Στις 19 Φεβρουαρίου 1945, οι Αμερικανοί αποβιβάζονται στην Ιβοζίμα και ξεκινά η επική μάχη για την κατάληψή της από τους Ιάπωνες υπερασπιστές της.
Γεωγραφικώς, η νήσος Ιβοζίμα είναι μία μικρή «κουκίδα» στον αχανή Ειρηνικό ωκεανό, ένα μικρό ηφαιστιογενές νησί, με μαύρη άμμο, μήκους 8 χιλιομέτρων και πλάτους μόλις 4 χιλιομέτρων, που έχει όμως ένα μείζον στρατηγικό πλεονέκτημα, διαθέτοντας στο έδαφός της τρία «αεροδρόμια» με χωμάτινους διάδρομους. Το γεγονός αυτό άλλωστε αποτελεί και τον στρατηγικό στόχο των Αμερικανών στην «τακτική των αλμάτων», που πραγματοποιούσαν στο θέατρο επιχειρήσεων του Ειρηνικού, δηλαδή στην κατάληψη νησιών που αποτελούσαν «βάσεις» για τη δημιουργία πρόχειρων αεροδρομίων, από όπου τα αμερικανικά βομβαρδιστικά θα έφθαναν σε στόχους όλο και πιο βαθιά στην ιαπωνική ενδοχώρα.
Το υψηλότερο σημείο της Ιβοζίμα ήταν ένα μικρό, ανενεργό, ηφαίστειο ύψους περίπου 200 μέτρων, το Σουριμπάσι, γεμάτο σπηλιές από όπου όμως μπορεί να ελέγχει όλο το υπόλοιπο τελείως επίπεδο νησί, γι’ αυτό και εκεί ο Ιάπωνας διοικητής του νησιού, Υποστράτηγος Κουριμπαγιάσι είχε το αρχηγείο του!
Το Φεβρουάριο του 1945, η Ιβοζίμα βρισκόταν στην τελική ευθεία προς τη Μητροπολιτική Ιαπωνία και ήταν ιδανική για να χρησιμοποιηθεί ως ορμητήριο των ιπτάμενων «υπερφρούριων» Β-29 της Αεροπορίας του Αμερικανικού Στρατού (καθώς τότε δεν υπήρχε ξεχωριστός – αεροπορικός – Κλάδος στις Ένοπλες Δυνάμεις των ΗΠΑ. Ο Αμερικανός Ναύαρχος Νίμιτς, πίστευε πως θα χρειαζόταν τέσσερις μέρες για να καταλάβει το νησί. Οι Ιάπωνες υπερασπιστές τους όμως είχαν άλλη άποψη. Ο Κουριμπαγιάσι είχε μετατρέψει τις φυσικές σπηλιές, σε συνδεόμενα με υπόγειες στοές χαρακώματα, είχε μεταφέρει και κρύψει μέσα στα λαγούμια του ηφαιστείου πυροβόλα, από τα οποία μπορούσε να βάλλει στόχους σε κάθε σημείο του νησιού. Το σχέδιο του Κουριμπαγιάσι ήταν «απλό». Θα άφηνε τους Αμερικανούς να αποβιβαστούν στις ακτές και εν συνεχεία θα τους πρόσβαλλε με το πυροβολικό του καθώς θα προσπαθούσαν να κινηθούν στο εσωτερικό του. Και βεβαίως άμυνα όλων των Ιαπώνων μέχρις εσχάτων.
Στις 19 Φεβρουαρίου 1945, άρχισε η απόβαση των Αμερικανών στο νησί, χωρίς να συναντήσουν ιδιαίτερα προβλήματα, και ως το βράδυ της ίδιας μέρας, είχαν διασχίσει όλο το νησί κι είχαν φτάσει στις υπώρειες του ανενεργού ηφαιστείου Σουριμπάσι..
Τότε όμως άρχισαν και τα δύσκολα για τους Αμερικανούς, καθώς άρχισαν να προχωρούν μέτρο με το μέτρο, σπηλιά με σπηλιά που τις εκκαθάριζαν με μασούρια δυναμίτη και φλογοβόλα. Οι μάχες ήταν επικές και οι Αμερικανοί πεζοναύτες προχωρούσαν βήμα προς βήμα, με βαριές απώλειες.
