Εχουμε δει σωρεία δημοσιευμάτων που αναφέρονται στον τρόπο με τον οποίο τα μεγάλα κράτη τα οποία σέβονται τον εαυτό τους και την ιστορία τους, και νοιάζονται για το μέλλον τους, επηρεάζουν τη βιομηχανία του κινηματογράφου, για την αναπαραγωγή μέσα από τις ταινίες τής ιστορίας και των εθνικών στόχων και οραμάτων καθενός εξ αυτών.
Με τον τρόπο αυτόν, η βιομηχανία του κινηματογράφου συμβάλλει, στο μέτρο που της αναλογεί, στη διαμόρφωση της εθνικής ταυτότητας και του συλλογικού υποσυνειδήτου κάθε έθνους.
Για το τι ισχύει στην Ελλάδα, πρέπει να πάμε 40 χρόνια πίσω. Τη δεκαετία του 1980, όταν με τον νόμο-πλαίσιο για την Παιδεία του 1982 άνοιξαν διάπλατα οι πόρτες για να γίνουν πανεπιστημιακοί δάσκαλοι άτομα που υπηρετούσαν το κόμμα και την ιδεοληψία τους και τα πανεπιστήμια αλώθηκαν από εθνομηδενιστές, αριστερούς και αριστεριστές καθηγητές.
Αυτή η κατάσταση, λοιπόν, έχει επηρεάσει την ελληνική βιομηχανία κινηματογράφου, η οποία αρνείται να συμφιλιωθεί με την πραγματικότητα και να υπηρετήσει την πατρίδα, αλλά είτε περιορίζεται σε αναπαραγωγή της παθογένειας της κοινωνίας είτε εκφυλίζει όποιες ηθικές αξίες έχει η ελληνική κοινωνία. Γιατί τα γράφουμε αυτά;
Τις προηγούμενες ημέρες είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε μια κινηματογραφική ταινία που γυρίστηκε στο Χόλιγουντ και είχε ως θέμα την Ελληνική Επανάσταση του 1821.
Το περίεργο είναι ότι, όταν αναζήτησα κριτικές για την ταινία, δεν είδα ούτε μία από τους συντάκτες του είδους. Ούτε μία! Εχει κι αυτό την εξήγησή του.
Η μεγάλη έκπληξη ήταν η ίδια η ταινία, η οποία έχει τίτλο «Οι βράχοι της ελευθερίας» και το σενάριό της βασίζεται στο βιβλίο της ομογενούς μας Μαριάννας Μητροπούλου, που ζει στις ΗΠΑ.
Δεν θα κάνουμε κριτική στην ταινία, γιατί αυτό είναι έργο και δουλειά των «ειδικών». Θα αναφερθούμε, όμως, στο περιεχόμενο και στην πλοκή της. Η ταινία παρουσιάζει με αρκετά αντικειμενικό τρόπο τη σκλαβιά και τη βαρβαρότητα που ασκούσαν επί τέσσερις αιώνες οι Τούρκοι στους υπόδουλους Ελληνες, στηλιτεύει τον ρόλο των κοτζαμπάσηδων, των φοροεισπρακτόρων και του κλήρου.
Επίσης, παρουσιάζει με έναν τρόπο που πραγματικά εκπλήσσει τα κλασικά χαρακτηριστικά της ελληνικής κοινωνίας της εποχής του 1821, τις ηθικές αρχές και αξίες, το εθνικό και πατριωτικό φρόνημα των Ελλήνων, όλα εκείνα τα στοιχεία που οδήγησαν στην Εθνεγερσία και την απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό.
Μάλιστα, είναι τόσο πετυχημένος ο τρόπος που το κάνει αυτό, ώστε ο θεατής ανακαλύπτει ότι πολλά από αυτά τα στοιχεία έχουν ξεχαστεί - να είναι καλά οι εθνομηδενιστές και εθνοαποδομητές καθηγητές πανεπιστημίου, που βγάζουν δασκάλους και καθηγητάδες κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν αυτών, οι οποίοι με τη σειρά τους επηρεάζουν αντίστοιχα τα παιδιά, για να φθάσουμε στην κατάσταση που είναι σήμερα η Ελλάδα και ο Ελληνισμός: μια καθ’ όλα χρεοκοπημένη χώρα, μια κοινωνία χωρίς όραμα και με ισοπεδωμένες τις ηθικές αρχές και αξίες, ένα αποπροσανατολισμένο έθνος.
Εγραψα παραπάνω ότι δεν υπάρχουν κριτικές για την ταινία. Μάλλον φοβούνται να γράψουν κριτικές για να μη βρεθούν μεταξύ δύο πυρών, των εθνομηδενιστών και των απλών Ελλήνων που αγαπούν την πατρίδα τους.
Τέλος, να πάμε και στο «ζουμί» της υπόθεσης: Μια ταινία που εκθειάζει τον επαναστατικό αγώνα των Ελλήνων και αποθεώνει τους αγωνιστές επαναστάτες, με κορυφαίο τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, έχει γυριστεί στις ΗΠΑ, και μάλιστα στο Χόλιγουντ, ενώ αντίστοιχη ταινία έχει να γυριστεί στην Ελλάδα πολλές δεκαετίες.
Και αναρωτιέται κανείς γιατί...
Η απάντηση βρίσκεται σε όσα αναφέραμε στην αρχή του άρθρου για τους διανοουμένους που -αν δεν μισούν- φοβούνται να δηλώσουν ότι αγαπούν την Ελλάδα και τους Ελληνες και σε μια βιομηχανία κινηματογράφου που έχει τα ίδια χαρακτηριστικά. Αρα, ποιος θα γράψει σενάριο που εκθειάζει την Ελλάδα και την Ιστορία μας, ποιος παραγωγός θα αναλάβει να κάνει τέτοια ταινία, ποιος σκηνοθέτης θα αναλάβει να τη σκηνοθετήσει και ποιοι ηθοποιοί θα τολμήσουν να παίξουν;
Οσο για τις κριτικές; Διάβασα περίπου 100 κριτικές του κοινού. Το 85%-90% είναι θετικές και βαθμολογούν καλά την ταινία, και οι υπόλοιπες είναι δηλητηριώδεις. Λες και τους έβρισες τη μάνα τους! Αυτή είναι η κατάσταση στην πατρίδα μας, δυστυχώς. Ο πατριωτισμός και η αγάπη στο έθνος είναι εξοβελιστέα, ενώ αποτελεί περίπου τίτλο τιμής το να βρίζεις και να μισείς την Ελλάδα και τους Ελληνες. Γι’ αυτό είμαστε ένα αποπροσανατολισμένο έθνος και είναι αδήριτη η ανάγκη να αποκτήσουμε όραμα και πυξίδα.
Δεν το έχω ξανακάνει, αλλά ειλικρινά νιώθω την ανάγκη να το κάνω: Να πάτε να δείτε την ταινία, να αναβαπτιστείτε εθνικά και πατριωτικά, γιατί πραγματικά έχουμε ανάγκη από τα νάματα του Αγώνα του 1821, αφού θα χρειαστεί να αγωνιστούμε και πάλι για να απελευθερώσουμε την πατρίδα μας από την ιδιότυπη υποδούλωση, στην οποία την οδήγησαν οι κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών.
ΠΗΓΗ: Το άρθρο του Σάββα Καλεντερίδη δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Δημοκρατία»