Στις 4-5 Μαρτίου 1827 σημειώθηκε η μεγάλη νίκη του Στρατηγού Γεωργίου Καραϊσκάκη στη Μάχη του Κερατσινίου στον Πειραιά, γεγονός που αποτέλεσε μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του μεγάλου Στρατηγού της Ρούμελης!
Η προαναφερθείσα μάχη και η νίκη του Καραϊσκάκη στο Κερατσίνι εντάσσεται στο πλαίσιο των διαταγών που είχε λάβει από την Ελληνική Κυβέρνηση να σώσει την Ακρόπολη που κινδύνευε, πολιορκούμενη από τους Οθωμανούς Τούρκους. Θυμίζουμε ότι βρισκόμαστε στο έβδομο έτος της Επαναστάσεως και οι Τούρκοι πολιορκούσαν, ανεπιτυχώς ως τότε, την Ακρόπολη, από τον Ιούλιο του 1826.
Στις 28 Φεβρουαρίου 1827, ο Γ. Καραϊσκάκης επέστρεψε στην Αττική, στην Ελευσίνα πιο συγκεκριμένα, έχοντας μαζί του περίπου 1.000 άνδρες. Η προαναφερθείσα δύναμη συμπληρώθηκε στην Ελευσίνα και με 100 επιπλέον ιππείς.
Από την Ελευσίνα, όπου βρισκόταν, ο Γ.Καραϊσκάκης θεώρησε αναγκαίο να καταλάβει την περιοχή του Κερατσινίου για να διασφαλίσει τα νώτα του έχοντας πίσω του τη θάλασσα και για να ανοίξει δρόμο προς την Ακρόπολη διαμέσου του Δαφνίου και του Ελαιώνα για να ανακουφίσει τους πολιορκημένους.
Δύο ήταν οι λόγοι που κατά τον Καραϊσκάκη επέβαλαν μία τέτοια κίνηση προς το Κερατσίνι. Πρώτο, γιατί η διαδρομή αυτή θα του εξασφάλιζε την προστασία του στρατού του από το εχθρικό ιππικό. Δεύτερο, γιατί έχοντας ως ορμητήριο το παραθαλάσσιο Κερατσίνι θα διευκόλυνε τον εφοδιασμό των δυνάμεών του από τα ελληνικά πλοία.
Στις 2 Μαρτίου 1827, η υπό τον Καραϊσκάκη δύναμη ξεκίνησε από την Ελευσίνα και το επόμενο βράδυ της 3 Μαρτίου έφτασε στο Κερατσίνι, απέναντι από τη Σαλαμίνα και σε απόσταση μιας ώρας πορείας (τότε) από τον Πειραιά, όπου και οχυρώθηκε.
Μπροστά στο πρόχειρο οχυρό που είχε δημιουργηθεί και στο «ταμπούρι» που είχε στηθεί, ο Καραϊσκάκης τοποθέτησε 250 άνδρες του με επικεφαλής τους Τούσια Μπότσαρη, Γαρδικιώτη Γρίβα και άλλους.
Το πρωί της 4 Μαρτίου 1827 οι άνδρες του Οθωμανού Τούρκου Μεχμέτ Ρεσίτ Πασά, πιο γνωστού ως «Κιουταχή» πασά, επιτίθενται κατά του στρατοπέδου του Καραϊσκάκη. Το μεσημέρι οι Τούρκοι ενισχύθηκαν, αλλά αποκρούσθηκαν εκ νέου από τους Έλληνες.
Η επίθεση συνεχίστηκε και την επόμενη μέρα, 5 Μαρτίου 1827. Συμφώνως με ορισμένους συγγραφείς η δύναμη του Κιουταχή αποτελείτο από 3.000 πεζούς και 400 ιππείς, ενώ άλλες πηγές αναφέρουν μεγαλύτερο αριθμό: 4.000 πεζούς και 2.000 ιππείς.
Αρχικώς ο Κιουταχής επιτέθηκε στο «ταμπούρι» των Τούσα Μπότσαρη, Γαρδικιώτη Γρίβα και Νικόλαο Κασομούλη, με τους 250 άνδρες τους, που αφού το κανονιοβόλησε, ετοιμάστηκε γύρω στο μεσημέρι για την τελική έφοδο. Βλέποντας ο Καραϊσκάκης την κρισιμότητα της καταστάσεως, επιχείρησε αντιπερισπασμό, τον οποίο όμως αντιλήφθηκε ο Κιουταχής και χώρισε τις δυνάμεις του στα δύο. Η ηρωική αντίσταση των Ελλήνων υπερασπιστών στο προωθημένοι «ταμπούρι», καθήλωσε τους Τούρκους, οι οποίοι αργότερα αναγκάστηκαν να τραπούν σε φυγή, όταν εμφανίστηκε το ιππικό του Χατζημιχάλη Νταλιάνη, που τους προξένησε βαρύτατες απώλειες. Την ίδια ώρα κατέφθασαν ενισχύσεις από τη γειτονική Καστέλλα, ολοκληρώνοντας την ήττα του Κιουταχή.
Στη Μάχη του Κερατσινίου, οι Έλληνες έδειξαν όλη την ανδρεία και γενναιοψυχία τους, κάτι που εξέπληξε τον Κιουταχή και τους άνδρες του, διότι αν και ολιγάριθμοι αναχαίτισαν πολύ μεγαλύτερο και ισχυρότερο στρατό, ενώ ανέδειξε για μία ακόμη φορά τα ηγετικά προσόντα του «γιου της καλογριάς», του Στρατηγού Γεωργίου Καραϊσκάκη, ο οποίος τον επόμενο μήνα θα σκοτωνόταν εντελώς άδοξα στο Φάληρο.
Οι απώλειες των Τούρκων ήταν σημαντικές για τη δύναμη που παρέταξαν, καθώς οι νεκροί τους ανήλθαν σε 300 και οι τραυματίες σε 500 άνδρες. Οι Έλληνες έχασαν 3 άνδρες, ενώ τραυματίστηκαν περί τους 25.