Στις 27 Ιουνίου 1913 πραγματοποιήθηκε η απελευθέρωση του Σιδηροκάστρου (ή «Δεμίρ Ισσάρ» με την τότε ονομασία του) από τον προελαύνοντα Ελληνικό Στρατό που νίκησε και στην προηγηθείσα την ίδια μέρα μάχη της Βέτρινας, που δεν είναι άλλο από το σημερινό Νέο Πετρίτσι, ξεκινώντας έτσι τη θριαμβευτική του πορεία προς την Ανατολική Μακεδονία και τη Δυτική Θράκη, όπου οι Βούλγαροι αποχωρούσαν καίγοντας και σφάζοντας χιλιάδες αμάχων κατά την υποχώρησή τους.
Έτσι, τρεις μόλις μέρες μετά τη νικηφόρα για τους Έλληνες μάχη της Δοϊράνης, ο Ελληνικός Στρατός προελαύνει προς την κοιλάδα του Στρυμόνα και την Ανατολική Μακεδονία. Οι υποχωρούσες μονάδες του Βουλγαρικού Στρατού διαλύθηκαν σε ανιχνευτική επέλαση μονάδος του Ελληνικού Ιππικού, προς τη γέφυρα του Στρυμόνα στο Δεμίρ Ισσάρ.
Την υποχώρηση αυτή των τμημάτων και κατοίκων της πόλεως παρατήρησε ο Διοικητής της 2ας Βουλγαρικής Στρατιάς Στρατηγός Ιβανώφ, ο οποίος «προέτρεψε» τα εκεί στρατεύματα να σταθούν και να αμυνθούν, εφόσον δεν πιέζονταν άμεσα. Αποτέλεσμα του γεγονότος αυτού ήταν όπως οι δυνάμεις του Ελληνικού Στρατού που έφθαναν αντιμετώπισαν ισχυρά αντίσταση από το Βουλγαρικό πυροβολικό και πεζικό.
Στις 27 Ιουνίου 1913, με το πρώτο φως, άρχισε η μάχη, με σφοδρή ανταλλαγή πυρών μεταξύ του Ελληνικού πυροβολικού της VI (6ης) Μεραρχίας και του έναντι αυτής Βουλγαρικού, που σφυροκοπούσε τα Ελληνικά τμήματα Δυτικώς της Βυρώνειας.
Ως τις 06:00, η σύγκρουση είχε γενικευτεί με εμπλοκή του 1ου Συντάγματος Ευζώνων και το 5ου Συντάγματος Πεζικού, που με τις επιθέσεις τους εκτόπισαν τους Βουλγάρους από σημαντικές θέσεις και υψώματα γύρω από το Νέο Πετρίτσι.
Στις 07:00 η Ελληνική επίθεση κατά των οχυρωμένων Βουλγαρικών θέσεων είχε ενταθεί με κρούση του Ελληνικού μετώπου καθ’ όλο το μήκος της Βουλγαρικής αμυντικής γραμμής.
Στις 09:00, Λόχος Ευζώνων με Διοικητή τον Λοχαγό Γεώργιο Παπαδόπουλο, διενήργησε επίθεση με «εφ’ όπλου λόγχη» και ήλθε σε άμεση επαφή με τον εχθρό με τη μάχη να εξελίσσεται σώμα με σώμα. Τη στιγμή αυτή ο Λοχαγός Γ.Παπαδόπουλος με το περίστροφό του στο ένα χέρι και το ξίφος του στο άλλο πέφτει νεκρός από Βουλγαρική βολίδα. Οι Εύζωνοί του όμως συνέχισαν ακάθεκτοι την επίθεσή του. Προσπέρασαν το νεκρό Διοικητή τους και με την κραυγή «ΑΕΡΑ», κατέλαβαν τα Βουλγαρικά χαρακώματα, 4 πυροβόλα, εκτοπίζοντας τους εναπομείναντες Βουλγάρους, οι οποίοι και τράπηκαν σε άτακτη φυγή προς τον ποταμό Στρυμόνα.
Στις 08:15, ο Αντισυνταγματάρχης (Πεζικού) Γεώργιος Παπαδόπουλος Διοικητής του 5ου ΣΠ, (καμία σχέση με τον νεκρό ήρωα Λοχαγό των Ευζώνων) αναφέρει στον Διοικητή της VI Μεραρχίας Μανουσογιαννάκη: «Κατέλαβα τη Βέτρινα, εκτοπίζοντας τον εχθρό από τις θέσεις που κατείχε σε υψώματα βορείως του χωριού, μέχρι τώρα επτά διαδοχικά. Ο εχθρός υποχωρεί προς το βορρά».
Οι απώλειες στην ουσιαστικώς διήμερη μάχη της Βέτρινας, ανήλθαν σε 36 νεκρούς, 207 τραυματίες και 36 αγνοούμενους. Μετά την ήττα τους οι Βούλγαροι ανατίναξαν το πρώτο τόξο της σιδηροδρομικής γέφυρας του Στρυμόνα, πριν αφήσουν πίσω τους τα στενά του Ρούπελ.
Η μάχη της Βέτρινας, ως προελέχθη, άνοιξε το δρόμο για την απελευθέρωση του Σιδηροκάστρου (αργότερα την ίδια μέρα), των Σερρών και ολόκληρης της Ανατολικής Μακεδονίας. Το απόγευμα της 27ης Ιουνίου, μια ίλη ιππικού με Διοικητή τον Ανθυπίλαρχο Ιωαννίδη, εισήλθε θριαμβευτικά στο Δεμίό Ισσάρ, το Σιδηρόκαστρο, απελευθερώνοντάς το.