Τι μάθαμε από την επίσκεψη του πρώην προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας Φρανσουά Ολάντ στην Αθήνα; Αυτό που πολλοί ψυχανεμίζονταν, αλλά κανείς δεν ανέφερε τόσο καθαρά και τόσο έγκυρα: ότι το καλοκαίρι του 2015, όταν η τότε κυβέρνηση έπεσε σε βέρτιγκο, κάποιος κράτησε τη χώρα στις ευρωπαϊκές ράγες της. Ήταν ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Την ώρα που κάποιοι σαλτιμπάγκοι της πολιτικής και της δημοσιογραφίας προσπαθούσαν να τον ακυρώσουν ως πρόσωπο και ως ρυθμιστή του πολιτεύματος, με αγοραίο τρόπο, άπλωσε το χέρι και συνάντησε τα χέρια ευρωπαϊκής πολιτικής ηγεσίας και «άρπαξαν την Ελλάδα από το γκρεμό», κατά τη διατύπωση ενός κοινοτικού αξιωματούχου.
Ο Ολάντ δεν είπε απλώς μια κουβέντα. Μίλησε με συναίσθηση ότι καταθέτει ιστορική μαρτυρία ενώπιον των Ελλήνων: «Εμένα ο ρόλος μου τώρα είναι να υπηρετώ την Ιστορία». Ανέφερε ότι όταν οι ελληνοκοινοτικές σχέσεις έδειχναν να κλονίζονται συθέμελα, ο Προκόπης Παυλόπουλος του τηλεφώνησε και «θέσατε τον εαυτό σας ως εγγυητή της βούλησης της Ελλάδος να παραμείνει μέλος της Ευρωζώνης μετά από το δημοψήφισμα».
Ήταν η κρίσιμη κίνηση. Ο αρχηγός του ελληνικού κράτους διαβεβαίωσε τους εταίρους ότι «ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας θα ξεκινούσε τις διαπραγματεύσεις». Και ακόμη ότι «η αντιπολίτευση -κι αυτό ήταν ένα ιδιαίτερα σημαντικό μήνυμα- ήταν κι εκείνη έτοιμη να πράξει τα δέοντα έτσι ώστε η Ελλάδα να παραμείνει εντός της Ευρωζώνης».
Ο πρώην Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας ενημέρωσε υπεύθυνα τον ελληνικό λαό ότι «αυτό το τηλεφώνημα υπήρξε πράγματι ιστορικό, διότι χάρη σ΄αυτό καταφέραμε να ξεκινήσουμε και πάλι τον κύκλο των διαπραγματεύσεων». Σε μια στιγμή που «είχαμε πιστέψει ότι όλα τα ενδεχόμενα ήταν ανοιχτά».
Είναι ευχάριστο για τους Έλληνες να μιλάει έτσι για τον πρώτο πολίτης της χώρας ένας διακεκριμένος Ευρωπαίος πολιτικός, με ρόλο στις εξελίξεις εκείνης της περιόδου. Ο Παυλόπουλος- χωρίς να παραβιάσει ούτε κατά κεραία τα όρια του συνταγματικού ρόλου του και χωρίς να υπερβεί τις αρμοδιότητες του, ή να μειώσει την την ελληνική κυβέρνηση- έριξε στη φουρτουνιασμένη θάλασσα των ελληνοκοινοτικών σχέσεων ένα σωσίβιο: την προσωπική του αξιοπιστία.
Διόλου τυχαία. Από ανύποπτο χρόνο διατηρούσε προσωπικές σχέσεις με πολλούς ηγέτες που αναζήτησαν διόδους επαφής μαζί του, όταν άρχισε η ένταση. Ήταν μια ένδειξη ότι η ευρωπαϊκή πολιτική τάξη δεν είχε πρόθεση να απομακρύνει την Ελλάδα από τους κόλπους της, παρότι η ακραία πολιτική συμπεριφορά συγκεκριμένων κυβερνητικών παραγόντων της εποχής την οδηγούσαν εκτός Ευρωζώνης.
Όταν τα πράγματα έφτασαν στο σημείο βρασμού οι επαφές των Ευρωπαίων πολιτικών ηγετών- όχι μόνο του Ολάντ- με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ένωσαν τις κουκίδες και αναδείχθηκε εκ νέου το ανάγλυφο της ευρωπαϊκής ταυτότητας της χώρας, που είχαν θολώσει όχι μόνο οι τότε κυβερνητικές αστοχίες, αλλά και οι πολίτες της με το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος.
Ο Πρόεδρος δεν παρενέβη στο έργο της της κυβέρνησης, ούτε την εμπόδισε να ασκήσει την πολιτική της. Δεν είχε το δικαίωμα. Έδωσε τις συμβουλές του στο Μέγαρο Μάξιμου -οσάκις του ζητήθηκε και προέκυψε η εκτροπή- κι άνοιξε, εν γνώσει του Πρωθυπουργού, τη βεντάλια των προσωπικών του σχέσεων στην Ευρώπη.
Έτσι όλες οι πλευρές κατάλαβαν ότι έτειναν να γίνουν θύματα μιας ιστορικής παρεξήγησης. Δεν απέμενε παρά βρεθούν οι καταλύτες που θα αραίωναν την πυκνότητα του μείγματος της έντασης. Για να επανέλθουν τα πράγματα στην ομαλότητα που απαιτούσε η ευρωπαϊκή σωτηρία της Ελλάδας από τη χρεοκοπία στην οποία είχε οδηγήσει η ίδια τον εαυτό της. Ο Ολάντ ήταν ένας από τους καταλύτες, όπως επίσης η Μέρκελ και ο Γιούνκερ.
Ήταν η πρώτη φορά που η ιστορική πολιτική αλλαγή του Ιανουαρίου του 2015, βρήκε το πραγματικό της πολιτικό περιεχόμενο. Ο αρχηγός του κράτους ώθησε τον εκλεγμένο Πρωθυπουργό στην αφύπνιση που επικυρώθηκε εκ νέου από τη λαϊκή ετυμηγορία στην κάλπη λίγο αργότερα. Έτσι απέβαλε τα βαρίδια και τις ιδεοληψίες, ορθοπόδησε και διαμόρφωσε την πορεία που οδήγησε τη χώρα στην έξοδο από το Μνημόνιο.
Παιχνίδια της μοίρας. Ο ιστορικός του μέλλοντος θα καταγράψει το παράδοξο ότι η αριστερή κυβέρνηση οφείλει την ευρωπαϊκή συνειδητοποίησή της σε έναν Πρόεδρο που προέρχεται από άλλη παράταξη.
Ο καθένας μπορεί να έχει τη γνώμη του για την πορεία του Προκόπη Παυλόπουλου στις κυβερνήσεις του κόμματός του- που άλλωστε αξιολογήθηκαν από τους αρμοδίους: έχασαν τις εκλογές. Αλλά στο διακύβευμα που ανέδειξε το δραματικό καλοκαίρι του 2015 ο αφανής ρόλος που έπαιξε ο ίδιος- αλλά και ο Κ. Καραμανλής, όπως θα προκύψει κάποτε από την ιστορική έρευνα, είναι από μόνος του λόγος να είναι υπερήφανοι οι Έλληνες για την εκλογή του. Και να ντρέπονται όσοι σκόρπιζαν ιούς υπονόμευσής της.
Προκύπτει καθαρά από την έγκυρη μαρτυρία του Φρανσουά Ολάντ. Και από άλλες που θα ακολουθήσουν…
ΠΗΓΗ: Το άρθρο του Γιώργου Λακόπουλου δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα anoixtoparathyro.gr