«Ο Ανδρέας Γεωργίου, πρώην επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ, έχει γίνει διεθνές σύμβολο της παγκόσμιας απειλής κατά της ακεραιότητας των επίσημων στατιστικών στοιχείων».
Αυτήν την φοβερή παγκόσμια απειλή επισημαίνουν σε άρθρο τους στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (22/07/2018) ο κ. Έντγουιν Τρούμαν (non-resident senior fellow στο
Peterson institute) και ο κ. Νικολά Βερόν (senior fellow στα Peterson και Bruegel institutes). Τώρα αν με ρωτήσετε τι είναι αυτά τα senior fellow και non-resident
senior fellow θα σας εξομολογηθώ την αμαρτία μου, δεν ξέρω.
Όμως, δεν μπορεί, κάτι σπουδαίο θα είναι για να μην υπάρχει αντίστοιχος Ελληνικός όρος και για να φιλοξενεί το άρθρο τους η «σοβαρή»;; της Κυριακής. Αποφαίνονται μάλιστα ότι καλά έκανε ο κ. Ανδρέας Γεωργίουκαι παραβίασε τον νόμο αγνοώντας το Διοικητικό του Συμβούλιο γιατί, σύμφωνα με τους συντάκτες του άρθρου, με τα μυαλά που έχουν -«τις απόψεις των μελών αυτών»- η αναζήτηση της έγκρισής τους «θα είχε αναμφίβολα οδηγήσει σε παραπλανητικά στοιχεία».
Αν επρόκειτο για τίποτα ουτιδανούς καθηγητές Ελληνικών πανεπιστημίων, όπως η κ. Γεωργαντά, δεν θα δίναμε σημασία, αλλά όταν αυτά τα λένε κοτζάμ senior fellow μας καταλαμβάνουν ρίγη συγκινήσεως. Επισημαίνουν μάλιστα, εντελώς αθώα, ότι τα μέλη αυτά ήταν «πολιτικά διορισμένα». Αλλά ο κ. Γεωργίου τι ήταν; Θεόσταλτος; Εκτός αν γνωρίζουν κάτι που εμείς δεν ξέρουμε δεδομένου μάλιστα ότι ο κ. Τρούμαν υπήρξε και «υψηλόβαθμος αξιωματούχος στο Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ».
Αναρωτιέμαι, υπό το πρίσμα αυτής της αντίληψης, τι χρειάζονται τα συλλογικά όργανα; Γιατί, για παράδειγμα, να μην μπορεί κατευθείαν ένας εισαγγελέας να καταδικάσει και να επιβάλλει την ποινή σε υπόδικους; Είναι τελικά απαραίτητα τα Πρωτοδικεία, τα Εφετεία, ο Άρειος Πάγος; Μήπως είναι σπατάλη χρόνου και χρήματος; Αλλά μήπως δεν είναι απαραίτητοι και οι νόμοι της Πολιτείας αφού αρκεί ένας senior fellow για να κρίνει τι είναι συμφέρον και δίκαιο ερήμην μας αλλά,
εννοείται, πάντα για το καλό μας;
Για να τελειώνουμε με τα καλαμπούρια, μπορεί να μας θεωρούν ιθαγενείς μιας και δεν έχουμε εγχώριους senior fellows όμως κάτι αρχίσαμε και εμείς να ψυλλιαζόμαστε σχετικά με τα διεθνή δίκτυα και τους εγχώριους ανταποκριτές τους. Οι ΗΠΑ τα έχουν αναγάγει σε όργανα κυριαρχίας. Η οικοδόμηση των lobbies αρχίζει από τα Πανεπιστήμια όπου ανιχνεύονται (και δεσμεύονται;;) οι φερέλπιδες λόγω οικογένειας ή ικανοτήτων, νέοι. Τα πανεπιστήμια τους λειτουργούν ως εκκολαπτήρια της «Διεθνούς» των πολιτών(στελεχών) της Παγκόσμιας Οικονομικής Διακυβέρνησης.
Αυτή είναι η «πατρίδα» τους, σε αυτήν ορκίζονται πίστη και αυτήν υπηρετούν.
Τηρώντας πάντα και τον όρκο των σωματοφυλάκων, «όλοι για έναν και ένας για όλους».