Το βράδυ της 25ης Ιανουαρίου του 2015 ορισμένοι ζούσαν σε ένα συννεφάκι. Είχαν ακόμη στο μυαλό τους την έλλογη και ευγενική εκδοχή της ανανεωτικής Αριστεράς όπως την εξέφραζαν ο Κύρκος, ο Παπαγιαννάκης και ο Μανόλης Αναγνωστάκης.
Ανάμεσά τους υπήρχαν άνθρωποι κυρίως μεγαλύτερης ηλικίας, οι οποίοι πριν στηθούν μπροστά στην τηλεόραση για να παρακολουθήσουν τα αποτελέσματα των εκλογών είχαν ψηφίσει στην κάλπη τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ανθρωποι με δημοκρατικές ευαισθησίες, που ανέμεναν ότι θα δουν μια κυβέρνηση που θα θυμίζει κάτι από αυτά που είχαν ζήσει μεγαλώνοντας με την Αριστερά. Και λέω «μεγαλώνοντας με την Αριστερά» γιατί, όπως πολλοί από εσάς θα θυμάστε, τα χρόνια της Μεταπολίτευσης πολλοί Ελληνες που δεν ανήκαν σε κομματικές δομές είχαν συνδέσει την Αριστερά με κάποιες αξίες και παραστάσεις.
Οχι βέβαια με τον σταλινισμό αλλά με επιλογές ζωής και βιώματα δικά τους. Την αγάπη για τα γράμματα και τις τέχνες, την αντίσταση απέναντι στην ευτέλεια, τις φιλελεύθερες ιδέες με τις οποίες μεγάλωναν τα παιδιά τους, τις μουσικές και τα τραγούδια, τις απάτητες παραλίες, τη ζωή τους. Μιλάω και για ανθρώπους που δεν είχαν σχέση με την ενεργό πολιτική αλλά μεγάλωσαν με την ελληνική, ρομαντική εκδοχή της Αριστεράς. Και αν δεν την ένιωθαν εντελώς δική τους, σίγουρα τους ήταν εξαιρετικά συμπαθής. Πιθανότατα γιατί στην Ελλάδα δεν ζήσαμε Τσαουσέσκου.
Ανθρωποι όπως αυτοί έμειναν ενεοί το βράδυ των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου. Θα μου πείτε, πού το ξέρεις; Ετυχε να κάθομαι δίπλα τους. Και τους είδα να πηγαίνουν για ύπνο απορημένοι, σχεδόν σαν χαμένοι. Τι είχε συμβεί; Είχε μόλις μεταδοθεί η πληροφορία ότι είναι ήδη συμφωνημένη η συγκυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα με τον Πάνο Καμμένο των ΑΝΕΛ.
Αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι η «πρώτη φορά Αριστερά» θα ήταν μια κλειστή ομάδα που χρησιμοποιεί χωρίς αναστολές τη συνταγή Μαδούρο, τον εκτός ορίων λαϊκισμό με απόλυτη περιφρόνηση του νοητικού και πνευματικού επιπέδου του ακροατηρίου της, με μόνο στόχο την εδραίωσή της στην εξουσία. Και δεν μπορούσαν να διανοηθούν όχι μόνον ότι θα έχει μαζί της τον Καμμένο, αλλά και θα τον χαρακτηρίζει μέσω του αρχηγού της αναντικατάστατο. Διότι πρόσωπα όπως ο Καμμένος, ο Πολάκης ή και ο Βερναρδάκης, αν θέλετε, ουδεμία σχέση είχαν με αυτό που περίμεναν, ή αλλιώς με την ευγενική τους αυταπάτη.
Στη συζήτηση αυτή παρενέβη εμμέσως αυτή την εβδομάδα ο Διονύσης Σαββόπουλος, για να υποστεί αυτομάτως τον οχετό του Πολάκη και των τρολ. Το πιο βαρύ που είπε ο Σαββόπουλος δεν ήταν ότι Πολάκης του θυμίζει τον αρκουδιάρη από τα παιδικά του χρόνια στην Θεσσαλονίκη, ήταν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι «η αποτυχία της Αριστεράς». Σε ένα παλιό του τραγουδάκι, τον «Πολιτευτή» είχε γράψει το εξής: «Άλλαξες το σώμα μου με έπιπλα και σκεύη, σαν τον αριστεροχουντισμό που σε βολεύει». Το κυκλοφόρησε στην αρχή σε δισκάκι 45 στροφών αλλά λίγα χρόνια αργότερα, όταν έβγαλε τη «Ρεζέρβα» (1979), άλλαξε μια μόνο λέξη. Και τα στιχάκια πήγαιναν ως εξής: «άλλαξες το σώμα μου με έπιπλα και σκεύη, σαν τον σοσιαλισμό που σε βολεύει». Τη λέξη «αριστεροχουντισμός» πρέπει να την κατασκεύασε ο ίδιος και με τα χρόνια ξεχάστηκε. Όσο κι αν έψαξα δεν τη βρήκα στα λεξικά.
Εδώ η αρχική εκδοχή του τραγουδιού πριν απαλειφθεί ο αριστεροχουντισμός:
Σήμερα που ο Καμμένος είναι εκτός, το ρωμαλέο σύμβολο που έχει ανάγκη αυτή η ομάδα και ο αρχηγός της είναι αναγκαστικά ο Πολάκης. Μάλιστα, μεταξύ Καμμένου και Πολάκη εκφράζεται συχνότατα θαυμασμός και αλληλοεκτίμηση. «Μπορεί να λέει μια κουβέντα παραπάνω, αλλά είναι γνήσιος, ειλικρινής και ο τελευταίος που θα πρέπει να κρίνουμε» ανέφερε πρόσφατα ο κ. Καμμένος για τον αναπληρωτή υπουργό Υγείας.
Τελικά τι συμβολίζει αυτό που έχει ανάγκη ο κ. Τσίπρας; Δύσκολο να το πει κανείς. Μια εκδοχή ίσως να την προσέγγισαν αυτή τη βδομάδα -φευ- οι μακρινοί Σουηδοί και συγκεκριμένα το Ινστιτούτο Timbro το οποίο έδωσε στην Ελλάδα του Αλέξη Τσίπρα τη δεύτερη θέση στην Ευρώπη στο «άθλημα» του απολυταρχικού λαϊκισμού. Την πρώτη θέση στο σχετικό δείκτη την καταλαμβάνει και η Ουγγαρία του Όρμπαν.
Ολα αυτά βεβαίως ελάχιστα φαίνεται να απασχολούν τον κ. Τσίπρα και τα πολιτικά alter ego του. Η ΝΔ λέει ξανά και ξανά ότι ο Τσίπρας είναι ο Πολάκης. Δεν έχει δίκιο. Ο Πολάκης παραμένει αναλλοίωτος, ενώ ο Τσίπρας έχει προχωρήσει πολύ. Κρύβει πια καλά τον Πολακισμό του φορώντας κολλαρισμένα πουκάμισα με μανικετόκουμπα και στα κρυφά καπνίζοντας και κάνα πούρο. Οπως μας ενημέρωσε ο κύριος Πάνος Καμμένος.
ΠΗΓΗ: Το άρθρο του Αλέκου Παπαναστασίου δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα «protagon.gr»