Στις 29 Ιανουαρίου 1941πεθαίνει στο σπίτι του στην Κηφισιά, ο Πρωθυπουργός του «ΟΧΙ», αλλά και Δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς, στο απόγειο της δόξας του, με τις ελληνικές δυνάμεις να νικούν τους Ιταλούς στα βουνά της Βορείου Ηπείρου και της Αλβανίας, και πέρασε στην Ιστορία.
Στις 12 Απριλίου 1871, γεννήθηκε στο Βαθύ της Ιθάκης ο Κεφαλονίτικης καταγωγής και με ρίζες από επιφανή οικογένεια του Βυζαντίου, ο μετέπειτα διαπρεπής στρατιωτικός, πολιτικός και δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς.
Το 1885 γράφτηκε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων (ΣΣΕ), από την οποία αποφοίτησε τρία χρόνια αργότερα, με τον βαθμό του Ανθυπολοχαγού του Μηχανικού. Η ΣΣΕ τότε είχε τις εγκαταστάσεις της στον Πειραιά.
Συμμετείχε στον λεγόμενο «ατυχή» ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 ως μέλος του Γενικού Επιτελείου και ακολούθως μετεκπαιδεύτηκε στη φημισμένη Πολεμική Ακαδημία του Βερολίνου (1899-1903), μετά από ενέργειες του τότε Διαδόχου Κωνσταντίνου, ο οποίος είχε προσέξει εγκαίρως τις πλούσιες στρατιωτικές του αρετές και γνώσεις και όχι μόνο, με αποτέλεσμα να κερδίσει την εμπιστοσύνη και οικειότητα της βασιλικής οικογενείας, η οποία στις κατ’ ιδίαν συναντήσεις τους τον αποκαλούσε «ο Γιαννάκης». Μάλιστα αργότερα, όταν ο Μεταξάς παντρεύτηκε, έγινε και κουμπάρος του παντρεύοντάς τον. Στη Στρατιωτική Ακαδημία του Βερολίνου ο Ι.Μεταξάς αρίστευσε και αποφοίτησε πρώτοα μεταξύ όλων των συμμαθητών του.
Αμέσως μετά το Κίνημα στο Γουδί, τον Αύγουστο του 1909, ο Μεταξάς μετατέθηκε, για πολιτικούς λόγους, από την Αθήνα στη Λάρισα, αλλά οι στρατιωτικές του ικανότητες ήταν τόσο πασιφανείς (και αναγκαίες), όπως άλλωστε και το προσωπικό ενδιαφέρον γι’ αυτόν του ίδιου του Διαδόχου, ώστε γρήγορα επέστρεψε στην Αθήνα.
Το διάστημα 1910 έως το 1912, ο Πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος, ο οποίος ήταν ταυτοχρόνως και υπουργός Στρατιωτικών, με έναν πανέξυπνο πολιτικό ελιγμό επέλεξε τον Λοχαγό… Ι.Μεταξά ως πρώτο τη τάξη Υπασπιστή του!
Στη διάρκεια των δύο Βαλκανικών πολέμων του 1912-13, ο Ι.Μεταξάς υπήρξε κορυφαίο στέλεχος του Γενικού Επιτελείου και ένας εκ των δύο αξιωματικών της ελληνικής πλευράς οι οποίοι υπόγραψαν τα πρωτόκολλα παραδόσεων από τους Οθωμανούς Τούρκους, τόσο της Θεσσαλονίκης, όσο και στη συνέχεια και των Ιωαννίνων.
Μέρι τον Αύγουστο του 1916, υπήρξε Υπαρχηγός του Γενικού Επιτελείου, ενώ διαδραμάτισε σημαντικότατο ρόλο την περίοδο 1914-1917, στη διάρκεια του Εθνικού Διχασμού, στο πλευρό του Βασιλέως Κωνσταντίνου, παραιτούμενος του στρατεύματος. Για το λόγο αυτό άλλωστε, το 1917, εξορίστηκε από τους Γάλλους στην Κορσική, από την οποία όμως δραπέτευσε και κατέφυγε στην Ιταλία, μέχρι τον Νοέμβριο του 1920, όταν στις εκλογές που έκανε ο Πρωθυπουργός Ελ.Βενιζέλος, εν μέσω της Μικρασιατικής εκστρατείας, κέρδισαν οι Βασιλικοί. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, ο Ι.Μεταξάς προήχθη σε Υποστράτηγο και αποστρατεύθηκε, χωρίς να συμμετάσχει στη συνέχεια της Μικρασιατικής εκστρατείας.
Τον Οκτώβριο του 1922, ο Ι.Μεταξάς κατέβηκε στην πολιτική ιδρύοντας το Κόμμα των Ελευθεροφρόνων, με το οποίο κατάφερε πλειστάκις να εισέλθει στη Βουλή, με μεγαλύτερη εκλογική του επιτυχία, στις εκλογές του 1926, όπου αναδείχτηκε τρίτο κόμμα από πλευράς εδρών.
