Η 24 Μαΐου δεν θα είναι η “άλλη μέρα” για την Ελλάδα όπως, τουλάχιστον, είχε προμοταριστεί από την κυβέρνηση ότι, δηλαδή, θα ήταν η αρχή της ανάπτυξης για τη χώρα.
Η αλήθεια είναι ότι είναι μία μέρα εκκίνησης μιας νέας πραγματικότητας η οποία ξεκίνησε από την ελληνική Βουλή και επισφραγίστηκε στο Eurogroup.
Τι σημαίνει αυτό? Σημαίνει ότι πλέον για το διηνεκές δεν θα μπορούμε να είμαστε τα “κακά παιδιά της Ευρώπης. Οι άτακτοι του νότου. Και οι πονηρούληδες που φοβούμενοι το πολιτικό κόστος άλλα υποσχόμαστε και άλλα κάναμε”.
Επιπλέον, ουδείς στο μέλλον υποψήφιος αρχηγός ή πρωθυπουργός δεν θα υπόσχεται άλλα και θα κάνει άλλα.
Δηλαδή, δεν θα υπάρξει πλέον Έλληνας πρωθυπουργός που από το βήμα της Βουλής θα δηλώσει ότι “πλανήθηκε πλάνην οικτρά”, όπως έκανε ο Αλέξης Τσίπρα σε μια κρίση ειλικρίνειας ή χρησιμοποιώντας ένα επικοινωνιακό τέχνασμα.
Τώρα, εκτός αυτού η Ελλάδα και κατά συνέπεια το ελληνικό σύστημα έχει πλέον “δεθεί” με πολύ ισχυρό “συμβόλαιο” με τους πιστωτές μας καθώς επί της ουσίας τους παραχωρήθηκε το... management της χώρας.
Με άλλα λόγια οι πιστωτές μας δια του Αλέξη Τσίπρα έκαναν δύο πράγματα.
Πρώτον, μας επέβαλαν σκληρά μέτρα και πάνω από όλα πήραν την εγγύηση ότι τα μέτρα αυτά θα εφαρμόζονται, κατά γράμμα, γιατί σε περίπτωση δημοσιονομικής εκτροπής θα ενεργοποιείται ο “κόφτης”.
Δεύτερον, και εξ ίσου σημαντικό έλεγξαν, μέσω του Ταμείου Αποκρατικοποιήσεων, για τα επόμενα 100 χρόνια την δημόσια περιουσία της χώρας.
Το τελευταίο, δε, ήταν πιο σημαντικό για τους πιστωτές, κυρίως δε για τους Γερμανούς, που το ζητούσαν από την ημέρα που άρχισαν να μας δανείζουν και ουδέποτε είχαν καταφέρει να το πάρουν. Είναι αλήθεια, ότι ούτε ο Λουκάς Παπαδήμος συναίνεσε σε αυτό το αίτημα ούτε ο Αντώνης Σαμαράς.
Και επειδή, ο “επιμένω νικά” το κατάφεραν με τον Αλέξη Τσίπρα επί της ουσίας ως προαπαιτούμενο για τη ρύθμιση του χρέους.
Και αυτό γιατί? Γιατί, πολύ απλά, οι Ευρωπαίοι δανειστές μας δια των Γερμανών ζητούσαν ένα “collateral” ήτοι υποθήκη, όπως λέγεται στη γλώσσα των τραπεζών, που θα εξασφαλίζει τα δάνεια που έχουν δώσει.
Δηλαδή, τόσο οι Γερμανοί όσο και οι άλλοι Ευρωπαίοι πιεζόμενοι αφενός από την πραγματικότητα και αφετέρου από το ΔΝΤ θα συμφωνήσουν στη ρύθμιση του χρέους αφού προηγουμένως, όμως εξασφάλιζαν τις υποθήκες ώστε αφενός να το περάσουν από τα Κοινοβούλια τους χωρίς πολιτικό κόστος και αφετέρου εξασφαλίζοντας στο ακέραιο τα χρήματά τους.
Και πράγματι, οι αποφάσεις θα ληφθούν μετά τις Γερμανικές εκλογές και αφού εμείς, ως χώρα, έχουμε εφαρμόσει τα πάντα κατά γράμμα.
Με άλλα λόγια η κουβέντα θα αρχίσει μέσα στο 2017 και οι αποφάσεις θα ληφθούν σίγουρα μετά το 2018.
Τότε η Άγγελα Μέρκελ θα έχει ξεπεράσει τον “κάβο” των Γερμανικών εκλογών και ακόμα και αν επανεκλεγεί Καγκελάριος σίγουρα δεν θα έχει υπουργό Οικονομικών τον Σόιμπλε ο οποίος αντιδρά στην προοπτική της μεγάλης επιμήκυνσης της
αποπληρωμής του ελληνικού χρέους.
Ως πιθανότατη εκδοχή είναι μία μακρά χρονικά επιμήκυνση του χρέους η οποία θα επιτραπεί να περάσει τα Ευρωπαϊκά Κοινοβούλια αφού το collateral είναι ένας... Αιώνας.
Για την ιστορία, αξίζει να σημειώσουμε ότι αυτό το περίφημο Ταμείο Αποκρατικοποιήσεων που περιλαμβάνει όλη την κρατική περιουσία ήταν πατέντα και απαίτηση των Γερμανών οι οποίοι το είχαν εφαρμόσει μετά την επανένωση των δύο Γερμανιών συστήνοντας ένα αντίστοιχο Ταμείο και δια χειριζόμενοι την περιουσία της Ανατολικής Γερμανίας. Με την διαφορά, βέβαια,, ότι το εν λόγω ταμείο είχε διάρκεια 10 έτη ενώ στο δικό μας πρόσθεσαν και ένα ακόμη μηδενικό και το έκαναν αιωνόβιο.
Και επειδή όλα αυτά σχεδιάστηκαν πριν από μας για μας και συμφωνήθηκαν τώρα μεταξύ της παρούσας κυβέρνησης και των δανειστών το ερώτημα που μένει είναι ποιος θα είναι ο πρωθυπουργός όταν ληφθεί η οριστική απόφαση διευθέτησης του χρέους κάτι που θα εξαρτηθεί, βεβαίως, και από το χρόνο που οι δανειστές θα επιλέξουν να το υλοποιήσουν?
Και το λέω αυτό γιατί σίγουρα ο Αλέξης Τσίπρας δίνοντας στους ξένους, επί της ουσίας, το management της χώρας θα επιθυμούσε σίγουρα να κρατήσει για τον ίδιο τη θέση του Προέδρου στην εταιρεία “Ελλάδα Α.Ε”.