Ο Kωνσταντίνος Καραμανλής της Μεταπολίτευσης ήταν εξαιρετικά ανεκτικός με τους δημοσιογράφους που του ασκούσαν κριτική. Είχε άριστη σχέση με τον Σοφιανό Χρυσοστομίδη της «Αυγής».
Διάβαζε με προσοχή τον Πάνο Λουκάκο της «Ελευθεροτυπίας». Και όταν ένιωσε την ανάγκη, κάλεσε τον «εχθρικό» Μάκη Κουρή στο Προεδρικό Μέγαρο και αντάλλαξαν απόψεις!
Δεν «κόλλησε» στο γεγονός ότι η «Αυριανή» κυκλοφορούσε από το 1985 έχοντας κάτω από τον τίτλο της τη φράση «Η εφημερίδα που γκρέμισε τον Καραμανλισμό».
Σε εκείνη τη συνάντηση μάλιστα διαμαρτυρήθηκε στον Κουρή λέγοντας: «Εχεις μια ωραία εκπομπή (σ.σ.: “Eπί του Πιεστηρίου”, Κανάλι 29), αλλά προβάλλεται αρκετά αργά και ό,τι λες για μένα το μαθαίνω την επομένη το πρωί από τους συνεργάτες μου! Δεν την προγραμματίζετε πιο νωρίς, γιατί ξυπνά και ο κόσμος νωρίς το πρωί για να πάει στη δουλειά του;» Αφωνος ο Μάκης. Από τότε η σχέση τους άλλαξε. Ο Κουρής δεν σταμάτησε, βεβαίως, να κάνει κριτική, αλλά πάντοτε φρόντιζε να γνωρίζει και τη θέση του Εθνάρχη.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ανήκε και εκείνος στην ίδια σχολή με τον Καραμανλή. Στη δεκαετία του 1990 ο Γιώργος Τράγκας και ο Νίκος Κακαουνάκης τού έκαναν ασύλληπτης έντασης κριτική από το ραδιόφωνο του Σκάι, έφτασε μάλιστα στο σημείο να αποκαλέσει τον σταθμό «χαμαιτυπείο».
Και όμως. Δεν τους το «κράτησε». Αποκατέστησε τη σχέση του και με τους δύο, τους οποίους συναντούσε μάλιστα τακτικά στην Αραβαντινού. Και, βεβαίως, δεν επέβαλε εμπάργκο στη συμμετοχή στελεχών της Ν.Δ. σε εκπομπές του Σκάι της εποχής.
Ο Κώστας Καραμανλής -και ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και ως πρωθυπουργός- υπέμεινε απίστευτα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη από συγκεκριμένα πρόσωπα.
Το 2000 διάσημος δημοσιογράφος αμφισβητούσε αν έχει παντρευτεί στα αλήθεια τη Νατάσα ή αν έχει συνάψει λευκό γάμο (!!!), αργότερα οι παπαράτσι κυνηγούσαν τα παιδιά του στα σχολεία, μετά προσπάθησαν να τον εκβιάσουν με ένα DVD, στο τέλος τον κυνηγούσαν στις παραλίες της Ραφήνας για να τον εμφανίσουν ως «παχύδερμο».
Και όμως, δεν σήκωσε μισό τηλέφωνο να διαμαρτυρηθεί, δεν εξέδωσε ανακοίνωση. Επειτα από χρόνια μάλιστα δύο από τους υβριστές του ζήτησαν να τον συναντήσουν στο γραφείο του, στην Παναγή Κυριακού. Τους δέχτηκε.
Κάνω αυτή την αναδρομή για έναν απλό λόγο: Για να θυμίσω ότι η Ν.Δ. είναι ένα βαθιά φιλελεύθερο κόμμα. Και οι ηγεσίες της διαχρονικά είναι ανεκτικές ακόμη και στην πλέον κακόπιστη κριτική. Η Ν.Δ. είναι επίσης διαχρονικά ένα κόμμα με αυτοπεποίθηση.
