Αφού, μάταια, περίμενε να διοργανωθούν «εορτές και πανηγύρεις» για την 20η επέτειο από την ένταξη της χώρας στο ευρώ αποφάσισε να πανηγυρίσει μόνος του.
Έτσι, αφού τα καλοταϊσμένα, επί των ημερών του ΜΜΕ, δεν εξέδωσαν ειδικά πανηγυρικά ένθετα παραθέτοντας τα «ευεργετήματα» που αποκόμισε η χώρα και η κοινωνία από την ένταξη, αφού τα κόμματα και κυρίως αυτό με το οποίο κυβέρνησε την χώρα για 8 έτη δεν ανήρτησαν εορταστικά λάβαρα και δεν διοργάνωσαν σχετικές ημερίδες, αφού τα ΑΕΙ δεν καθιέρωσαν ειδικά μαθήματα «δημιουργικής λογιστικής» και «αερόβιας» αισιοδοξίας περιορίστηκε σε μια λιτή και «ταπεινή» δική του δήλωση. Ταπεινή αφού το ευρώ, ως «εθνικός στόχος», προσδιορίζεται ανιδιοτελώς και το «δοξάστε με» προκύπτει, δεν απαιτείται, ούτε καν διατυπώνεται ευθέως.
Βεβαίως δεν έχει δίκιο όταν υποστηρίζει ότι: «το ευρώ ήταν το πρώτο βήμα στο εγχείρημα της ενωμένης Ευρώπης». Αφού αναμφίβολα το πρώτο αποφασιστικό βήμα ήταν ή συμφωνία της Ρώμης και ειδικά για την χώρα μας η πανηγυρική ένταξή της στην ΕΟΚ ως δέκατο μέλλος το 1981. Τότε που ο ίδιος και το κόμμα του υποστήριζαν με φανατισμό ότι ΕΟΚ και ΝΑΤΟ ήταν «το ίδιο συνδικάτο» εναντιούμενοι με πάθος στην ένταξη. Επίσης είναι αυθαίρετη η διαπίστωσή του ότι: «Ο ελληνικός λαός σήμερα έχει αναγνωρίσει την αξία του ευρώ» αφού αυξάνονται και πληθύνονται συνεχώς οι μελέτες και οι αναλύσεις που καταγράφουν τις καταστροφικές επιπτώσεις από την νομισματική πρόσδεση μιας οικονομίας με μεγάλα διαρθρωτικά προβλήματα και χαμηλή παραγωγικότητα –όπως η ελληνική- σε ενιαίο νόμισμα με ακμαίες οικονομίες όπως η Γερμανική. Επιπτώσεις ιδιαίτερα οδυνηρές για άνεργους, μισθωτούς και συνταξιούχους. Εκτός εάν υιοθετεί αίολες στάσεις της κοινής γνώμης, σαν αυτές που οδήγησαν το ΗΒ εκτός Ε.Ε., ή ακόμα χειρότερα σαν αυτήν που θα οδηγούσε την χώρα, παρασυρμένη από τον λαϊκισμό του ΠΑΣΟΚ, εκτός ΕΟΚ.
Το γεγονός ότι το ευρώ δεν είναι πανάκεια προκύπτει -ακόμα και πριν από την κατακλυσμιαία επίπτωση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης στις αδύναμες οικονομίες του Νότου- και από το γεγονός ότι τρείς από τις πιο «νοικοκυρεμένες» οικονομίες της ΕΕ αρνήθηκαν το «ευεργέτημα», αυτοεξαιρούμενες από την ένταξη. Πρόκειται για την Δανία, την Σουηδία και το ήδη εκτός Ευρώπης ΗΒ. Και αν για την Αγγλία ισχύει, σε ένα βαθμό, η συναισθηματική πρόσδεση με την λίρα που αποτέλεσε ένα από τα «θωρηκτά» της αυτοκρατορίας, προφανώς δεν ισχύει το ίδιο για τους Σκανδιναβούς. Απλώς δεν θέλησαν να παραδώσουν το «εργαλείο» της νομισματικής πολιτικής τους σε ξένα χέρια ούτε να εκθέσουν την οικονομία τους στον επικίνδυνο, όπως αποδείχθηκε, πόλεμο των αποθεματικών νομισμάτων.
