάκος Μητσοτάκη που ειναι υποχρεωμένος να τον αποδεχθεί η αν τον προτεινει αν ειναι πρωθυπουργος για δευτερη θητεία το 2020 . Αποδειξη το «δεν το έχω σκευθει» που απάντησε προσφατα κατα τρόπο ακομψο- ουσιαστικά απρεπη- οπως του επισήμανε ο δημοσιογράφος Μανόλης Κοττάκης προσφατα.
Ισως αυτή η δυσκολια ειναι η πραγματική αιτια που στην περίπτωση Παυλοπουλου καταλύονται συχνά -από κόμματα, πολιτικούς και δημοσιογράφους- οι κόκκινες γραμμές που ισχύουν στο δυτικό κόσμο για το πρόσωπο που συμβολίζει την ενότητα του έθνους. Αλλά οτι αυτο τον κάνει στόχο των λιβελογράφων δεν έχει καμία σημασία…
ΠΗΓΗ: Το άρθρο του δημοσιογράφου Γιώργου Λακόπουλου δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα «Ανοιχτό Παράθυρο»