Μέχρι το 2030 με βάση το πρόγραμμα-μνημόνιο πρέπει να πληρώσουμε περίπου 270 δις.
Δηλαδή περίπου 20 δις το χρόνο. Λιγότερα μέχρι το 2020 (γύρω στα 10-13 δις κάθε χρόνο) και παραπάνω μέχρι το 2030 (γύρω στα 20-24 δις κάθε χρόνο).
Και δεν ξεμπερδεύουμε, υπάρχουν κι άλλες οφειλές. Από το 2031 μέχρι το 2057 πρέπει να πληρώσουμε ακόμη 167 δις (Τα στοιχεία είναι από τον ΟΔΔηΧ).
Το πώς προέκυψε αυτό το χρέος σηκώνει μεγάλη συζήτηση. Πόσα είναι τόκοι και πόσα υπερτιμολογήσεις για να βγουν οι μίζες καλύτερα να μην το ψάξουμε γιατί θα μας ανέβει η πίεση. Η καραμέλα πως ξοδεύαμε ως απλοί πολίτες περισσότερα από όσα βγάζαμε είναι …για όσους έχουν πρόβλημα γεύσης. Κάποιοι λίγοι ασφαλώς κέρδισαν πολλά, όμως για τους πολλούς δεν υπήρξε κανένα όφελος. Αυτή είναι η αλήθεια.
Και τώρα που πάμε;
Με την οικονομία σε ύφεση και το ΑΕΠ στα 185 δις, το ποσό της ετήσιας επιβάρυνσης αποπληρωμής αντιστοιχεί περίπου στο 11% του ΑΕΠ.
Το πρωτογενές πλεόνασμα για το 2015 δηλώθηκε στα 2, 25 δις και είναι γνωστό ότι αυτό προέκυψε ακριβώς επειδή ουσιαστικά το Κράτος έχει κάνει στάση πληρωμών των οφειλών του προς τους ιδιώτες.
Το να προσδοκούμε πλεόνασμα 10 φορές μεγαλύτερο, όχι για μια χρονιά αλλά συνεχώς για όλα τα επόμενα 15 χρόνια, αν όχι για τα επόμενα 40 χρόνια, είναι τουλάχιστον …επιστημονική φαντασία.
Καμιά χώρα στον κόσμο, ποτέ στην Ιστορία δεν κατάφερε κάτι τέτοιο!
Με τις επιχειρήσεις να κλείνουν η μια μετά την άλλη, με καμιά προοπτική για νέες επενδύσεις λόγω της υψηλής φορολογίας, με την ανεργία να αυξάνεται και τη ρευστότητα στο μηδέν, είναι αφελές ακόμη και να το συζητάμε.
Η φοροδοτική ικανότητα των πολιτών και των επιχειρήσεων έχει εξαντληθεί. Αυτό φαίνεται από τον αριθμό των επιχειρήσεων που βάζουν λουκέτο και από το ποσοστό των οικογενειών που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας και που έχει ξεπεράσει το 22% ενώ ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι κάτω από το 8%.
Όσο για τα προσδοκώμενα έσοδα από την πάταξη της φοροδιαφυγής, δεν πρόκειται να τα δούμε στον αιώνα τον άπαντα. Όσο θα ισχύουν οι διαφορετικοί φορολογικοί συντελεστές από χώρα σε χώρα και θα επιτρέπεται η ελεύθερη εγκατάσταση των επιχειρήσεων και η κίνηση κεφαλαίων (βλέπε Μάαστριχτ) η φοροδιαφυγή …δεν υπάρχει. Η αποφυγή φορολόγησης στη χώρα μας με τους τεράστιους συντελεστές είναι και θα παραμένει νόμιμη. Τώρα για τους μικρομεσαίους που δεν έχουν την δυνατότητα να καταφύγουν σε αυτή τη λύση υπάρχουν άλλες ιδέες, όπως ΜΚΟ (αυτό το ξέρετε), ΑΜΚ (Αστική Μη Κερδοσκοπική) και τα παραδοσιακά Σωματεία, Σύλλογοι, Όμιλοι και τα συναφή με ειδικό φορολογικό καθεστώς.
Ακόμη η βαριά βιομηχανία μας, ο τουρισμός, είναι βέβαιο ότι θα υποστεί απώλειες λόγω των μεταναστευτικών ροών. ΟΙ πρώτες ενδείξεις έχουν ήδη φανεί στις προκρατήσεις.
Επίσης, καθόλου ασήμαντα δεν είναι τα οικονομικά προβλήματα που προκύπτουν από τις ενέργειες των απελπισμένων και εγκλωβισμένων μεταναστών-προσφύγων. Το κλείσιμο των δρόμων και των σιδηροδρομικών γραμμών έχει επιπτώσεις στις εξαγωγές αλλά και η κατάσταση στο λιμάνι του Πειραιά έχει επιπτώσεις στην τουριστική κίνηση και ιδιαίτερα στην κρουαζιέρα.
Τέλος, ας μην ξεχνάμε πως και το διεθνές οικονομικό περιβάλλον δεν είναι στα καλύτερά του κάτι που κάνει τα πράγματα περισσότερο περίπλοκα.
Είναι λοιπόν, απορίας άξιον.
Πιστεύει κανείς πως μπορούμε να ξεφύγουμε από αυτή τη δίνη;