Παρακολουθώ με ενδιαφέρον όλες αυτές τις αντιδράσεις που προκαλούνται με αφορμή τον στρατιωτικό χαιρετισμό των Τούρκων αθλητών κατά τη διάρκεια αγώνων ή στα αποδυτήρια των ομάδων τους.
Να μου επιτρέψετε να έχω μια αιρετική άποψη, σε σχέση με όλες όσες έχουν κυριαρχήσει στο μιντιακό περιβάλλον.
Δεν θα μπω στην ουσία της συμπεριφοράς της Τουρκίας διαχρονικά, μια και ως Μικρασιάτης έχω και γνώση και θέση.
Άρα, μακριά από μένα ακόμη και ως αποχρώσα υποψία ότι θα στήριζα με τον όποιον τρόπο καουμπόικες λογικές, όπως αυτές που εφαρμόζει ο Ερντογάν (με την κάλυψη των μεγάλων δυνάμεων) στην περιοχή.
Από αυτό το σημείο όμως να κατηγορούμε τους Τούρκους ποδοσφαιριστές, αθλητές, μαθητές ή την τουρκική ηγεσία, γιατί με κάθε τρόπο στηρίζουν την πατρίδα τους είναι πραγματικά πέρα από κάθε λογική.
Δηλαδή, την ώρα που σκοτώνονται δεκάδες συμπατριώτες τους, που υπηρετούν την πατρίδα τους, τι θα έπρεπε να κάνουν, να χορεύουν ζεϊμπέκικο και τσιφτετέλι για να μην ενοχληθούμε εμείς;
Ή οι άλλοι λαοί έχουν διαφορετική συμπεριφορά. Από τους Βρετανούς (για να θυμηθούμε τι πέρασε ο Αργεντινός άσος της Τότεναμ, Αρντίλες, όταν ξέσπασε ο πόλεμος στα Φώκλαντ) μέχρι τους Αμερικανούς. Πάνω από όλα και όλους είναι η πατρίδα τους, είτε έχει δίκιο είτε έχει άδικο.
Μπορεί να μας ενοχλεί, μπορεί να μην είναι ανθρωπιστικό, μπορεί να μην είναι δίκαιο, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα.
Μια πραγματικότητα σκληρή, που όλοι οι άλλοι την αντιλαμβάνονται πλην ημών. Τα αποτελέσματα αυτής της διαχείρισης σε πνευματικό και σε υλικό επίπεδο είναι γνωστά.
Χάνουμε διαχρονικά εδάφη και πλέον αργά και σταθερά γινόμαστε κομμάτι του παγκοσμιοποιημένου αχταρμά.
Χωρίς ταυτοτικά στοιχεία, χωρίς πυξίδα, χωρίς πρόγραμμα και σχέδιο.
Μακάρι ο κόσμος να ήταν αλλιώς, αλλά σε αυτόν ζούμε εμείς και τα παιδιά μας.
Και οι Τούρκοι το έχουν καταλάβει καλά αυτό και διαρκώς κερδίζουν εδάφη και ισχυρές συμμαχίες, την ώρα που εμείς κονταίνουμε διαχρονικά.
Όσο και να ενοχλούνται κάποιοι, είναι καιρός να αρχίσουμε να παίρνουμε κάποια μαθήματα από τη συμπεριφορά των γειτόνων μας.
Διότι εμείς έχουμε πάει στην αντίπερα όχθη. Να μη διεκδικούμε, να μη φωνάζουμε, να κατεβάζουμε τις σημαίες, να διαγράφουμε την ιστορία μας. Να έχουμε μια πολιτική τού να μην ενοχλήσουμε κανέναν, γιατί πώς θα τα βάλουμε με τα… θηρία.
Λες και η ιστορία μας δεν είναι γεμάτη από τέτοιες… τρελές περιπτώσεις αντίστασης.
Φανταστείτε δηλαδή, μέρες που είναι, ο Ιωάννης Μεταξάς και ο ελληνικός λαός να ακολουθούσαν τη σημερινή στρατηγική στα εθνικά θέματα, πού θα είχαν φτάσει οι Ιταλοί και οι Γερμανοί. Όπως ορθά έλεγαν οι Λατίνοι, εάν θες ειρήνη προετοιμάσου για πόλεμο (Si vis pacem para bellum). Και εμείς, αντί για να προετοιμαζόμαστε σε κάθε επίπεδο, ασχολούμαστε με τις γελοιότητες τύπου «Joker». Δείτε πώς μας την έφεραν στο θέμα των Σκοπίων για να καταλάβετε. Και αυτό είναι μόνο η αρχή δυσάρεστων εξελίξεων στα εθνικά μας θέματα. Μέχρι να ξυπνήσουμε, θα έχουμε καθίσει στο τραπέζι για να μοιραστούμε και το Αιγαίο. Αλλά τότε θα είναι όχι απλώς αργά, αλλά πολύ αργά για δάκρυα. Μας το ετοιμάζουν το πακέτο, για αυτό το γράφω. Για αυτό και κρούω τον κώδωνα του κινδύνου. Έστω και για την τιμή των όπλων…
ΠΗΓΗ: Το άρθρο του Νίκου Ελευθερόγλου δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Παρασκήνιο»