Το 1923 αναμείχθηκε στο αποτυχημένο φιλοβασιλικό κίνημα των Λεοναρδόπουλου – Γαργαλίδη, όμως το 1924 αναγνώρισε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος υπέρ της Αβασιλεύτου Δημοκρατίας.
Το 1926-1928 συμμετείχε ως Υπουργός Συγκοινωνίας στην οικουμενική κυβέρνηση Ζαΐμη , ενώ το 1932, στην κυβέρνηση Τσαλδάρη, ανέλαβε το υπουργείο Εσωτερικών και το 1935 Υπουργός άνευ Χαρτοφυλακίου.
Τον Μάρτιο του 1936, μετά την παλιννόστηση της Βασιλείας και του Βασιλέως Γεωργίου Β’, διορίστηκε από αυτόν Αντιπρόεδρος και Υπουργός Στρατιωτικών της κυβερνήσεως Δεμερτζή και στις 13 Απριλίου 1936 Πρωθυπουργός της Ελλάδος. Στο σημείο αυτό να σημειωθεί ότι όταν ο Μεταξάς ήταν Λοχαγός και ο Γεώργιος νεαρός, είχε αναλάβει με εντολή του Βασιλέως την στρατιωτική εκπαίδευση του νεαρού Πρίγκιπος, διδάσκοντάς του καθημερινώς Στρατιωτική Ιστορία και Τακτική.
Στις 4 Αυγούστου 1936, ο Ι.Μεταξάς, με τη σύμφωνη γνώμη του Βασιλέως Γεωργίου, επέβαλλε στρατιωτική δικτατορία, αναστέλλοντας άρθρα του Συντάγματος, με πρόσχημα τον κομμουνιστικό κίνδυνο και κατάργηση του κοινοβουλευτισμού. Κυνήγησε απηνώς το ΚΚΕ και τους κομμουνιστές, αλλά διείδε εγκαίρως τα σύννεφα μιας παγκοσμίου συρράξεως, που αναγκαστικά θα μπλεκόταν και η Ελλάδα, και προετοίμασε στρατιωτικώς τη χώρα εγκαίρως.
Στις 15 Αυγούστου 1940, μετά τη βύθιση του ευδρόμου «ΕΛΛΗ» στην Τήνο, ήξερε από την πρώτη στιγμή ότι το έκαναν οι Ιταλοί, αφού δύτες εντόπισαν τα υπολείμματα της ιταλικής τορπίλλης, και είχε προχωρήσει σε μερική επιστράτευση εφέδρων της VII (8ης) Μεραρχίας Πεζικού στην Ήπειρο.
Η μεγάλη στιγμή της ζωής του Ι.Μεταξά ήταν το βράδυ της 28ης Οκτωβρείου 1940, όταν απέρριψε άμεσα και χωρίς δεύτερη σκέψη το ιταλικό τελεσίγραφο, που του επιδόθηκε από τον εν Αθήναις Πρέσβη της Ιταλίας Εμμανούλε Γκράτσι, με το «ΟΧΙ», που βεβαίως ποτέ δεν ελέχθη έτσι αλλά στα γαλλικά, την επίσημη γλώσσα της διπλωματίας τότε, με ένα λιτό, αλλά απολύτως σαφές “alors, c’est la guerre” (=Λοιπόν έχουμε πόλεμο).
Τα υπόλοιπα είναι γνωστά και αποτελούν τμήμα της νεότερης Ιστορίας της Πατρίδος μας, καθώς ο Μεταξάς από τη θέση του ως Πρωθυπουργός της Ελλάδος, τάχθηκε, χωρίς δεύτερες σκέψεις, σε δύσκολη περίοδο στο πλευρό της Βρετανίας (σε αντίθεση με τα όσα πίστευε στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο) .
Στα μέσα Ιανουαρίου 1941, ο Ι.Μεταξάς αρρώστησε από βαριά φλεγμονή του φάρυγγος, που κατέληξε σε παραμυγδαλικό απόστημα με τοξιναιμικά φαινόμενα και επιπλοκές, με αποτέλεσμα να πεθάνει στο σπίτι του στις 29 Ιανουαρίου 1941, στις 06:00, σε ηλικία 70 ετών. Είναι γεγονός πάντως ότι από τον Απρίλιο του 1940 η υγεία του χειροτέρευε συνεχώς, και υπέφερε από εντερική ή εσωτερική αιμορραγία, καθώς και από αρτηριοσκλήρυνση.
Το επίσημο ιατρικό ανακοινωθέν ανέφερε ότι «ο Πρόεδρος της Ελληνικής Κυβερνήσεως, ενεφάνησε προ δέκα μερών φλεγμονήν του φάρυγγος ήτις κατέληξεν εις απόστημα παραμυγδαλικόν. Παρά την έγκαιρον διάνοιξίν του ως και την μετεγχειρητικήν κατάλληλον θεραπείαν, παρουσίασεν εν συνεχεία τοξιναιμικά φαινόμενα και επιπλοκάς, ως γαστρορραγίαν και ουρίαν, και απέθανεν σήμερον, 6 π.μ.».