Έχει απολύτως άδικο ο κύριος Σημίτης όταν υποστηρίζει ότι: «το ευρώ ήταν το πρώτο βήμα στο εγχείρημα της ενωμένης Ευρώπης», αφού όπως είχε τονίσει ενώπιον της ολομέλειας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στις 15 Σεπτεμβρίου του 1983 «από την αρχή, από την συνθήκη της Ρώμης του 1957, στόχος ήταν η πολιτική ενοποίηση», για να συμπληρώσει ότι: «η καθυστέρηση της πολιτικής σε σχέση προς την οικονομική ενοποιητική πορεία […] όχι μόνο ανέστειλε την πορεία προς την Ένωση, αλλά συνετέλεσε και στην επιβράδυνση των επιδιώξεών μας στον ίδιο τον οικονομικό τομέα». Σχεδόν μια εικοσαετία λοιπόν μετά από αυτήν την ιστορική ομιλία ο λανθασμένος δρόμος της νομισματικής ενοποίησης είχε προταχθεί ενώ είχε παραπεμφθεί στις Ευρωπαϊκές καλένδες η πολιτική ενοποίηση. Όπως τόνισε πρόσφατα ο Κώστας Καραμανλής: «το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα έχει μείνει ημιτελές και ότι δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες ούτε των θεμελιωτών του ούτε των Ευρωπαίων πολιτών» ενώ και η «βεβιασμένη και άκαιρη διεύρυνση της Ένωσης, χωρίς προηγουμένως να έχει εξασφαλισθεί η εμβάθυνση των Ευρωπαϊκών θεσμών» έχει συμβάλλει στην «σημερινή εικόνα στασιμότητας».
Η πολιτική ενοποίηση υπήρξε από την αρχή ο μεγάλος εθνικός στόχος. Αυτό το όραμα οδήγησε την χώρα να γίνει το πρώτο συνδεδεμένο μέλος στην συνθήκη των έξη, ήδη τον Νοέμβριο του 1962. Ήταν πολιτικό και εθνικό το πρόταγμα, όχι οικονομικό, γιατί σωστά είχε από τότε εκτιμηθεί ότι μια τέτοια εξέλιξη θα θωράκιζε την χώρα απέναντι στις εξωτερικές απειλές και θα την απάλλασσε από την ανάγκη «προστατών». Η πτώση του Ανατολικού μπλοκ, η ενοποίηση της Γερμανίας, η άστοχη διεύρυνση της Ένωσης από τα 12 μέλη στα 28 εξυπηρετούσε οικονομικούς και γεωπολιτικούς στόχους των ΗΠΑ και της Γερμανίας αλλά ήταν σε βάρος της πορείας προς την πολιτική ενοποίηση. Δηλαδή σε βάρος του βασικού εθνικού στόχου στον οποίο καθυστερημένα συντάχθηκε και το ΠΑΣΟΚ. Γιατί, βέβαια, καλά ήταν τα χρήματα των ταμείων σύγκλισης, χάρις στα οποία «πέρασαν αυτοί πολύ καλά» ενώ κάτι έπεσε από το τραπέζι και για τους πολίτες –για να θυμηθούμε το «όλοι μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου- αλλά απομακρύνθηκε ο βασικός εθνικός στόχος. Αδιάψευστος μάρτυρας των συνεπειών η στάση ισχυρών εταίρων έναντι του τραμπουκισμού της Τουρκίας προς την Κύπρο και την Ελλάδα.
Δεν είναι, συνεπώς, ανεξήγητη η σιωπή των ΜΜΕ και των κομμάτων για την επέτειο του «μεγάλου επιτεύγματος» έστω και αν αυτή πικραίνει τον κύριο Σημίτη.