Το πυρηνοκίνητο αεροπλανοφόρο “Charles de Gaulle” (R-91), που από την Παρασκευή ναυλοχεί στον προβλήτα «Κ14» στο Μαράθι του Ναυστάθμου της Σούδας, αποτελεί σήμερα το μοναδικό αεροπλανοφόρο της Γαλλίας, που σημειωτέον είναι μία εκ των πυρηνικών δυνάμεων παγκοσμίως, αλλά και μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.
Το πως ναυπηγήθηκε όμως το αεροπλανοφόρο αυτό και γιατί παρέμεινε… «ανάδελφο» έχει αξία να εξετάσουμε, καθώς αποδεικνύει – πιστεύουμε – ότι στρατηγικής σημασίας λάθη δεν κάνουμε μόνο οι μικρές γεωγραφικά χώρες, αλλά και οι θεωρούμενες (που είναι) ως μεγάλες και ισχυρές
Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 η Γαλλία, μία εκ των πυρηνικών δυνάμεων, αλλά και παγκόσμια δύναμη, με υπερπόντιες κτήσεις και στρατηγικά ενδιαφέροντα, αποφάσισε να προχωρήσει στην κατασκευή δύο πυρηνοκίνητων αεροπλανοφόρων.
Στις 3 Φεβρουαρίου 1986, η τότε γαλλική κυβέρνηση της αριστεράς αποφάσισε να προχωρήσει στην ονοματοδοσία του πρώτου σκάφους, ονομάζοντάς το “Richelieu”, προς τιμήν του ομώνυμου Καρδινάλιου και ηγέτη της Γαλλίας, ο οποίος θεωρείται ως ο δημιουργός του Γαλλικού Ναυτικού αλλά και της Γαλλικής Ακαδημίας («για την υπεράσπιση της Γαλλικής γλώσσας»).
Λίγο καιρό αργότερα, τον Μάϊο του 1986, στις εκλογές νικά η Γκωλική δεξιά και ο Ζακ Σιράκ αναλαμβάνει για δεύτερη φορά Πρωθυπουργός της χώρας. Έχοντας στο μυαλό του να συσπειρώσει τη δεξιά υπέρ του στις επόμενες προεδρικές εκλογές της Γαλλίας του 1988, αποφάσισε νε μετονομάσει το υπό κατασκευή πρώτο πυρηνοκίνητο αεροπλανοφόρο της Γαλλίας, σε “Charles de Gaulle” (“CDG”), με το αιτιολογικό να δοθεί το όνομα σε έναν Πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας, που τόσα πολλά πρόσφερε στη χώρα του στη διάρκεια του Β’Παγκοσμίου πολέμου και μετά ώστε να συμπεριληφθεί μεταξύ των «Μεγάλων Νικητών» και το δεύτερο να λάβει κανονικά την ονομασία “Richelieu”! Όπερ και εγένετο, αλλά δυστυχώς για τη Γαλλία η ναυπήγησή του ακυρώθηκε για «οικονομικούς λόγους».
Έτσι η Γαλλία παρέμεινε ως σήμερα με ένα και μόνο πυρηνοκίνητο αεροπλανοφόρο, και γενικότερα αεροπλανοφόρο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε καθαρά επιχειρησιακό επίπεδο.
Το 2007, αυτά τα επιχειρησιακά προβλήματα από την παρουσία ενός και μόνο αεροπλανοφόρου στο Γαλλικό Ναυτικό ήταν κάτι παραπάνω από εμφανή και ο τότε Πρόεδρος της χώρας Νικολά Σαρκοζύ έκρινε ότι ένα δεύτερο αεροπλανοφόρο ήταν άκρως απαραίτητο για την κάλυψη» των προαναφερθέντων επιχειρησιακών κενών. Όμως και αυτή τη φορά η ναυπήγηση ενός δεύτερου πυρηνοκίνητου αεροπλανοφόρου δεν υλοποιήθηκε για καθαρά οικονομικούς λόγους!
Στις αρχές Δεκεμβρίου 2020, ο Γάλλος Πρόεδος Εμμανουέλ Μακρόν ανακοίνωσε ότι το «Νέας Γενιάς Αεροπλανοφόρο» (Porte-Avions Nouvelle Génération /PANG) θα είναι πυρηνοκίνητο και αναμένεται να ενταχθεί επιχειρησιακά στο Γαλλικό Ναυτικό…το 2038! Η προσπάθεια αυτή των Γάλλων ξεκίνησε μετά την μη επιτυχή προσπάθειά τους να ναυπηγήσουν σε συνεργασία με τους Βρετανούς ένα αεροπλανοφόρο της τάξης των 65.000 τόνων, κλάσης “Queen Elizabeth”!