Δεν εκνευρίζεται από σχόλια. Μα, το κυριότερο: Η Ν.Δ. δεν ομοιάζει ούτε στο σημιτικό ΠΑΣΟΚ, που συνέτασσε μαύρες λίστες δημοσιογράφων, ούτε βεβαίως και στον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος συνεχίζει να συμπεριφέρεται στα μέσα ενημέρωσης με ακτιβιστικές μεθόδους του παρελθόντος.
Και, βεβαίως, η Ν.Δ. δεν έχει για τον Τύπο την αντίληψη που έχει ο πρόεδρος Τραμπ!
Το τελευταίο διάστημα, όμως, κάποιοι στη Ν.Δ. κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να μοιάζει η Ν.Δ. με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αποκλείει ο ΣΥΡΙΖΑ μη αρεστούς δημοσιογράφους από τη συνέντευξη Τύπου στη ΔΕΘ; Δεν τους δίνει ερώτηση; Την απαγορεύει; Το ίδιο κάνει και η Ν.Δ. στη δική της! Υπέστη την μήνιν της, μεταξύ άλλων, η δεύτερη σε κυκλοφορία εφημερίδα της χώρας, η «δημοκρατία».
Δεν αρέσει στον ΣΥΡΙΖΑ ένα ρεπορτάζ ιδιωτικού τηλεοπτικού σταθμού; Αποσύρει τα στελέχη του έως ότου συμμορφωθεί. Δεν αρέσει στη Ν.Δ. το ατυχές σχόλιο ενός δημοσιογράφου της ΕΡΤ; Αποσύρει τα στελέχη της και εκείνη.
Εκδίδει ο ΣΥΡΙΖΑ ανακοινώσεις εναντίον εφημερίδων που τον ενοχλούν; Εκδίδει και η Ν.Δ., και καλεί τους οπαδούς της να μην τις αγοράζουν!
Η κεντροδεξιά παράταξη όμως δεν ήταν ποτέ κόμμα διαμαρτυρίας, αλλά κόμμα εξουσίας. Ηταν πάντοτε φιλελεύθερο κόμμα, ποτέ ολοκληρωτικό όπως ο αντίπαλός της - η λέξη «απαγορεύω» τής είναι άγνωστη. Και, βεβαίως, δεν έχει κανέναν λόγο να ακολουθεί πρακτικές της Αριστεράς.
Σύμφωνοι, βεβαίως, το σχόλιο που προκάλεσε την κρίση στις σχέσεις της με την ΕΡΤ ήταν ατυχές, για πολλά μπορεί κανείς να κατηγορήσει τον Μητσοτάκη (αν τον αντιπολιτεύεται), όχι όμως ότι είναι φασίστας.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης που ήξερα, πάντως, αν είχε αντιμετωπίσει ανάλογο περιστατικό, δεν θα απέσυρε το στράτευμα από τη μάχη αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο στον αντίπαλο. Θα τηλεφωνούσε την ίδια μέρα στον δημοσιογράφο και θα μιλούσε μαζί του. Σε δεύτερη φάση θα τον καλούσε στην Αραβαντινού για να τον ρωτήσει: «Σου μοιάζω για... φασίστας, παιδί μου;» Και θα τον αφόπλιζε.
Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι στον δρόμο προς τις εκλογές πρέπει να συνεχίσουμε με το λεξιλόγιο των παρεξηγήσεων. Οχι, ποτέ. Πρέπει να προσέχουμε όλοι! Είναι η ώρα των επιχειρημάτων, όχι των κοσμητικών επιθέτων. Ομως, αν πρέπει να περιμένουμε κάτι από την πολιτική και ιδίως από τις ηγεσίες, είναι να ηγούνται, και όχι να έπονται.
Είμαι βέβαιος πως και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που είναι γενικά ανεκτικός στην κριτική (έχει όμως γύρω του ανθρώπους που ακολουθούν τη λογική «ή μαζί μας ή εναντίον μας»), το καταλαβαίνει. Και αργά ή γρήγορα θα στείλει ξανά το στράτευμα στα μαρμαρένια αλώνια!
Τη συγγνώμη που ζήτησε δεν την έχει ανάγκη!
ΠΗΓΗ: Το άρθρο του Μανώλη Κοττάκη δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Δημοκρατία»