Στις 23 Φεβρουαρίου 1945, οι Αμερικανοί κατάφεραν να φτάσουν στην κορυφή του Σουριμπάσι, όπου και υψώνουν μια μικρή αμερικανική Σημαία, σε ένα μοναδικό φωτογραφικό στιγμιότυπο που έκανε το γύρο του κόσμου καθώς; Ήταν η πρώτη φορά που αμερικανική Σημαία υψωνόταν σε ιαπωνικό έδαφος. Όμως ο Αμερικανός Διοικητής από τη ναυαρχίδα του δεν διέκρινε καλά τη μικρή Σημαία και διέταξε να τοποθετηθεί, νέα, μεγαλύτερη, και γι’ αυτό έδωσε εντολή η Σημαία να είναι ναυτική και να «δανειστεί» από το Ναυτικό στους Πεζοναύτες (που και αυτοί τυπικώς υπάγονται στο Ναυτικό των ΗΠΑ) προκειμένου να την ανεβάσουν και να την τοποθετήσουν την επόμενη μέρα στην κορφή του Σουριμπάσι! Όπερ και εγένετο και η φωτογραφία αυτή, του Rosenthal του Associated Press, με τη μεγάλη Σημαία τη στιγμή που όλοι οι πεζοναύτες της ομάδος σε μία κοινή προσπάθεια προσπαθούσαν να υψώσουν το κοντάρι, σε χρόνο-ρεκόρ αποτέλεσε την επιτομή του αγώνα των Αμερικανών στον Ειρηνικό, το επίσημο έμβλημα – Μνημείο του Σώματος των Πεζοναυτών των ΗΠΑ.
Παρόλα αυτά η Μάχη της Ιβοζίμα δεν είχε τελειώσει αλλά μόλις άρχιζε. Κανένας Ιάπωνας δεν παραδόθηκε. Όλοι πολεμούσαν ως το τέλος. Από τους 24.000 υπερασπιστές του νησιού, στις αρχές του Μαρτίου 1945 επιζούσαν 1500.
Οι υπόλοιποι συνέχιζαν να πολεμούν.
Στα μέσα Μαρτίου 1945, είχαν απομείνει περίπου 500 Ιάπωνες. Οι Αμερικανοί πεζοναύτες, με δυναμίτη, χειροβομβίδες και φλογοβόλα τους εξουδετέρωναν έναν προς έναν.
Στις 16 Μαρτίου 1945, 25 μέρες μετά την απόβαση, η Μάχη της Ιβοζίμα είχε τελειώσει. Ο απολογισμός ήταν φοβερός: Μόλις 216 Ιάπωνες συνελήφθησαν αιχμάλωτοι, ενώ καταμετρήθηκαν επί του πεδίου και 23.703 νεκροί. Μεταξύ των νεκρών ήταν και ο ίδιος ο Διοικητής των Ιαπώνων Υποστράτηγος Κουριμπαγιάσι, ο οποίος αυτοκτόνησε με τον παραδοσιακό τρόπο των Ιαπώνων Σαμουράϊ «σεπούκου» για να ακολουθήσει και το «λυτρωτικό» χαρακιρί, που εκτέλεσε ο υπασπιστής του κατ’ εντολή του.
Από Αμερικανικής πλευράς οι νεκροί ξεπέρασαν τους 6.000 Πεζοναύτες, ενώ άλλοι 881 ήταν νεκροί ναύτες επί των αμερικανικών πλοίων, ως αποτέλεσμα της δράσεως των ιαπωνέζων καμικάζι.
Ασφαλώς τεράστιες απώλειες για ένα μικρό νησάκι 8x4 χιλιομέτρων, που επέδρασαν σε καθοριστικό βαθμό στη μετέπειτα, μετά από τέσσερις μήνες και δέκα μέρες, απόφαση της χρήσεως της ατομικής βόμβας εναντίον της Ιαπωνίας. Μάλιστα, το βομβαρδιστικό Β-29 “Enola Gay” απογειώθηκε για τον τελικό του στόχο στη Χιροσίμα, από ένα από τα αεροδρόμια της Ιβοζίμα!