Το γαλλικό σχέδιο, με προσωρινή κωδική ονομασία “PA2” και ανεπίσημα να ονομάζεται “Richelieu”, θα έχει και αυτό τη σχεδίαση των «δύο νησιών» του βρετανικού αεροπλανοφόρου, αλλά θα έχει «καταπέλτες» για την απωνήωση και «συρματόσχοινα» για την προσνήωση των μαχητικών από/στο κατάστρωμά του, αντί της “ski-ramp” που έχει το βρετανικό καθώς επιχειρεί τα κάθετης/σύντομης από/προσνήωσης μαχητικά F-35B!
Το αεροπλανοφόρο αυτό θα κατασκευαστεί από τη Naval Group στα ναυπηγεία της στο Σαιντ-Ναζαίρ, στις εκβολές του ποταμού Λουάρ, στη Βρετάνη, καθώς είναι το μόνο ναυπηγείο που μπορεί να κατασκευάσει σκάφος τέτοιων διαστάσεων!
Αν όλα εξελιχθούν σύμφωνα με το σχεδιασμό η καθέλκυση προγραμματίζεται για το 2036, για να αρχίσουν μετά οι δοκιμές εν πλω και το 2038, να ενταχθεί επιχειρησιακά στη δύναμη του Γαλλικού Ναυτικού, που θα έχει τότε ένα πυρηνοκίνητο αεροπλανοφόρο της τάξης των 75.000 τόνων, έναντι των 42.000 τόνων του “CDG”, με δύο πυρηνικούς αντιδραστήρες Κ22, που θα μπορεί να αναπτύσσει ταχύτητα 27 κόμβων και να φιλοξενεί 2.000 ναυτικούς σε άνετες καμπίνες των 6-8 ατόμων εκάστη!
Όλα αυτά βεβαίως, ΑΝ τελικώς υλοποιηθούν, γιατί κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τι θα γίνει ως το τέλος, προήλθαν από την επιχειρησιακή αναγκαιότητα και ένα «παράδοξο» που συνέβη πριν 2-3 χρόνια, όταν το “CDG” πραγματοποίησε μία παροδική μεν, υποχρεωτική δε, «έξοδό» του από την ενεργό υπηρεσία για ένα διάστημα περίπου 14-15 μηνών για γενική επισκευή, συντήρηση των πυρηνικών του αντιδραστήρων και αλλαγής του πυρηνικού καυσίμου αυτών, που δεν είχαν αλλαχθεί από τότε που μπήκε στην ενεργό υπηρεσία!
Το διάστημα αυτό, η Γαλλία ήλθε σε συνεννόηση με τις ΗΠΑ, και πραγματοποιήθηκε η «Επιχείρηση Λαφαγιέτ», που πήρε το όνομά της από τον Γάλλο πολιτικό και στρατιωτικό, ο οποίος ήταν και ένας εκ των πρωταγωνιστών της Αμερικανικής Επανάστασης! Κατά τη διάρκεια της επιχείρησης αυτής ολόκληρη πτέρυγα με 12 μαχητικά Rafale-M και δύο αεροσκάφη ιπτάμενα ραντάρ E-2C Hawkeye, ίδιου τύπου με αυτά που έχουν και στο Αμερικανικό Ναυτικό, προκειμένου οι πιλότοι τους να μην χάσουν την πτητική τους διαθεσιμότητα σε επιχειρήσεις επί ενός αεροπλανοφόρου (απονηώσεις/προσνηώσεις) κάτι που θα είχε καταστρεπτικές συνέπειες για το μέλλον της γαλλικής ναυτικής αεροπορίας, που θα την έφερνε πίσω πάρα πολλά χρόνια!
Και όλα αυτά επειδή η υπερδύναμη Γαλλία, η Γαλλία με τα πυρηνικά της, με τις υπερπόντιες κτήσεις της, αλλά και τη διαστημική της παρουσία (μη ξεχνάμε ότι προ μερικών ετών προστέθηκε ΕΠΙΣΗΜΑ στον τίτλο τον Αεροπορικών της Δυνάμεων και η λέξη «Διάστημα»), δεν είχε φροντίσει να έχει και ένα δεύτερο αεροπλανοφόρο.
Λ.Σ.Μ.